امام باقر(ع): هرگاه انسان مسلمان مشغول نماز شد، خداوند به او رو می‌کند، و فرشته‌ای را مأمور او می‌سازد که آیات قرآن را از دهان او برمی‌چیند.

رسول اکرم(ص) فرمود: ای ابوذر! همانا خداوند، نور چشم مرا در نماز قرار داد، و نماز را محبوب من نمود، چنانکه غذا را محبوب انسان گرسنه نمود، همانا انسان گرسنه، هنگامی‌که غذا بخورد سیر می‌شود، و من از نماز، سیر نمی‌شوم».[1]

روح و مغز نماز، اخلاص است، و اگر عمداً کوچک‌ترین راه نفوذی، از آلودگی شرک و ریا را به حریم پاک و باصفای نماز راه بدهیم آن نماز باطل خواهد شد، و نه‌ تنها به‌صورت کالبدی بی‌روح و جسدی بی‌انگیزه و فاقد اثر معنوی درخواهد آمد، بلکه کانون شرک و انحراف خواهد گردید.

در قرآن مجید، حتّی یک‌بار به خواندن و انجام نماز، تکیه نشده، بلکه به «اقامه‌ی نماز» (برپاداشتن نماز) تکیه شده است، تا آنجا که ۴۶ بار، نماز با تعبير «اقامه» در واژه‌های گوناگون، یاد شده است.

در قرآن بیش از نود بار با واژه‌های گوناگون، از نماز سخن به میان آمده است، و این‌ همه تکرار و سفارش قرآن، بیانگر آن است که خداوند به نماز، ارزش خاصّی داده، و نماز در جایگاه رفیع و بلندی، در پیشگاه خدا قرار دارد.