نام حضرت نوح(ع) 43 بار در قرآن آمده و یك سوره به نام او اختصاص داده شده است. او نخستین پیامبر اولوالعزم است كه داراى شریعت و كتاب مستقل بود و سلسله نسب او با هشت یا ده واسطه به حضرت آدم(ع) می‌رسد.

ادریس كه نام اصیلش اخنوخ است در نزدیك كوفه در مكان فعلى مسجد سهله می‌زیست. او خیاط بود و مدت سیصد سال عمر نمود و با پنج واسطه به آدم(ع) می‌رسد. سى صحیفه از کتاب‌های آسمانى بر او نازل گردید.

هابیل به شهادت رسید، ولى خداوند با لطف و عنایت خاص خود، به‌ زودی با جانشین پسرش، جاى او را پر كرد. هنگام كشته شدن او، همسرش حامله بود كه پس از مدتى داراى پسرى شد و آدم(ع) او را به نام پسر مقتولش، هابیل نهاد و به‌ عنوان ‌هابیل بن هابیل خوانده می‌شد.

حسادت قابیل از یک‌سو و پذیرفته نشدن قربانی‌اش از سوى دیگر، كینه او را به جوش آورد، نفس سركش بر او چیره شد، به‌ طوری ‌که آشكارا به قابیل گفت: تو را خواهم كشت.

در روایت آمده: آدم و حوا(ع) وقتی‌ که از بهشت دنیا اخراج شدند، در سرزمین مكّه فرود آمدند، حضرت آدم(ع) بر كوه صفا در كنار كعبه، هبوط كرد و در آنجا سكونت گزید و از این‌رو آن كوه را صفا گویند كه آدم صفى الله (برگزیده خدا) در آنجا وارد شد.

آدم از چگونگى زندگى بر روى زمین هیچ‌گونه اطلاعى نداشت، و تحمل زحمت‌های آن، بدون مقدمه براى او مشكل بود، و از چگونگى كردار و رفتار در زمین باید اطلاعات و آگاهى پیدا می‌کرد.

خداوند اراده كرد تا در زمین خلیفه و نماینده‌ای كه حاكم زمین باشد قرار دهد، چرا كه خداوند همه‌چیز را براى انسان آفریده است.

در قرآن، هفت بار این مطلب تكرار شده كه خداوند آسمان‌ها و زمین را در شش روز آفریده است. منظور از یَوْم (روز) در این آیات، روز معمولى نیست، بلكه منظور از آن، دوران است، خواه این دوران كوتاه باشد یا طولانى، هر چند میلیون‌ها سال به طول انجامد.

یكى از بخش‌های مهم قرآن، داستان‌هاى پیامبران و پیشینیان و حوادث عصر نزول قرآن است، به‌ طوری ‌که قسمت بسیار مهم قرآن به بیان سرگذشت پیشینیان اختصاص یافته است.