در این هنگام خادم (از جانب امام عصر علیه السّلام) بیرون آمد و گفت: نزد شما نامه‌هائی است از فلان کس و فلان کس (نام آنها را به زبان آورد) و در نزد شما همیانی است که هزار دینار دارد، که ده دینار آن، طلای روکش دارد.

یکی از دوستان نزدیک مستعین به وی گفت: «برای حسن بن علی (امام حسن عسکری(ع)) پیام بفرست، به اینجا بیاید، یا بر این استر سوار می‌شود، و یا این استر او را خواهد کشت».

قبل از روز جمعه پسر عمویم نزد من آمد و طلب مرا پرداخت، به او گفتم: «چطور شد که آن همه نزد تو آمدم، طلب مرا نمی‌دادی، ولی اکنون خودت آمدی پرداختی؟».

امام حسن عسکری(ع) با کمال خوشروئی و خودمانی، با دوستان، برخورد می‌کرد و چون پدر و فرزند با آنها رفتار می‌نمود، و مزاح می‌کرد، با اینکه دارای مقام بسیار ارجمند امامت بود.

ولی پس از ساعتی، نحریر و مأمورین زندان، آن حضرت را دیدند که نماز می‌خواند، و درّندگان در اطراف او حلقه زده و آرام و خاموش ایستاده‌اند، آنگاه دستور داد تا آن حضرت را به خانه‌اش ببرند.

امام حسن عسکری(ع) با چند نفر از خدمتکاران نیز بیرون رفتند، آنگاه آن حضرت به یکی از غلامانش فرمود: تو نیز به میان جمعیّت مسیحیان برو، هنگامی که جاثلیق برای دعا دستهایش را به سوی آسمان بلند کرد، خود را به کنار او برسان، و در میان دو انگشت دست راستش، چیزی هست، آن را بگیر و بیاور.

امام حسن(ع) به او فرمود: «من سخنی را به تو یاد می‌دهم، تو نزد او برو، و چند روز او را در این کاری که شروع کرده، کمک کن، وقتی که با او دوست و همدم شدی، به او بگو سؤالی به نظرم رسیده می‌خواهم از تو بپرسم.

ای آقای من! براستی که تو ولّی خدا و همان امامی هستی، که خداوند فضل و اطاعت آن امام را دین خود قرار داده است». فرمود: غَفَرَ اللهُ لَکَ یا اَبا هاشِمٍ: «خدا تو را ببخشد ای ابو هاشم.

ناگاه امام حسن عسکری(ع) به من رو کرد و فرمود: درست فکر می‌کنی ای ابو هاشم که باید توجّه دقیق داشت، بدان که شرک (ریا) در میان مردم، ناپیداتر از راه رفتن مورچه روی سنگ در شب تاریک، و راه رفتن مورچه بر صفحه‌ی سیاه است.

امام حسن عسکری(ع) فرمود: برای زن، جهاد واجب نیست، و تأمین معاش شوهر، واجب نیست، مهریّه واجب نیست، ولی همه‌ی اینها برای مرد واجب است (بنابراین در امور دیگری مخارج سنگینی بر عهده‌ی مرد است، نه بر عهده‌ی زن).