ايمان و عمل صالح جاذبه و كشش فوق العاده ‏اى دارد، اعتقاد به يگانگى خدا و دعوت پيامبران كه بازتابش در روح و فكر و گفتار و كردار انسان به صورت اخلاق عاليه انسانى، تقوا و پاكى و درستى و امانت و شجاعت و ايثار و گذشت، تجلى كند، همچون نيروهاى عظيم مغناطيس كشيده و رباينده است.

به حکم عقل و فطرت، هر انسان آزاده ای که نور فطرت و عقل را در درون خود خاموش نساخته، بی اختیار خداوند متعال و اولیاء او را دوست می دارد و به همین میزان از دشمنان و بدخواهان ایشان نفرت دارد و بیزاری می جوید.

محبّان حقیقی اهل بیت (ع) و کسانی که دل در گرو ولایت ایشان دارند، با اقتدا به امامان و مقتدایان معصوم خویش، از گناه پرهیز می کنند و اگر از روی غفلت مرتکب معصیت شدند، سریع توبه نموده و جبران می نمایند...

اگر شما با آن ها ارتباط دوستانه برقرار کنید، گرچه شاید در ظاهر اظهار دوستی کنند، امّا در واقع با شما دوست نمی شوند و هر گاه بر شما مسلّط شوند، دشمنی خود را آشکار نموده و به آزار و اذیت شما می پردازند. این آزار و اذیت آن قدر ادامه می یابد تا شما را از راه حق منحرف کنند و به وادی ضلالت بکشانند.

در واقع امام زین العابدین علیه السّلام با یک دعا، هم زمان از خداوند متعال رهایی دو نفر را درخواست می نمایند و فرج و گشایش هر دو را تمنّا می کنند. یکی کسی که گرفتار بغض و دشمنی دیگران شده و از این ناحیه در امنیت و آسایش نیست؛ و دیگری کسانی که دائم در آتش کینه توزی و دشمنی نسبت به دیگران، می سوزند...

امام زین العابدین (ع) در این دعا به ما می آموزند که برای تبدیل این عیب ها به صفات زیبا، نیکو و وارسته، از خداوند متعال کمک بخواهیم و توفیق این امر را از او تمنّا کنیم، چنان چه بارها در همین دعای شریف، امام سجّاد (ع) توفیق ترک رذایل و تحصیل فضائل اخلاقی را از خداوند منّان مسئلت نموده اند.

گاهی فرد نصیحت کننده به نیّت اصلاح فرد خاطی او را نصیحت می کند، ولی شیوه نصیحت او باعث می شود تا نتیجه معکوس بگیرد. مثلا او را در حضور دیگران نصیحت می کند و یا این که در نصیحت فرد از لحن و کلماتی آزار دهنده استفاده می کند و یا حتّی در میزان نصیحت و تکرار آن افراط می ورزد.

از آن جا که هدف از خلقت انسان مقام عبودیّت و بندگی او در محضر پروردگار متعال است و این مهمّ تنها از رهگذر خودسازی و اصلاح نفس حاصل می گردد، لذا برنامه های دین مبین اسلام از سوی خداوند عزّ و جلّ، همگی در این راستا وضع گردیده است.

آری تکرار گناه، ناامیدی از رحمت و غفران پروردگار و غفلت از توبه، به آرامی از زندگی انسان گناهکار، مرتع وسیعی برای جولان دادن شیطان می سازد و گناهکار چنان بنده و مطیع شیطان می شود که دیگر اختیاری از خود ندارد.

یکی از مهم ترین دام‌های شیطان که با وسوسه های خود، بسیاری از انسان ها را در آن گرفتار می کند، زینت بخشی به گناه و به غفلت انداختن بندگان از یاد خدا، و استغفار و توبه است.

در فراز نخست دعا، امام (ع) از خداوند متعال تقاضا می کنند که در مسیر اصلاح و نیکو ساختن صفاتی که باعث عیب و نقص انسان می شود، ایشان را یاری کند. همان صفات آشکار و یا حتّی پوشیده ای که اگر دیگران از آن مطّلع گردند، به سبب آن ها انسان را مورد ملامت خود قرار می دهند.

امام سجّاد علیه‌السّلام از خداوند متعال تقاضا می‌کنند که اگر عمر من لباس کاری در راه اطاعت از فرامین توست، پس آن را طولانی کن. زیرا هر چه اطاعت از خدا بیشتر باشد، برکات آن برای فرد و جامعه بیشتر و طبیعتاً درجات و کمالات انسان و قُرب او به خداوند متعال افزون‌تر خواهد بود.

قرآن کریم بارها نسبت به گام های شیطان هشدار می دهد و حضرت زین العابدین علیه السّلام از خداوند متعال می خواهند که در گرفتار نشدن در گام شیطان و ایجاد تردید در نیّت رشد، ایشان را یاری بفرماید.

نیت همیشه به عمل شكل مى ‏دهد، آن كس كه براى خدا كارى انجام مى ‏دهد، شالوده‌ی آن را محكم مى ‏كند، و تمام تلاش او این است كه مردم از آن بهره‌ی بیشتر گیرند، ولى كسى كه براى تظاهر و ریاكارى عملى انجام مى ‏دهد، تنها به ظاهر و زرق و برق آن مى ‏پردازد، بى آن كه به عمق و باطن و شالوده و بهره‏ گیرى نیازمندان اهمّیت دهد.

در ادبیات قرآن و عترت، صراط حق، همان صراط مستقیم است، بدون ذرّه ای اعوجاج و انحراف. همان مسیری که کوتاه تر، ایمن تر و راحت تر از آن را نمی توان برای سعادت بشر یافت، در واقع راه نجاتی جز صراط مستقیم نیست...

در برخورد با هدایت تشریعی پروردگار، انسان ها دو گروه شدند، گروهی هدایت الهی را پذیرفتند و از آن تبعیّت کردند، و گروه دیگر سر نافرمانی و ناسازگاری گذاردند و از این هدایت خود را محروم ساختند.

یکی از اسماء خداوند تعالی «هادی» است و هادی کسی است که به بندگانش بصیرت می دهد و آن ها را با مسیرِ شناخت خود آشنا می کند تا به ربوبیّت پروردگار اقرار نمایند، و خداوند هر مخلوقی را به سوی آن چه در بقاء و دوامِ وجود و حیات او ضروری است، راهنمایی می کند.

همان طور که دستور داریم در مقابل اهل تواضع، متواضع باشیم، به همان صورت نیز دستور داریم در مقابل متکبّرین تکبّر داشته باشیم. به عبارتی تواضع در هر جائی ستوده نیست و تکبّر هم در هر جائی مذموم نیست؛ بلکه تواضع به خرج دادن در مقابل متکبّر او را در جهالت و گناه خویش جری می‌کند

تواضع نعمتی از جانب خداست که توفیق آن روزی هر کسی نمی شود، تنها مؤمنین هستند که با لطف و عنایت حق تعالی از زلال فروتنی و تواضع سیراب شده و بدین وسیله راه را برای کمال نفس و پرواز جان در آسمان بندگی حق تعالی می گشایند.

ضدّ صفت کبر، تواضع است و آن عبارت است از شکسته نفسی، که نگذارد آدمی خود را بالاتر از دیگری بیند. و لازمه ی آن کردار و گفتار چندی است که دلالت بر تعظیم دیگران و اکرام ایشان می کند...