كلمه‌ی اجتهاد در مذهب ما كه شیعه‌ی امامی‌ هستیم، یک مفهوم منفور و مردود دارد و آن فتوا به رأی خود دادن است و در مسأله‌ای از مسائل دینی بدون استناد به كتاب خدا و سنّت رسول اظهار نظر كردن و رأی خود را حكم خدا دانستن و به عبارتی قانونگذاری در دین خدا كردن...

پس از اعتقاد به صفات كمال خدا كه از جمله‌ی آن، صفت حكمت و رحمت و عدالت است، به لزوم هدایت و تنظیم قانون زندگی انسان و بیان و اجرای آن به گونه‌ی عاری از هرگونه خطا و تخلّف ـ که همان مسأله‌ی نبوّت و امامت توأم با عصمت ـ ‌است اعتقاد پیدا می‌كند...

تحصیل علم عقاید تا حدّ به دست آوردن اعتقاد قاطعِ جازم به معتقدات، واجب عینی است؛ هر چند دارنده‌ی آن توانا بر دفع شبهات و حلّ تشكیكات نباشد. تحصیل این مقدار از علم بر كلّ افراد مسلمین از مرد و زن، عالم و عامی‌، واجب است و بر احدی سستی در امر مطلب جایز نیست...

طلب كردن علم و جستجوگر دانش بودن در ردیف دیگر فرایض دینی و واجبات اسلامی‌ ـ همچون نماز و روزه و حجّ و زكات و جهاد و امر به معروف و نهی از منكر ـ یک وظیفه‌ی واجب شرعی و یک تكلیف حتمی‌ اسلامی‌ است.

علم شرفی به آدمی‌ می‌بخشد كه با داشتنِ آن به هیچ عامل شرف‌بخش دیگری نیاز نیست. در حالی كه آدم جاهل و نادان، چنان پستی و ذلّت در خویش احساس می‌كند كه با هیچ عاملی قادر بر رفع آن نمی‌گردد.