شيخ قطب الدّین در آثار خود موضوعات متنوّعى از علوم و معارف اسلامى را به بحث گرفته و در علم تفسير، فقه، حديث، فلسفه، كلام، تاريخ و ديگر موضوعات، نوشتارهاى فراوانى بر جاى نهاده است.

طبرسى را بسيارى از بزرگان، منسوب به طبرستان دانسته‏ اند ولی برخی از محقّقین معتقدند که او منسوب به تفرش است.

در روزگاری‌ که شیعیان دوران سختی را می گذرانیدند، و سراسر‌ عالم‌ اسلام‌ بر‌ اثر اختلافات داخلی و جنگ های صلیبی در‌ آتش‌ ناامنی و تاخت و تاز می سوخت، ستاره‌ درخشانی‌ در خاندان شهر آشوب مازندرانی‌ طلوع کرد که در آسمان پیروان آل محمّد صلوات الله علیهم اجمعین وسیله هدایت حق جویان شد.

«ابوالقاسم اسماعيل بن عبّاد» فرزند عبّاس، ملقّب به صاحب و مشهور به صاحب بن عبّاد در 16 ذيقعده سال 326 ق در اصفهان ديده به جهان گشود. پدر و اجداد صاحب از بزرگان و سرشناسان اصفهان بوده و مرتبه وزارت داشتند.

جعفر بن محمّد پس از رشد و تربیت در دامان پدر و علمای برجسته قم، برای ارتقای دانش خود در زمینه حدیث و سایر علوم اسلامی به شهرهای مهمّ جهان اسلام مثل شهرهای منطقه عراق، شامات، و مصر سفر کرد.

وی مردی دانشمند و شاعری توانمند و سرداری شجاع و عابدی شب زنده دار بود و پس از شهادت حضرت امیر علیه السلام در زمره یاران خاص حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام درآمد.

قاضی نور الله در سال 993 از مشهد مقدّس روانه هند گشت و به قصد شهر (آگره) از شهرها و روستاهای دیگر گذشت. برخی علّت اصلی این هجرت را مصیبت های دائم و فجایع و شورش های مکرّر مشهد گفته اند.

بسیاری از نیاکان و دودمان شهید ثانی در زمره دانشمندان و عالمان شیعی بوده، از بزرگان علم و ادب به شمار می روند. به همین سبب است که خاندان شهید ثانی به (سلسله الذهب) یعنی زنجیره های طلایی معروف گردیده اند.

خاندان شهيد اوّل، خاندان علم و فضل بوده و نسل‌ هاى متوالى اين شرافت را براى خود نگهدارى كرده ‌اند. شهيد سه پسر داشت كه هر سه از علما و فقها بوده‌ اند.

ابتداى تحصيلات سيّد ابن طاووس در شهر حلّه بود كه از محضر پدر و جدّ خود، ورام بن ابى فراس علوم مقدّماتى را آموخت. سيّد با دركى قوى و هوشى سرشار، قدم در راه علم نهاد و در اندك زمانى از تمام هم شاگردي هاى خود سبقت گرفت.

لقب« آية اللّه» نيز در آن زمان و قبل از آن، اختصاص به او داشته است و تا آن زمان هيچ كس به اين لقب مفتخر نشده بود، و این در حالی بود که در زمان او در حلّه 400 مجتهد زندگی می کردند.

شيخ حُر عاملى از برجسته ‏ترين علماى شيعه در قرن يازدهم هجرى به شمار مى‏ آيد. او داراى تأليفاتى ارزنده و شخصيتى مورد احترام نزد علماى شيعه است.

شيخ بزرگ در جوار بارگاه امير مؤمنان علیه السّلام به بحث و تحقيق و تأليف خود ادامه داد و خدمت شايانى به اسلام نمود و گام بلندى در احياى فرهنگ غنى تشيّع برداشت و آن، تأسيس نخستين دانشگاه اسلامى در نجف است.‏

شهرت علمى شيخ بهائى در حدّى بود كه شيخ على منشار عاملى، شيخ ‏الاسلام دولت صفويه، دختر خود را به شيخ بهائى تزويج نمود و هم چنين شيخ بهائى را به ‏عنوان جانشين خود انتخاب كرد.

عظمت و بزرگى كلينى در ميان اهل تسنن به قدرى است كه ابن اثير روايتى از پيامبر نقل مى‏ كند كه فرمودند: «خداوند در آغاز هر قرن شخصى را برمى‏ انگيزد كه دين او را زنده و نامدار نگه‏ دارد.»

علّامه مجلسى از جمله بزرگانى است كه از جامعيّت خاصّى برخوردار بود. او در علوم مختلف اسلامى مانند تفسير، حديث، فقه، اصول، تاريخ، رجال و درايه سرآمد عصر بود. نگاهى اجمالى به مجموعه عظيم بحار الأنوار اين نكته را به خوبى آشكار مى ‏سازد.

شيخ طوسى در معرفى شيخ صدوق مى‏ گويد:« او دانشمندى جليل القدر و حافظ احاديث بود. از احوال رجال، كاملا آگاه و در سلسله احاديث، نقّادى عالى مقام به شمار مى‏ آمد. بين بزرگان قم، از نظر حفظ احاديث و كثرت معلومات مانند نداشت و در حدود سيصد اثر تاليفى از خود به يادگار گذاشته است.»

او نه تنها شاعرى كم نظير بلكه سرآمد شعراى عصر، و بزرگترين شاعر دودمان ابو طالب، و نويسنده‏ اى توانا و پركار و سخن سنج بود. با اين كه چيزى از مال دنيا نمى‏ اندوخت، مع الوصف با همّت عالى خود، مدرسه‏ اى شبانه روزى براى تحصيل و اسكان دانشجويان علوم دينى تأسيس كرد، و آن را «دار العلم» ناميد.

شيخ مفيد از چهره‏ هاى بسيار درخشان شيعه در جهان اسلام است. او هم متكلّم است و هم فقيه. ابن نديم در فنّ دوّم از مقاله پنجم«الفهرست‏» كه درباره متكلّمان شيعه بحث مى‏ كند، از او به عنوان« ابن المعلّم» ياد كرده و او را ستايش مى‏ نمايد.

ابو القاسم، علىّ بن حسين بن موسى، مشهور به سيّد مرتضى علم الهدى، كه علّامه حلّى او را معلّم شيعه اماميّه خوانده است، اوائل غیبت کبری در ماه رجب، سال ۳۵۵ هجرى به دنيا آمد.