عثمان در سوم ماه محرم سال 24 هجری از طریق شورایی که خلیفه دوم اعضای آن را برگزیده بود به خلافت انتخاب شد و در هجدهم ماه ذی الحجّه سال 35 پس از دوازده سال حکومت به دست انقلابیون مصر و عراق و گروهی از مهاجرین و انصار کشته شد.

شورا تشکیل شد، اولین کاری که صورت گرفت این بود که طلحه که یکی از شش نفر بود چون رابطه‎اش با حضرت علی(ع) تیره بود به نفع عثمان کنار رفت زیرا می‎دانست که با وجود حضرت علی(ع) و عثمان، کسی او را برای خلافت انتخاب نمی‎کند، پس چه بهتر که به نفع عثمان کنار برود و از شانس موفقیّت حضرت علی(ع) بکاهد.

زمامداری مسلمانان پس از فوت پیامبر اکرم(ص) طبق فرمایشات مکرّر آن حضرت، با أمیرمؤمنان(ع) بود و این مقام و منصب به هزینه سنگین نیاز داشت، حضرت علی(ع) برای اداره‎ی امور وابسته به منصب خلافت می‎توانست از درآمد فدک به نحو أحسن استفاده کند. گویا دستگاه خلافت از این پیش‎بینی پیامبر(ص) مطّلع شده بود که در همان روزهای نخست فدک را از دست خاندان پیامبر(ص) بیرون برد.

خداوند مولای من و من مولای مؤمنان هستم و بر آنها از خودشان «اَولی» و سزاوارترم، هان ای مردم «هرکس من مولا و رهبر او هستم، علی (ع) هم مولا و رهبر اوست».

پیامبر گرامی (ص) در طول رسالت بیست و سه ساله خود، گاهی به ‏صورت کنایه و اشاره و در موارد زیادی با صراحت، لیاقت و شایستگی حضرت علی (ع) را برای پیشوایی و زمامداری امّت به ‏مردم یادآوری می ‏فرمود...

حضرت علی (ع) تمام آیات قرآن را چه آن‏‌ها که در مکّه نازل می‏ شد و چه آن‏‌ها که در مدینه، در دوران حیات پیامبر (ص) به ‏دقّت ضبط می‏‌کرد و از این جهت یکی از کاتبان وحی و حافظان قرآن به ‏شمار می‏ رفت.

شخصیّتی که مورد بحث ماست انسان عظیم‏ القدری است که به ‏فرموده‏ خودش همیشه مظلوم بوده و هست و گزافه نیست که در مقام انصاف او را مظلوم‏ترین مظلومان تاریخ بدانیم...