اگر کسی از شما بخواهد هر چه که از خدا خواست به او عطا کند باید از همه مردم قطع امید کند و تنها امید و رجای او خداوند متعال باشد. (اصول کافی، ج ٤، ص ٢١٤)

خاطره‌ی جانبازی آنان که در راه خدا و آزادی انسان‌ها، در راه شرف و فضیلت، همه چیز خود را فدا کردند، فراموش نخواهد شد؛ زیرا، خدا، آزادی، شرف و فضیلت، کهنه شدنی نیست.

هر کس صد آیه از هر جای قرآن بخواند سپس هفت مرتبه بگوید «یا الله» (و حاجت خود را بخواهد) ‌(اثر اجابت) آن چنان است که اگر دعا بر صخره سخت بخواند به یاری خدا آن را از جای برمی‌کند. (وسائل، ج ٤، ص ١١١٤)

چه تعبیر عجیب و پر معنی! سه صداست که در اعماق هستی نفوذ می‌کند و طنین آن تا ابدیّت  و تا عرش خدا پیش می‌رود و به پیشگاه عظمت پروردگار می‌رسد: صدای قلم، هر چند آهسته و کوتاه باشد؛ و صدای پای مجاهدان؛ و صدای چرخ نخ ریسی زنان با ایمان.

سرچشمه تکبّر و بزرگی فروختن بر دیگران چیزی جز عقده‌ی حقارت نیست؛ آنها که مبتلا به این عقده هستند و از آن رنج می‌برند برای جبران کمبودهای خود متوسّل به این وسیله‌ی غلط، یعنی خود را به طور مصنوعی بزرگ نشان دادن، می‌شوند.

دعای مؤمن خالی از یکی از این سه بهره نیست: یا برای آخرت او ذخیره می‌شود و یا حاجتش برآورده می‌گردد و یا بلائی که مقدر بوده به او برسد از او دفع خواهد شد. (تحف‌العقول، ص ٢٨٧)

سرزمین دل انسان همچون باغستانی است که بذر گل‌ها و گیاهان و درختان برومند در آن پاشیده شده است که اگر به‌موقع آبیاری شود محیطی پر طراوت و پر ثمر به وجود خواهد آورد.

آن روز که همه چیز با هم ازدواج کردند، «تنبلی» و «ناتوانی» به هم آمیخته و از آن دو، فرزندی به نام «فقر و تنگدستی» متولّد شد!

یک دعا در خفا و نهان در نزد خدا از هفتاد دعای آشکار أفضل و بالاتر است. (وسائل، ج ٤، ص ١١١٣)

و هنگامی که دامان آنها آلوده‌ی بی عفّتی گردد بنیان خانواده‌ها متزلزل خواهد گشت و نسل آینده‌ی آنها به فساد کشیده خواهد شد.

آن بنده‌ای که دست‌های خود را به دعا به سوی خدا برمی‌دارد در حالی که خوراک و پوشاک او هر دو از راه حرام باشد چگونه می‌خواهد دعای او مستجاب گردد؟! (لئالی‌الاخبار، ج ٤، ص ١٠٣)

انسان با ایمان همواره از دو چیز نگران است: از گناهان گذشته‌ی خود که نمی‌داند خدا با او چه رفتار می‌کند و از عمر باقیمانده که نمی‌داند چه خطراتی در پیش دارد. 

دعا کردن با لقمه حرام به منزله عمارت ساختن بر روی آب است! (لئالی‌الأخبار، ج ٤، ص ١٠٣)

قلم در گریه‌های مداوم خود شرح دردهای جانکاه انسان‌ها می‌گوید و در تبسّمی که همواره در میان دو لب دارد، نشاط عشق و شوق حیات و رمز زندگی و هزارگونه زیبایی نهفته است.

تو وقتی با گناهانت، راه دعا را به روی خودت بستی دیگر تأخیر در اجابت را دیر مشمار! (فهرست غرر، ١٠٥)

عجب است از کسانی که به غذای جسم خود می‌اندیشند امّا به غذای روح خود نمی‌اندیشند؛ خوراک ناراحت کننده از شکم دور می‌دارند امّا قلب خود را با مطالب هلاکت زا آکنده می‌کنند!

کسب و درآمدت را از راه حلال به دست آور تا دعایت مستجاب گردد. (مکارم‌الاخلاق، ص ٤٢٢)

اگر بخواهیم بدون مطالعه و دقّت کار کنیم مواجه با شکست خواهیم شد ولی اگر بخواهیم برای تمام احتمالات ممکن و حوادث پیش بینی نشده به هنگام انجام کارها خود را معطّل سازیم به این آسانی قادر بر انجام کاری نیستیم و برای یک کار باید سال‌ها مطالعه کنیم...

خدای تبارک و تعالی می‌فرماید: به عزّت و جلالم قسم دعای هیچ مظلومی را که به او ظلمی شده (در‌حالی‌که) خود او نیز مانند آن را به دیگری ظلم کرده باشد اجابت نخواهم کرد. (مستدرک، ج ٥، ص ٢٧٠)

انباشتن مغز از فرمول‌های علمی و قوانین منطقی و اصول فلسفی و هرگونه دانشی، مادام که با اندیشه‌ی صحیح و جهان بینی روشن، و آشنایی با اصول زندگی انسانی هماهنگ نباشد، بسیار کم اثر است...