کرامت و بزرگواری امام عسکری(ع)

ابو هاشم جعفری(ره) گفت: به حضور امام حسن عسکری(ع) رفتم، هدفم این بود که نگین انگشتری را از آن حضرت تقاضا کنم، تا انگشتری بسازم و آن نگین را به عنوان تبرّک، بر سر انگشترم بگذارم، ولی وقتی که به حضورش شرفیاب شدم، به طور کلّی آن تقاضا را فراموش کردم، پس از ساعتی، برخاستم و خداحافظی کردم، همین که خواستم از محضرش بیرون بیایم، انگشتری را به طرف من نهاد و فرمود:

«تقاضای تو، نگین بود، ما به تو نگین را با انگشترش دادیم، خداوند این انگشتر را برای تو مبارک گرداند».
از این حادثه، تعجّب کردم، که آن حضرت به آنچه در ذهنم پوشیده بود، خبر داد، عرض کردم:

«ای آقای من! براستی که تو ولّی خدا و همان امامی هستی، که خداوند فضل و اطاعت آن امام را دین خود قرار داده است».
فرمود: غَفَرَ اللهُ لَکَ یا اَبا هاشِمٍ: «خدا تو را ببخشد ای ابو هاشم»[۱].

 

 

[۱]. همان مدرک، ص ۳۵۶.