ما در کتاب زبور علاوه بر قرآن مجید (یا پس از تورات) نوشتیم که زمین را بندگان صالح و شایسته‌ی من در اختیار خواهند گرفت؛ و همین براى گروه عبادت کنندگان (و آنها که در مسیر بندگى خدا گام بر مى‌دارند) براى رسیدن به اهدافشان کافى است.

انقلابى که بر خلاف انقلابهاى اصلاحى پیشین جنبه‌ی منطقه‌اى نداشته و نه اختصاص به یک جنبه از جنبه‌هاى مختلف زندگى دارد؛ بلکه علاوه بر این که عمومى و همگانى است، تمام شؤون و جوانب زندگى انسانها را شامل مى‌شود؛ انقلابى است سیاسى و فرهنگى و اقتصادى و اخلاقى.

ولى انکار نمى‌توان کرد که عدّه‌اى کوته فکر از مسأله‌ی انتظار سوء استفاده کرده و به عنوان این که ما منتظر چنان ظهورى هستیم تمام مسؤولیّتها را از دوش خود برداشته و به جاى همه‌ی آنها، مسأله‌ی انتظار ـ آن هم محدود به زبان ـ گذارده‌اند!

تفاوت رنگها و زبانها و سرزمینها نمى‌توانند نوع بشر را از هم جدا سازد؛ تعصّبهاى قبیله‌اى و گروهى باید براى همیشه بمیرد؛ فکر مسخره‌آمیز «نژاد برتر» را باید به دور افکند؛ مرزهاى ساختگى با سیمهاى خاردار! و دیوارهایى همچون دیوار باستانى چین! نمى‌تواند انسانها را از هم دور سازد.

نخستین محصول این نوع حکومت یعنى حکومت «اکثریّت‌ها» ـ با توجّه به این که اقلّیّتها همیشه نفرات محدود و ناچیزى نیستند که بتوان در محاسبات گروهى آنها را نادیده گرفت ـ این است که استثمار دسته‌جمعى را مجاز مى‌شمرد...

آنچه به واقعیّت نزدیکتر به نظر مى‌رسد این است که درجه‌ی فساد اجتماعات با هم متفاوت است، آنجا که فساد به صورت همه‌گیر، و همه جانبه در نیامده، اصلاحات تدریجى مى‌تواند اساس برنامه‌هاى اصلاحى را تشکیل دهد.

شاید این که انسان معلومات فطرى‌اش محدودتر از بسیارى از جانداران دیگر است به این خاطر است که سهم عظیم او از نیروى عقل، کمبودهاى او را در همه‌ی زمینه‌ها جبران مى‌کند؛ ولى به هر حال، انسان نیز در نیازهاى ضرورى و مسائل اصولى زندگى، از الهام فطرى بهره‌مند است و این چراغ مى‌تواند ما را در مسیرى که در پیش داریم رهنمون گردد.

کم کم زمانى فرا مى‌رسد که «وجود حکومت واحد جهانى» براى پایان دادن به مسابقه‌ی کمرشکن تسلیحاتى، براى پایان دادن به کشمکشهاى روز افزون قدرتهاى بزرگ، براى کنار زدن دنیا از لب پرتگاه جنگ، به عنوان یک «ضرورت» و «یک واقعیّت اجتناب‌ناپذیر» احساس مى‌گردد...

آزمونهاى تاریخى به ما نشان مى‌دهد که همواره تحوّلها، و انقلابهاى وسیع، عکس العمل مستقیم فشارهاى قبلى بوده است؛ و شاید هیچ انقلاب گسترده‌اى در جهان رخ نداده مگر این که پیش از آن فشار شدیدى در جهت مخالف وجود داشته است.

عشق به تکامل در درون جان آدمى شعله‌اى است جاودانه و خاموش ناشدنى، و در حقیقت یکى از امتیازات بزرگ انسان که او را از حیوانات و جانداران دیگر یعنى جاندارانى که میلیونها سال است درجا مى‌زنند و زندگى ظاهراً یکنواختى دارند جدا مى‌کند، همین موضوع است.