هر یک از ائمّه(ع) در زمان خودشان تحت شرایط گوناگونی که پیش می‌آمد و فرصتی که حاصل می‌شد با خواصّ اصحاب خودشان سخن از امامت و ولایت به میان می‌آوردند و آنها را با حقیقت «معنای ولایت» آشنا می‌ساختند و امامان معصوم منصوب از جانب خدا و رسول را معرّفی می‌نمودند.

مقصود پیامبر(ص) از این که بعد از ایشان دوازده نفر جانشین آن حضرت هستند این است که این افراد که نام آن‌ها در احادیث دیگر کاملاً مشخص شده شایستگی امامت و جانشینی را دارند، نه دیگران و شایستگی داشتن آنان، به این معنی نیست که حتماً باید حکومت هم در دست آنان باشد.

تردیدی نیست در این که امامان همچون پیامبران، با ارتباطی که مستقیم یا با واسطه با عالَم غیب دارند، آن مقدار از علم و دانش را که برای هدایت و ارشاد مردم زمان خود لازم دارند دارا بوده و حتی براساس دلیل‎های روشنی که در دست داریم امامِ هر زمان از تمام مردم زمان خود باید داناتر باشد...

قرآن کریم در موارد متعدّد چه در داستان غدیر و چه در مورد بخشش انگشتری، به ضمیمه فرمایش پیامبر(ص) که دانشمندان زیادی از شیعه و سنّی آن را نقل فرموده‎اند، مسأله ولایت و رهبری امّت و جانشینی پیامبر(ص) را بیان فرموده است.

شیعه معتقد است امامت استمرار و دنباله‌ی وظایف نبوت و پیامبری است و وظیفه پیشوایی دینی و علمی مردم و به صلاح و سعادت دنیا و آخرت است و روشنگری و پرده‎برداری از احکام خدا و معارف کتاب الهی و سنّت و روش پیامبر(ص) برعهده امام می‎باشد...