وهابيّان تبرّك به آثار اوليا را شرك مى‌دانند و كسى را كه محراب و منبر پيامبر را ببوسد مشرك مى‌خوانند، هر چند در آن به هيچ نوع الوهيّت معتقد نباشد، بلكه مهر و مودّت به پيامبر سبب شود كه آثار مربوط به او را ببوسد.

وهابيّان بزرگداشت تولّد و وفات اوليا و رجال آسمانى و اجتماع در تولّد و وفات آنان را بدعت و حرام مى‌دانند تو گويى آنان دشمن سرسخت بزرگان دين و اولياى الهى هستند.

آیا ما باید دستورات اسلام را از «ابن تیمیه» و «محمّد بن عبدالوهاب» فرا گیریم، یا از خاندان رسالت و عترت پیامبر گرامی‌ که به حکم حدیث ثقلین، ثقل اصغر و عدل قرآنند؟

حضرت آدم(ع) پس از نافرمانى خدا[1]،  در پرتو كلماتى كه از خدا تلقّى كرده بود، توبه نمود، چنان كه در قرآن مجيد مى‌فرمايد: «آدم از خداى خود كلماتى را با خضوع و طاعت اخذ نمود، و روى آنها توبه كرد، حقّا كه او توبه پذير است.»

توسّل به عزيزان درگاه خداوندى، از جمله مسائلى است كه ميان مسلمانان جهان رواج كامل دارد و از روزى كه شريعت اسلام به وسيله پيامبر ابلاغ شد، مشروعيّت توسّل از طريق احاديث اعلام گرديد.

هرگاه كسى در نزد قبور، براى صاحب قبر نماز بگزارد و او را بپرستد، يا او را قبله خود قرار دهد، به طور مسلّم مشرك خواهد بود، ولى در روى زمين مسلمانى يافت نمى‌شود كه در كنار قبر پيامبران و اوليا، چنين كارى انجام دهد.

وهابيّان به حسب ظاهر، اصل «زيارت» پيامبر را تجويز مى‌كنند ولى هرگز «مسافرت براى زيارت قبور» را جايز نمى‌دانند.

قبورى كه مورد توجّه خداپرستان جهان، به خصوص مسلمانان است، غالباً مدفن گروهى است كه در اجتماعى داراى رسالتى بوده و آن را به گونه‌اى شايسته به انجام رسانده‌اند.

در برخى از احاديث وارد شده است كه پيامبر به عايشه نحوه زيارت قبور را تعليم‌ داد. و شخص عايشه پس از پيامبر گرامى به زيارت قبور مى‌رفت.

روشن است كه زيارت قبور، اثرات اخلاقى و تربيتى فراوانى دارد. مشاهده آن وادى آرام، كه چراغ زندگى همه افراد؛ از غنى و فقير و نيرومند و توانا به خاموشى گراييده و ساكنان آن، با سه قطعه لباس، زير خاك آرميده‌اند، دل و جان را تكان مى‌دهد و از آز و طمع انسان به شدّت مى‌كاهد.

يهود و نصارى براى احياى خاطره گذشتگانشان، صورت‌هاى صالحان خود را در كنار قبرهايشان نصب مى‌كردند و در كنار قبر آنان خدا را مى‌پرستيدند ولى اخلاف و جانشينان آنان، تحت تأثير وسوسه‌هاى شيطانى قرار گرفتند و در كنار قبور آنان، صورت‌ها را پرستش مى‌كردند.

گروهى وهابى، به ظاهرِ يك حديث چسبيده و از آن، اين چنين برداشت كرده‌اند كه هر نوع مسجد سازى بر روى قبر اوليا و يا جوار آنان، حرام و ممنوع است، در حالى كه اگر آنان همه احاديث را باهم بررسى مى‌كردند، مى‌توانستند به هدف رسول خدا از اين لعن، پى ببرند.

وهابى براى تخريب گنبد و قبر امامان مدفون در بقيع، به دليل‌تراشى پرداخته و به اصطلاح، بهانه ديگرى به دست آورده‌اند و آن اين كه: زمين بقيع، وقف است و بايد از اين اراضى، نسبت به مقاصد واقف، حداكثر استفاده را نمود و بايد هر نوع مزاحم از بهره‌بردارى را از بين برد...

حديث جابر يكى از مدارك وهابي‌ها است كه در تحريم قبور بر آن استناد مى‌جويند. اين حديث در صحاح و سنن اهل سنّت، به صورت‌هاى گوناگون نقل شده و در تمام اسناد آن، ابن جريج و ابى الزبير وارد شده است.

با اتفاقى كه اين چهار امام بر «كراهتِ» بنا بر روى قبر دارند، چگونه است كه قاضى نجد اصرار بر «حرمت» آن دارد، تازه اين كراهت نيز مدرك صحيح و قطعى ندارد؛ به خصوص اگر بنا و ساختمان، زمينه عبادت و خواندن قرآن را براى زائران قبر پيامبران و صالحان فراهم كند.

آنگاه كه اسلام در شبه جزيره انتشار يافت و نور آن به تدريج قسمت مهمى از خاورميانه را در برگرفت، در آن روز قبور پيامبرانى كه مدفن آنان شناخته شده بود، سقف و سايبان بلكه قبّه و بارگاه داشت و هم اكنون قسمتى از قبور آنان به همان شكل باقى است.

هرگز نمى‌توان تعمير قبور اولياى الهى و صالحان را عملى حرام و يا مكروه قلمداد كرد، بلكه بايد آن را نوعى تعظيم شعائر و تظاهر به مودّت در قربى تلقى نمود و مايه تكريم آنها شمرد.

در سال ١٣۴۴ ه‍ . ق. كه سعودي‌ها بر مكّه و مدينه و اطراف آن سلطه پيدا كردند، به فكر افتادند كه براى تخريب مشاهد بقيع و آثار خاندان رسالت و صحابه پيامبر مستمسكى به دست آورند و با گرفتن فتوا از علماى مدينه، راه را بر تخريب آن هموار نمايند و افكار عمومى مردم حجاز را كه هرگز با اين اعمال موافق نبودند، براى اين كار آماده سازند.

عقايد و گفته‌هاى باطل وهابیّان باعث شده است افرادى كه اسلام را از ديدگاه آنان مطالعه كرده‌اند، بگويند اسلام دين خشك و جامدى است كه به درد همه زمان‌ها نمى‌خورد!

مسلك و آيين وهابیّت منسوب است به شيخ محمّد فرزند «عبدالوهاب» نجدى كه اين نسبت برگرفته از نام پدر او «عبدالوهاب» است.