یکی از وظایف مهمّ و ضروری مردم در قبال حجاب و عفاف آن است که در انتخاب مسئولین کشور که به طور مستقیم و یا غیر مستقیم از طریق رأی مردمی بر مسند امور قرار می گیرند، بصیرت، دیانت و دغدغه مندی ایشان نسبت به امور فرهنگی و دینی مخصوصاً حجاب و عفاف را حتماً مورد توجّه قرار دهند.

پیگیری‌های قوّه قضائیّه وقتی می تواند به خوبی مؤثّر واقع شود که پیش از آن ارگان‌های مربوطه به وظایف خود در جهت فرهنگ سازی حجاب و عفاف عمل کرده باشند، و الّا بدون فرهنگ سازی لازم، پیگیری‌های قانونی تنها نتیجه‌ی زودگذری خواهد داشت.

متأسّفانه سال‌هاست در حوزه نشر، شاهد آسیب‌های جدّی هستیم. همچنین آثار بی حجابی و بی عفّتی و فساد در سینمای ما غوغا می کند. در میدان نمایشگاه‌ها و جشنواره‌ها هم نیازی به صحبت نیست، وضعیت حجاب و عفاف هر ساله در جشنواره فجر، به تنهایی گویای وضع أسف بار و تأمّل برانگیز این عرصه فرهنگی کشور است.

در بعضی مدارس ارزش‌های دینی همچون حجاب و عفّت ورزی مورد تمسخر مسئولین مدرسه و یا بعضی از معلّمان قرار گرفته و ناجوان مردانه مورد تاخت و تاز عناصر ناشایستی از این دست واقع شده است. نتیجه‌ی این ناهنجاری‌ها به شکل مستقیم و سریعی آثار سوء خود را در دانش آموختگان آن مجموعه بر جای خواهد گذاشت.

به راستی در زمینه‌ی واجب شرعی، نماد غیرتمندی و حیامداری یعنی فرهنگ متعالی حجاب و عفاف، صدا و سیما به چه میزان تلاش کرده است؟! پاسخ را باید از وضعیت حجاب و عفاف در دل جامعه بیرون کشید وگرنه صِرف ادّعا و گزارش، مسئله ای را حل نمی کند.

انتظار می رود که مسئولین نظام اسلامی در جبهه‌ی ترویج معارف و شعائر دین همچون حجاب و عفاف، بیش از هر فرد و یا صنف دیگر در خطّ مقدّم باشند. بی تردید اثرگذاری مسئولین به خاطر جایگاهی که دارند و همچنین به دلیل در دست داشتن قدرت و ثروت این مرز و بوم، در این راستا می تواند بیش از هر فرد و صنف دیگری باشد.

برترین مصادیق عفت و حجاب، حضرات اهل بیت علیهم السّلام هستند که تا روز قیامت بهترین الگو و اسوه برای بشریّت می باشند و قرآن کریم ایشان را به عنوان الگوی زندگی و مبرّای از هر گونه پلیدی و گناه معرّفی فرموده است.

بالا رفتن سنّ ازدواج، عاملی برای جلوه گری و پیدا کردن همسر از راه های غیرمعمول است و همین امر در برخی از زنان و دختران زمینه ساز بی توجّهی به امر مهمّ حجاب و عفاف می شود.

اشتباه فرويد و امثال او در اين است كه پنداشته‌اند تنها راه آرام كردن غرايز، ارضاء و اشباع بى ‏حدّ و حصر آن‌هاست. این‌ها فقط متوجّه محدودیت‌ها و ممنوعیت‌ها و عواقب سوء آن‌ها شده‌اند و مدّعى هستند كه قيد و ممنوعيت، غريزه را عاصى و منحرف و سركش و ناآرام می‌سازد.

اسلام با رهبانیت به معنایی که از دیرباز در میان جامعه‌ی روحانیون مسیحی رایج بوده است، مخالف است. مصداق درست سرکوبی غریزه‌ی جنسی همان رهبانیت موجود در میان راهب‌ها و راهبه‌های مسیحی است که آن‌ها را موظّف به ترک ازدواج می‌کند.

فرق است بين زندانى كردن زن در خانه و بين موظّف دانستن او به این‌که وقتى می‌خواهد با مرد بيگانه مواجه شود پوشيده باشد. در اسلام محبوس ساختن و اسير كردن زن وجود ندارد.

تحمیل کارهای مخالف طبیعت، روحیه و جایگاه زن، نه‌تنها موجب بیماری (اعمّ از بیمارهای روحی و جسمی) او می‌شود بلکه تمام اعضای خانواده‌ی او را نیز درگیر خواهد کرد، و طبیعتاً از چنین خانواده‌ای نمی‌توان انتظار داشت فرزندانی سالم و صالح تربیت کنند...

اساساً گذر زمان و انباشت گناهان و تکرار معاصی در بسیاری از مردم، به آرامی از صفا و پاکی اوّلیّه‌ی انسان می‌کاهد، و گاهی بدان جا می‌رسد که حتّی قلب انسان از سنگ سخت‌تر شده و پذیرش حقیقت در آن نزدیک به محال می‌شود.

کتاب‌های تاریخی و آثار تمدّن‌های مختلف گواهی می‌دهد که فرهنگ حجاب مخصوصاً همواره در میان زنان مرسوم بوده و اختصاص به مذهب یا دین خاصی ندارد.

بزرگ‌ترین نعمتی که خداوند متعال به بندگان خود ارزانی داشته است، عقل است. از بدیهیاتی که مورد اتّفاق نظر همگان است، این است که انسان در تمامی امور، هرگاه بر محور عقلانیت حرکت کند، قطعاً موفّق و پیروز خواهد بود و هرگز ضرر نخواهد کرد.

خطاب آیات قرآن کریم درباره عفاف، به همه‌ی مکلّفین اعمّ از زن و مرد متوجّه می‌شود. یعنی عفت‌ورزی اختصاص به یک جنس و یا صنف خاصی ندارد و همه باید عفیف باشند.

جدائی والدین، حالت افسردگی، انزواجویی و تخیّل رؤیا در بیداری را برای کودک پدید می‌آورد و در مواردی قدرت اراده و اندیشه را از او می‌گیرد و در کل او را چنان پریشان می‌کند که اثرات شوم آن برای همیشه با کودک است، لذا پس از طلاق میزان اختلالات عاطفی و رفتاری در کودکان بالا می‌رود.

امروزه وضعیّت ناهنجار پوشش و حریم میان محرم و نامحرم در جوامع غیردینی، بر کسی پوشیده نیست. در این جوامع افراد آزاد هستند تا به هر شکلی که دوست دارند در جامعه حاضر شوند و در این میان هیچ فرقی میان زن و مرد نیست.

ایرانیان حتّی پیش از ظهور اسلام و گسترش آن در سرزمین فارس، بر مبنای آموزه‌های دینی و اجتماعی خود، اعتقاد به حجاب داشته و از اختلاط و برهنگی به شدّت بیزار بوده‌اند. با ظهور اسلام در خطّه‌ی ایران، فرهنگ عفاف و حجاب جان دیگری گرفت و با تغییرات مختصری به مسیر خود ادامه داد.

رعایت نکردن مرزهای الهی، غوطه‌ور شدن در گناه، سبک شمردن معصیت و نافرمانی از فرامین پروردگار، منجر شده کار به جایی برسد که انسان برای ارضای نفس سرکش خود حتّی غرایز طبیعی خویش را زیر پا گذارده و دست به کارهایی بزند که تعجّب هر انسان عاقلی را برانگیزد.