شصت نفر از عالمان و اشراف و اعیانشان برای این سفر انتخاب شدند. نزدیک مدینه که رسیدند از مرکب‌ها پیاده شده و خود را شستشو دادند و تنظیف نمودند. لباس‌های فاخرشان را پوشیدند و خود را آراستند که در چشم مسلمانان بزرگ و باحشمت دیده شوند.

بعضی از بزرگان همانند مرحوم شهید ثانی(رض) نظرشان این است که صلوات ما نفعی به حال آن مقرّبان درگاه خدا ندارد و در رفعت درجات آنها اثری نمی‌گذارد؛ زیرا آن‌چه از کمالات ممکن بوده خدا به آنها عطا کرده و دیگری کمبودی ندارند تا با صلوات ما آن نقص و کمبود، تبدیل به کمال گردد.

اولیای خدا دری هستند که از آن در باید به عالم قرب خدا وارد شد تا راه بدهند. دست به دامن آنها باید زد تا بپذیرند. با «صلوات» بر آنها باید خدا را خواند تا جواب بدهند این یک سرّ افتتاح دعا با صلوات است. سرّ دیگر اینکه در دین مقدّس ما، تبعیض در صَفْقِه* در معاملات جایز نیست.

وقتی ما بر رسول خدا(ص) صلوات می‌فرستیم؛ بر حسب مفاد حدیث منقول از امام صادق(ع) خدا با هزار صفّ از فرشتگان، هزار صلوات بر ما می‌فرستد و صلوات خدا هم به مفاد آیه‌ی شریفه‌ی ۴۳ سوره‌ی احزاب ما را از ظلمت به نور می‌آورد...

صلوات خدا بر رسول اکرم(ص)، افاضه‌ی رحمت است و صلوات فرشتگان و مؤمنان، دعا و طلب رحمت از خدا برای آن حضرت است؛ زیرا کلمه‌ی «صلوات» در لغت عرب، جمع «صلوة» به معنای دعا و رحمت و در اصطلاح متشرّعه به معنی نماز است.