وفای به عهد تنها در دین اسلام سفارش و تأکید نشده است و نگاهی گذرا به سایر ادیان و فرهنگ های گوناگون در طول تاریخ بشر، حاکی از آن است که وفای به عهد همیشه صفتی ستودنی بوده و صاحب آن محبوب مردم و مورد اعتماد ایشان می باشد.

ای کاش آنچه از اعمال زشت در گذشته‌ی عمر از ما گذشته و لذّت‌ها و خوشی‌های آن نابود شده و از بین رفته است، آثار شوم آن نیز به دنبال لذّات و خوشی‌هایش زایل می‌شد و از صفحه‌ی جانمان برطرف می‌گردید. امّا مَعَ‌الاسَف حقیقت امر این چنین نیست!

گریه در حال دعا كه سید آداب و عالی‌ترین درجات آنهاست، از جهت کاشفیّت از رقّت قلب و لطافت روح و پیوستگی به عالم حق، اهمّیّت بسیار روشن و ارزنده‌ای دارد كه قدر آن را باید دانست و آن فرصت مغتنم را به سادگی از دست نباید داد.

دین اسلام همواره پیروان خود را به نرم‌خویی و ملایمت در گفتار و رفتار فراخوانده و از درشتی و تندخویی بازداشته است. مهم‌ترین عامل موفقیت انبیای الهی به خصوص پیامبر گرامی اسلام (ص) در جذب قلوب انسان ها و گسترش دین، همان خوش اخلاقی، گشاده رویی، کلام نرم و دل نشین و نرم خویی بوده است.

دِل نابینا كه در این جهان، نسبت به خدا و آثار جلال و جمال خدا نابیناست، در آن جهان نیز از جمیع سعادت‌ها و نور و سرور و بهجت‌ها نابینا خواهد بود و در یک جوّ سراسر ظلمت و وحشت و محرومیت دستخوش امواج گوناگون عذاب‌ها و شکنجه‌های جسمی‌ و روحی خواهد شد.

آدمی که فضای جانش طوفانی گشته و از هر سو، بادهای سموم شهوات در وزیدن است و گردوغبار و دود و مِه، هنگامه‌‌ای به پا كرده و لایزال، عربده‌های هول‌انگیز دیو هوس، گوش را كر می‌سازد و جنجالی عجیب به‌وجود می‌آورد، در این شرایط سنگین، چگونه ممكن است آدمی‌ بانگ عقل خویش را بشنود و در پرتو نور مشعل عقل، از چاه‌های بر سر راهش باخبر گردد؟!

بازتاب عملكرد خوب و حسنات انسان و خدمت به هم‌نوعان، در پرونده عمل و شخصیتِ دینى انسان متجّلى مى شود و هر كس خادم مردم باشد، به خود و سعادت و آینده خویش خدمت كرده است و همین رفتار، سبب محبوبیت نزد دیگران و حكومت بر دل ها و نفوذ در جان ها مى شود.

بنا به گفته‌ی سالكان راه معارف، «خوف و رجا» دو صفت از صفات فاضله‌ی نفسانیّه و به عبارت رساتر، دو مقام از مقامات عالیه‌ی روحی می‌باشند كه انسان «عارف» بر اثر نیل به آن دو مقام، از اقتحام و ورود به وادی «گناه» اجتناب می‌ورزد...

تقوا كه همان نیروی ضبط نفس و خود نگهداری از بی‌پروایی در امر گناه و رعایت جانب خداست، طبعاً ملازم با نوعی بیم و هراس می‌باشد و قهراً آدمی‌ را از اقتحام به گناه باز می‌دارد.

ايمان و عمل صالح جاذبه و كشش فوق العاده ‏اى دارد، اعتقاد به يگانگى خدا و دعوت پيامبران كه بازتابش در روح و فكر و گفتار و كردار انسان به صورت اخلاق عاليه انسانى، تقوا و پاكى و درستى و امانت و شجاعت و ايثار و گذشت، تجلى كند، همچون نيروهاى عظيم مغناطيس كشيده و رباينده است.

از مظاهر كرم و لطف بی حدّ خداوند منّان این که بنده‌ای را که خودِ ذاتِ اقدسش او را به توفیق و فضل خودش موفّق به انجام كار نیكی نموده است، به عنوان «مُحسن» (فرد نیکوکار) می‌ستاید و آنگاه او را مستحقّ اجر و طلبکار از خودش معرّفی می‌کند...

آری؛ در آن هنگام كه انسان نیاز و فقر وجودی خود را ـ كه همانا واقعیّت مخلوق است ـ درک كرده، دست استغاثه و استمداد به سوی آفریننده‌ی وجود و حیات دراز می‌کند، در واقع از زمین به آسمان عروج كرده، از ظلمتكده و تنگنای عالم مادّه به عالمی‌‌ سراسر نور و بهجت و عزّت، تحوّل می‌یابد...

به حکم عقل و فطرت، هر انسان آزاده ای که نور فطرت و عقل را در درون خود خاموش نساخته، بی اختیار خداوند متعال و اولیاء او را دوست می دارد و به همین میزان از دشمنان و بدخواهان ایشان نفرت دارد و بیزاری می جوید.

محبّان حقیقی اهل بیت (ع) و کسانی که دل در گرو ولایت ایشان دارند، با اقتدا به امامان و مقتدایان معصوم خویش، از گناه پرهیز می کنند و اگر از روی غفلت مرتکب معصیت شدند، سریع توبه نموده و جبران می نمایند...

اگر شما با آن ها ارتباط دوستانه برقرار کنید، گرچه شاید در ظاهر اظهار دوستی کنند، امّا در واقع با شما دوست نمی شوند و هر گاه بر شما مسلّط شوند، دشمنی خود را آشکار نموده و به آزار و اذیت شما می پردازند. این آزار و اذیت آن قدر ادامه می یابد تا شما را از راه حق منحرف کنند و به وادی ضلالت بکشانند.

در واقع امام زین العابدین علیه السّلام با یک دعا، هم زمان از خداوند متعال رهایی دو نفر را درخواست می نمایند و فرج و گشایش هر دو را تمنّا می کنند. یکی کسی که گرفتار بغض و دشمنی دیگران شده و از این ناحیه در امنیت و آسایش نیست؛ و دیگری کسانی که دائم در آتش کینه توزی و دشمنی نسبت به دیگران، می سوزند...

امام زین العابدین (ع) در این دعا به ما می آموزند که برای تبدیل این عیب ها به صفات زیبا، نیکو و وارسته، از خداوند متعال کمک بخواهیم و توفیق این امر را از او تمنّا کنیم، چنان چه بارها در همین دعای شریف، امام سجّاد (ع) توفیق ترک رذایل و تحصیل فضائل اخلاقی را از خداوند منّان مسئلت نموده اند.

گاهی فرد نصیحت کننده به نیّت اصلاح فرد خاطی او را نصیحت می کند، ولی شیوه نصیحت او باعث می شود تا نتیجه معکوس بگیرد. مثلا او را در حضور دیگران نصیحت می کند و یا این که در نصیحت فرد از لحن و کلماتی آزار دهنده استفاده می کند و یا حتّی در میزان نصیحت و تکرار آن افراط می ورزد.

از آن جا که هدف از خلقت انسان مقام عبودیّت و بندگی او در محضر پروردگار متعال است و این مهمّ تنها از رهگذر خودسازی و اصلاح نفس حاصل می گردد، لذا برنامه های دین مبین اسلام از سوی خداوند عزّ و جلّ، همگی در این راستا وضع گردیده است.