معمولاً خانم‌ها میل دارند از اسرار و رموز شوهران آگاه شوند، می‌خواهند از وضع کسب، مقدار درآمد، موجودی، اسرار کسبی و تصمیمات آینده‌ی شوهر باخبر شوند. خلاصه این که انتظار دارند چیزی از اسرار شوهر بر آنان پنهان نماند و این در حالی است که بیش‌تر مردان حاضر نیستند اسرارشان را در اختیار همسر خود قرار دهند، و همین موضوع گاهی سبب دل‌خوری و حتی بدبینی می‌شود.

وقتی میان زن و مرد پیمان زناشویی برقرار شد، زندگی انفرادی آنان به یک زندگانی مشترک اجتماعی تبدیل می‌شود. آن پیمان مقدس بدان معناست که زن و شوهر قول می‌دهند که تا پایان عمر با هم باشند. در اداره‌ی زندگی همکاری داشته باشند. برای رفاه و آسایش هم دیگر کوشش نمایند. یار و مونس و غم‌خوار هم باشند.

بعضی مردها به بهانه‌ی این که قیّم و سرپرست خانواده‌اند، چنین حقی را برای خود قائل می‌شوند. به خود حق می‌دهند که مطابق دل‌خواهشان امرونهی کنند، و همسرانشان را موظف می‌دانند که مطیع دستوراتشان باشند و هرگز تخلف نکنند و درصورت تخلف، او را مورد عتاب و توبیخ قرار می‌دهند. و چنین رفتاری را حق خویش می‌پندارند.

در موقعی که همسرشان سالم است بیش‌ترین استفاده را از او می‌برند، اما وقتی مریض شد، وقتی می‌خواهند برای بهبودی او پول خرج کنند انگار که دارند جان‌ می‌دهند!! و اگر بیماری او طول بکشد یا مخارج بیش‌تری لازم داشته باشد او را به‌کلی رها می‌کنند. آیا رسم وفا و مردانگی همین است؟

خانم بنده در خانه با خدمتکارمان قابل تشخیص نیست. به خدا برخی وقت‌ها باخود می‌گویم: ای کاش خانمم، یکی از این لباس‌های قشنگ و زیبایی را که برای محیط کار و مهمانی‌اش دوخته، در خانه می‌پوشید و از این بلوزهای کهنه و دامن‌های گشاد دست برمی‌داشت. چند بار به او گفتم: عزیزم! لااقل روزهای جمعه و تعطیل یک دست از آن لباس‌های قشنگ را بپوش.

باید به او آزادی داد که به خانه‌ی پدر، مادر، برادر، خواهر و سایر خویشانش رفت و آمد کند و با دوستانِ شناخته شده و مورد اعتماد معاشرت نماید. مگر در موردی که مفسده‌ای در برداشته باشد. به هر حال ممنوعیت باید حالت استثنایی داشته باشد، اگر از حد خود بگذرد و به صورت سخت‌گیری و سلب آزادی در آید، عواقب خوبی در پی ‌ندارد.

پس بهترین راه همسرداری این است که مرد میانه روی را از دست ندهد و با عقل و تدبیر رفتار کند. خطاهای کوچک همسرش را ـ که از روی اشتباه یا غفلت و فراموشی صادر شده ـ ‌به کلی نادیده بگیرد و برای آن‌ها دعوا و داد و فریاد راه نیندازد بلکه بهتر است اصلاً به رویش نیاورد؛ زیرا قصد خلاف نداشته تا استحقاق خشونت و مؤاخذه داشته باشد.

عیب‌جویی و بدگویی، عوامل و علل مختلفی دارد؛ حسد، دشمنی، کینه‌توزی، انتقام‌جویی، خودستایی، جلب محبت دیگران و ده‌ها مورد دیگر، از عوامل بدگویی به ‌شمار می‌آیند. برخی به ظاهر اظهار دوستی می‌کنند و برای خیرخواهی از دیگران بدگویی می‌کنند و کینه‌ی آنان را در دل‌های آدم می‌پرورانند و قصدی جز این ندارند که خود را خیرخواه جلوه دهند.

این‌گونه زن‌ها واقعاً شیطانی هستند به صورت انسان، آنان دشمن آسایش و خوشیِ خانواده‌هایند، همانند شیطان ایجاد نفاق و دشمنی و اختلاف می‌کنند، کانون‌های گرم زناشویی را به زندانی تاریک و دردناک تبدیل می‌کنند. چه باید کرد؟ این‌هم یکی از صفات زشت و بی‌ادبی‌های جامعه‌ی ماست.

چنین آرزوهایی پیش از ازدواج اشکالی نداشت؛ اما اکنون که مردی را برای همسری برگزیده‌ای و پیمان مقدس زناشویی را امضا کرده‌اید که تا آخر عمر با هم باشید، یار و مونس و غم‌خوار هم باشید. باید افکار و آرزوهای گذشته را یک سره فراموش کنی و از غیر شوهرت به طور کلی چشم بپوشی.

گمان نمی‌کنم در دنیا زنی پیدا شود که همسرش را صددرصد کامل و بی عیب بداند. زنانی که در صدد عیب‌جویی باشند، خواه ناخواه عیب یا عیب‌هایی را در همسرشان پیدا می‌کنند. یک عیب کوچک و بی‌اهمیت را، که نباید آن را عیب شمرد، در نظر خود مجسم می‌سازند و آن قدر درباره‌اش فکر می‌کنند که کم کم به صورت عیبی ‌بزرگ که تحمل‌پذیر نیست، جلوه‌گر می‌شود.

به دست آوردن پول کار آسانی نیست، زحمت و درد سرهای فراوان دارد. انسان مال را برای رفاه و آسایش خویش می‌خواهد و ذاتاً بدان علاقه‌مند است. اگر به کسی احسان کرد و مالی را که به جانش بسته است، در اختیار او قرار داد، انتظار قدردانی دارد.

مردی که اقدام به خودکشی کرده بود وقتی به هوش آمد، گفت: من شاگرد راننده‌ام، سه سال است که ازدواج کرده‌ام. زنم توقعات بسیاری دارد، چون نمی‌توانم توقعاتش را برآورده کنم، مرتباً مرا سرزنش می‌کند. سرانجام، سرزنش‌های او مرا به‌ستوه آورد و تصمیم به خودکشی گرفتم.

کسی که خوش اخلاق باشد، با مردم خوش‌رفتاری کند، با چهره‌ای خندان سخن بگوید و در برابر حوادث و مشکلات بردبار باشد، محبوب همه است، دوستانش بسیارند، همه از معاشرت و رفت و آمد با او لذت می‌برند، عزیز و محترم است، به‌ضعف اعصاب و بیماری‌های روانی مبتلا نمی‌شود...

آقای محترم! این شکایت‌ها و آه و ناله‌ها جز ایجاد ناراحتی چه ثمری دارند و چه دردی ‌را دوا می‌کنند؟ چرا برای یک عادت زشت و بی‌ثمر، اسباب ناراحتی خانواده‌ات را فراهم می‌سازی؟

هیچ کس نیست که ناراحتی و گرفتاری و درددل نداشته باشد. هر کسی دوست دارد غم‌خوار و محرم رازی پیدا کند، گرفتاری‌های خویش را برایش شرح بدهد و حس ترحمش را برانگیزد تا بدین وسیله، غمی را از دل خود برداشته، آرامش خاطری به‌دست آورد؛ اما هر سخن جایی و هر نکته مقامی دارد.

زن نیز مانند مرد، خود را دوست می‌دارد و به حفظ شخصیتش علاقه‌مند است. دوست دارد محترم و گرامی باشد، از تحقیر و توهین رنجیده خاطر می‌گردد، اگر مورد احترام قرار بگیرد، احساس شخصیت می‌کند و به کار و زندگی دل‌گرم می‌شود. از احترام و احترام کننده خوشش می‌آید...

همه‌ی انسان‌ها تشنه‌ی دوستی و محبت هستند و دوست دارند که محبوب دیگران باشند. دل انسان به محبت زنده است. کسی که بداند محبوب دیگران نیست خود را بی‌کس و تنها می‌شمارد و همواره پژمرده و افسرده است.

خداوند حکیم قدرت فوق‌العاده‌ای به زن عطا فرموده است. سعادت و خوش‌بختیِ خانواده در دست اوست، بدبختیِ خانواده نیز در دست اوست. زن می‌تواند خانه را به‌محیطی بهشت گونه بدل سازد و نیز می‌تواند آن را به صورت جهنمی سوزان در آورد.

راه عاقلانه‌تر این است که زن و شوهر در آغاز زندگی سعی کنند با تمایلات و استعدادها و شرایط جسمانی و روانی یک‌دیگر آشنا شوند و با همین حال هم‌دیگر را بپذیرند و تحمل کنند، تصمیم بگیرند با مذاکره و تفاهم، برنامه‌‌ی منسجم و قابل عملی را برای خود تنظیم نمایند.