مرد هوی، هرگز مرد خدا نخواهد بود. دنیادار از نظر مردم، متّهم بوده و ارزش معنوی خود را از دست می‌دهد و ارشادش در قلوب و نفوس انسان‌ها اثر نمی‌بخشد و نقض غرض لازم می‌آید.

خدا مى‌داند چه دل‌هاى رميده‌اى، در اين بقعه‌ی مباركه با خدا مأنوس گشته‌اند. چه گمراهانى، از بركت اين بيت شريف به راه آمده‌اند و انسان‌هاى صالحِ بهشتى شده‌اند. چه جان‌هاى آلوده و سياه، در اينجا پاك و منوّر گرديده‌اند...

اگر آدمی بفهمد که این عنوان «عبداللّهی» چه شرفی به او می‌بخشد، با کمال شهامت، پا روی تمام عناوین دنیایی نهاده و جز به تحقّق دادن به این عنوان، به چیزی نمی‌اندیشد و دنبال چیزی نمی‌رود؛ با جدّ تمام می‌کوشد خود را به عالم انس و آشنایی با خدا بیفکند...

اینکه می‌بینیم فساد اخلاق و عمل، دنیا را گرفته و جامعه‌ی بشر، در تنگنای زندگی پست حیوانی، به فشار افتاده و راه نجات، از هر طرف بر او مسدود گشته است، برای همین است که انسان، پی به موقف خاصّ خود نبرده و خود را نشناخته و از مسیر عبادت و خداجویی که وظیفه‌ی مخصوص اوست، منحرف شده...

در اين دنياى يغماگر مادّى كه آشكارا سرمايه‌هاى معنوى بشر به تاراج مى‌رود، سجاياى كريمه و فضائل عالیّه‌ی روحى که تنها مایه‌ی شرف و ملاک انسانیّت انسان است، ارزش خود را از دست داده و كم ‌كم از صفحه‌ی حيات آدميان برچيده مى‌شود...