تمسّك به ولایت امیرالمؤمنین تنها با گفتن این جمله حاصل نمی‌شود! مكتب فضیلت‌پرور امیرالمؤمنین(ع) در دامن خود انسان‌هایی از مردان و زنان می‌پروراند كه راستی عظمت و جلالت و حرّیت و آزادگی روحی‌شان دل‌ها را می‌لرزاند و چشم‌ها را خیره می‌سازد.

اگر اقرار به ولایت ما كرده و مرده باشد، تمام اعمالش از نماز و روزه و زكات و حجّ مقبول خدا می‌شود و اگر اقرار به ولایت ما در حضور خدا نداشته است، هیچكدام از اعمالش مقبول در نزد خدا نمی‌گردد...

امام صادق(ع) اوّلین پلّه برای ارتقای به مقامات عالیه را عبودیت نشان داده كه خداوند پیش از این كه ابراهیم(ع) را به مقامات بلند نبوّت و رسالت و... ارتقا دهد او را به عبد بودن و بنده‌ی واقعی بودن پذیرفته است.

روز غدیر روز تبسّم به‌صورت اهل ایمان است هر كه در آن روز به‌صورت برادر ایمانی‌اش تبسّم كند خدا روز قیامت با نظر رحمت به او می‌نگرد و قصری از دُرّ سفید در بهشت برایش بنا می‌كند و چهره‌ی شاداب و خرّم به او عنایت می‌فرماید.

غدیر گودالی در بیابان است كه آب باران در آن جمع می‌شود و آنجا به غدیرخم معروف بوده است، آنجا محلی بوده كه حجّاج از هم جدا می‌شدند. اهل مدینه به مدینه، اهل مصر به مصر و اهل عراق به عراق می‌رفتند. بهترین مكان برای ابلاغ عمومی همانجا بود...

تشیّع به معنای اعتقاد به وصایت و خلافت بلافصل علی(ع) با اسلام به معنای اعتقاد به نبوّت و رسالت حضرت محمّد(ص) همزاد است و هر دو مولود یك روزند و از آن روز به یَومُ الاِنذار و یَومُ الدّار تعبیر می‌شود و این اوّلین جلسه‌ای بود كه در آن علاوه بر اعلام نبوّت، وصایت و خلافت نیز اعلام شد.

تولّی (تن به ولایت دادن) تنها با اظهار محبّت، تحقّق نمی‌یابد بلكه معنای واقعی آن تن به حاكمیّت دادن است و امام(ع) را حاكم بر تمام شئون زندگی خویش از افكار و اخلاق و اعمال دانستن و فرمان او را در تمام نواحی وجود خود به كار بستن و جدّاً مطیع امر بودن وگرنه مخالفت با فرامین امام با تولّی نمی‌سازد.

پیامبر اکرم(ص) از تهمت به دنیاداری و لكّه دار شدن شخصیّت آسمانی‌اش می‌ترسید كه مبادا اساس نبوّت و رسالتش متزلزل گردد و نتیجتاً مردم به ضلالت و هلاكت ابدی مبتلا شوند و لذا خدا وعده‌ی حفظ و حمایت داده كه تو ولایت علی(ع) را ابلاغ كن. من تو را حفظ می‌كنم.

اگر اسم امیرالمؤمنین(ع) و سایر امامان(ع) صریحاً در قرآن ذكر می‌شد، فسادی عظیم در در امّت اسلامی به وجود می‌آمد و سرانجام منجرّ به هَدم اساس اسلام می‌شد و دیگر اسمی از اسلام و قرآن باقی نمی‌ماند.

تحقّق دین با همه‌ی حقایق آن از اصول و فروعش، متوقّف بر معرفت و شناختن حجّت است. حجّت همان ولی و امام است. اگر او را به امامت نشناسم، اصلاً دین ندارم هر چند اصل توحید را خوب بیان و استدلال كنم و برهان اقامه نمایم.

با هم پیش عمر رفتیم. او هم فكری كرد و دید نمی‌داند. به من گفت: تو كه قاضی هستی بگو چه باید كرد؟ گفتم: من اگر بلد بودم پیش شما نمی‌آمدم. گفت: اصحاب را جمع كنید تا از آنها نظرخواهی كنیم. آنها هم جوابی نداشتند. آخرالامر خودش گفت: من مردی را می‌شناسم كه حلاّل مشكلات است.

مسأله‌ی جعل خلافت و امامت و تعیین شخص خلیفه و امام، امر مختصّ به ذات اقدس حقّ است و پیامبر(ص) هم جز تبلیغ فرمان خدا به مردم، در امر خلافت وظیفه‌ای ندارد. بنابراین تشكیل سقیفه‌ی بنی‌ساعده برای انتخاب خلیفه، كاری مشركانه و نموداری از عصیان و ضلالت بود...

هیچ مرد و زن با ایمانی حقّ ندارد در موردی كه خدا و رسولش نظری داده‌اند او نظر مخالف بدهد و هر كه خدا و رسولش را نافرمانی كند در گمراهی آشكار افتاده است.

آگاه باشید! علم تمام آنچه كه گذشته و آنچه كه خواهد آمد در قرآن است و داروی دردِ شما و نظم دادن به آنچه كه مربوط به شماست [از امور دنیا و آخرت] در قرآن است.

امام شؤون متعدّد دارد؛ یكی از شؤونش، زعامت اجتماعی و قیام به حكومت است كه مشروط به شرط مردمی است؛ یعنی، اگر مردم به یاری‌اش برخاستند، وظیفه‌ی قیام به حكومت دارد تا زمام امور سیاسی اجتماع را به دست گیرد و اگر نیامدند، وظیفه‌ی قیام به حكومت از او ساقط است.

كارِ مخصوص پیامبر و امام، هدایت بشر به عالَم حیات ابدی است و تا بشر اطمینانِ صددرصد به راه‌دانی و مصونیت آنها از اشتباه و انحراف پیدا نكند نمی‌تواند تا حدّ بذل مال و جان، تسلیم آنها بشود و زمام تمام امور دین و دنیا و آخرتش را به دست آنها بسپارد.

هر گروه و جمعیّتی برای حفظ نظم زندگی اجتماعی‌شان نیاز به امیر و فرمانروایی دارند كه مدیر و مدبّر و ناظم باشد؛ این مطلب در نزد هر فطرت سلیم عقل واقع‌بینی، از مسلّمات است، زیرا نبودِ امیر و فرمانروا در میان یك جمعیّت، مستلزم تشتّت آراء و اختلاف انظار و به دنبالش اختلال و هرج و مرج و اِفساد و نهب اموال و اتلاف نفوس خواهد بود.