سه روز قبل از قیام حضرت اباعبدالله(ع) و حرکت آنحضرت به سوی عراق، خدمتش رسیدم، و از دوروئی و نفاق کوفیان صحبت کردم و گفتم که دل‌های مردم با توست امّا شمشیرهای کوفیان بر ضدّ شماست.

امام حسین(ع) فرمود: (فرود آئید و از اینجا بدیگر جای کوچ نکنید، سوگند بخدا! اینجا خوابگاه شتران ما است. سوگند بخدا! اینجاست که خون‌های ما ریخته می‌شود. سوگند بخدا! اینجاست که حرمت ما شکسته می‌شود، اینجاست که مردان ما به شهادت می‌رسند...

امام حسین(ع)، هم از بی وفائی و دنیاگرائی مردم اطّلاع دارد، و هم از سرانجام قیام خود با خبر است، و هم از جایگاه شهادت خود و یاران خود آگاه است، وقتی کاروان امام به سرزمین کربلا...

یکی از راه‌های بدست آوردن علم و آگاهی و شناخت لازم نسبت به آینده، خواب‌های صادق است که امام حسین(ع) در سفر به کربلا، در آغاز قیام از مدینه تا کربلا همواره برخی از حقائق و مسائل پیرامون قیام کربلا و سرانجام آن را در خواب مشاهده می‌فرمود.

من در خواب دیدم که چند سگ شدیداً بر من حمله می‌کنند، و شدیدترین آنها سگی بود به رنگ سیاه و سفید، این خواب نشانگر آن است که از میان این افراد کسی که به مَرَض بَرَص مبتلاء است قاتل من است، پس از هجوم سگ‌ها، رسول خدا(ص) را با گروهی از یارانش دیدم ...

نسبت به آگاهی امام از سرانجام قیام کربلا، متفاوت نوشتند و اظهار نظرهای گوناگونی را مطرح کرده‌اند، امّا آنچه که از مبانی اعتقادی ما ریشه می‌گیرد...

در لحظه‌های خون رنگ غروب عاشورا، که پیکر خونین امام حسین(ع) در میان گودال قتلگاه بی‌رمق افتاده بود، و خورشید ولایت در خون نشست، حرامیان درنده خوی آل ابی سفیان بسوی خیمه‌های امام یورش آوردند که ناگاه صدای گریه کودکان بگوش امام رسید...

برای آنکه قیام کربلا یک قیام برخواسته از عشق و ایمان و انتخاب باشد، امام حسین(ع) در لحظه لحظه‌ی قیام کربلا، سعی داشت تا یاران خود را آگاه سازد، با آنان اتمام حجّت کند، تا خود راه خدا را برگزینند...

یکی از یاران امام حسین(ع) محمد بن بُشر حَضرمی بود، قبل از عاشورا به او خبر دادند که پسرش را یکی از قبائل به اسیری گرفتند.

وقتی سخن امام به اینجا رسید همه‌ی یاران یک صدا گفتند: «سوگند بخدا! تو را تنها نخواهیم گذاشت، مردم به ما چه خواهند گفت؟ بگویند که امام و بزرگ خود را در میان دشمنان تنها گذاشتند؟ سوگند بخدا! با تو هستیم تاکشته شویم».

در روز عاشورا بهنگام میدان رفتن «هلال بن نافع» همسر جوانش، دامن او را گرفت و گفت: پس از تو به کجا روم؟ و به چه کسی تکیه کنم؟

امّا فرزندان آزاد مرد عقیل بپاخاستند و گفتند: یا اباعبدالله(ع) تو را رها کنیم و به کجا برویم؟ مردم چه خواهند گفت؟ و ما در جواب مردم چه بگوئیم؟ به مردم بگوئیم که: امام و رهبر و بزرگ خود را در میان دشمنان تنها گذاردیم، و با تیری یا شمشیری از او دفاع نکردیم؟

اکنون هر کس از شما همراهی با ما را خوش ندارد باز گردد، پوشش شب فراگیر است و راه‌ها بی‌خطر، زمان گرما و حرارت هم نیست، هر کس با اختیار خویش با ما دوستی و همراهی کند البتّه در بهشت با ما خواهد بود و از غضب خدای رحمان نجات خواهد یافت...

امام حسین(ع) در قیام خونین عاشورا برای آزادی و آزادگی مبارزه می‌کرد از آغاز حرکت تا روز عاشورا، همه جا روح آزادگی را تقویت می‌فرمود ...

درست است که اگر مسلمانی اسیر گردید بر همه‌ی مسلمانان واجب است تا او را آزاد سازند، امّا مردم و دولت و کشور و سرزمینی که برای آنها جنگ صورت گرفت مسئولیّت مستقیم در آزادی اسیران خواهند داشت...

در روزگاران گذشته که از خانه‌های مجلّل و دستشوئی‌های مدرن امروزی خبری نبود، و هم اکنون در زندگی بسیاری از روستائیان و عشائری که همواره در حال کوچ کردن می‌باشند...

امام حسین(ع) فرمود: بهترین اموال تو آن است که با آن آبروی خود را حفظ کنی، آنگاه که رسول خدا(ص) به کعب بن زهیر پاداش داد فرمود با پاداش دادن، زبان عباس بن مرداس را نسبت به من ببندید.

روزی امام حسن و امام حسین(ع) برای شنا کردن در آب فرات رفتند و در حالی که با پارچه بلندی خود را پوشانده بودند، حضرت ابا عبدالله(ع) سخن گرانسنگ یاد شده را مطرح فرمود.

ازجمله درس‌های عالی و سودمند که هر شیعه و آزادی‌خواه حق‌پرست، و هر آرزومند تحقق رسالت جهانی اسلام، از واقعه کربلا باید بیاموزد، این است که بداند، نبردی که میان حسین(ع) و یزیدیان واقع شد، هنوز پایان نیافته و تا هنگامی که از شرک و جهل و باطل و ستم و استبداد و استعباد و غصب حقوق انسان‌ها، اثری باقی است، این نبرد با مظاهر و نمایش‌های گوناگون ادامه خواهد داشت.

یکی از بیماری‌های خطرناک فکری که پس از رحلت پیغمبر اکرم(ص) اجتماع مسلمانان به آن گرفتار شد این بود که بسیاری از مردم در برابر عمل انجام شده، هرچند موافق با خیر و مصلحت و نظامات و تعالیم شرعیه نبود تسلیم می‌شدند و هر حکومتی را که روی کار می‌آمد واجب‌الاطاعه، و بیعت با آن را لازم‌الوفاء می‌دانستند.