خداوند سیدالشهداء(ع) را بابُ نجاة الامة قرار داده تا قلب‌هایمان را بیمه کند. آن‌هایی که گناهی کرده‌اند ناامید نباشند و به این درگاه روی بیاورند. اگر هنوز به مجلس اباعبدالله می‌آییم معلوم است قلب‌مان سالم است و هنوز بیماری و فساد و زنگ‌زدگی به عمق قلب سرایت نکرده و امکان برگشت وجود دارد.

وقتی ملاقات‌تان را با سلام شروع می‌کنید آن فضا به یک فضای صلح و آرامش تبدیل می‌شود که نتیجه‌ی آن برکت است، لذا نام دیگر بهشت دارالسلام است چرا که در دارالسلام دیگر دعوا و نزاع و تنازعی نیست.

و گواهی دهم که همانا اهل بیت(ع) از فرزندانت روح و حقیقت تقوا و نشانه‌های هدایت و رشته‌های محکم(حق و فضیلت) و حجت‌هایی بر مردم دنیا هستند.

این لحظه، لحظه‌ای نیست که بتوان فقط با محاسبات عقلانی تصمیم گرفت. وقتی حبیب بن مظاهر می‌بیند که چه رفتاری با سیدالشهداء(ع) می‌شود عقل و احساس او، چنان اوج می‌گیرد که به جنون می‌زند؛ جنونی که پیرمردی چون او جانش را روی دست می‌گیرد و به میدان می‌رود.

یکی دیگر از آثار زیارت اباعبدالله این است که سرورآور و نشاط‌انگیز است و این نشاطی است که ما را از گناه بازمی‌دارد. اصولاً گناه، کسالت‌آور است، چه کسالت در عبادت باشد چه در روح؛ المؤمن فی عمله نشیط، نشاط عامل بازدارندگی ما از گناه است و دل‌مردگی، دل‌زدگی و ناامیدی و بی‌امیدی و بی‌هویتی زمینه‌های گناه را فراهم می‌کند.

نکته‌ی قابل تأمل این‌که برای وجود مقدس پیغمبر(ص) و وجود مقدس امیرالمؤمنین(ع) و سایر اولیای خدا اربعینی گرفته نمی‌شود و اربعین فقط برای سیدالشهداء(ع) گرفته می‌شود چرا که عاشورا زنده است و هر سال باید عاشورا، جامعه را عاشورایی کند...

یکی از راه‌هایی که روح ما را آماده‌ی امر اهل بیت(ع) می‌کند زیارت است، خواه زیارت مؤمنین باشد یا زیارت پدر و مادر و در رأس همه‌ی آن‌ها زیارت ائمه(ع) و به طور خاص سیدالشهداء(ع).

نکته‌ی مهم در زیارت اتفاقی است که برای زائر می‌افتد. مهم‌ترین آن، دگرگونی است که در ما ایجاد می‌شود و القایی است که صورت می‌گیرد. مثل آهن که وقتی در حوزه‌ی مغناطیسی آهن‌ربا قرار می‌گیرد، خودش هم آهن‌ربا می‌شود...