دیگر از شاگردان ابن تیمیّه، «احمد بن محمّد مری لبلی» حنبلی است که به گفته‌ی ابن حجر نخست مخالف ابن تیمیّه بود ولی پس از ملاقات با او از دوستان و شاگردان او گردید و مصنّفات او را نوشت و در طرفداری از او پافشاری کرد و در ردّ مسأله‌ی سفر برای زیارت از او دفاع کرد، سرانجام «اخنایی» قاضی مالکی او را احضار کرد و آنقدر زد تا بدنش خونین شد و سپس دستور داد او را وارونه سوار قاطر کردند و در شهر گرداندند، تا تحقیر شود.

اکنون ببینیم منظور از بدعت چیست؟ آیا هر مطلب تازه، هر ابداع جدید بدعت است؟ و باید با تمام مظاهر نوین تمدّن بشری به مبارزه برخاست ـ آن گونه که پیروان نخستین وهّابیان از سخنان او برداشت کرده بودند ـ و به همین جهت حتّی دوچرخه را مرکب شیطان می‌نامیدند و از آن اجتناب می‌کردند!! و خط تلفنی را که کاخ پادشاه سعودی را به مرکز لشکر متّصل می‌کرد، پاره پاره کردند!

کسانی که به مکّه و مدینه مشرّف شده‌اند، می‌دانند علی‌رغم ویرانی تمام قبرستان بقیع و قبور شهدای احد و غیر آنها، گنبد و بارگاه ملکوتی پیامبر اسلام(ص) برپاست و مسلمانان از همه جای دنیا به زیارت آن حضرت می‌شتابند و این وضع سؤال مهمّی در اذهان همه‌ی زائران ترسیم می‌کند، که چرا این گروه به سراغ بارگاه پیامبر(ص) نرفتند؟!

تأکید می‌کنم آنها فقط باید به نظم، امنیّت و عمران این سرزمین مقدّس بپردازند، نه این که آن را پایگاه تبلیغاتی مذهب خود سازند و جالب این که پادشاه عربستان سعودی خود را «خادم الحرمین الشریفین» می‌داند نه «حاکم الحرمین الشریفین»؛ پس چرا علمای سلفی وهّابی خود را «حاکم الحرمین» می‌دانند با این که معتقدند اطاعت ولاة الامر بر آنها واجب است.

وهّابی‌های متعصّب (سلفی‌ها) به طور کامل در نقطه‌ی مخالف این منطق عاقلانه و عادلانه‌ی اسلامی قرار دارند. آنها معتقدند باید برداشت خود را در مسأله‌ی «شرک و توحید» بر دیگران تحمیل کرد، اگر چه از طریق تهدید به قتل و خونریزی و غارت اموال باشد که اسنادش در کتاب‌های بنیان‌گذار این مذهب موجود است و جلوتر به گوشه‌ای از آن اشاره شد.

وهّابی‌ها در تاریخ 1216 به بعد (حدود ده سال بعد از فوت محمّد بن عبدالوهّاب) به منظور جلب غنایم و کشورگشایی و در ظاهر برای نشر توحید (توحید به زعم خودشان) چند بار به «کربلا» و نجف حمله کردند؛ یک بار با استفاده از فرصتی که به خاطر ایّام زیارتی علی(ع) پیش آمده بود و بسیاری از اهل کربلا، به نجف مشرّف شده بودند، حمله‌ی غافلگیرانه‌ای به کربلا کردند...

«محمّد بن سعود» جدّ اعلای پادشاهان سعودی احساس کرد می‌تواند از وجود محمّد بن عبدالوهّاب برای توسعه‌ی قلمرو خود کمک گیرد، زیرا یک عدّه جوان پر جوش و خروش اطراف او را گرفته و سر بر فرمان او بودند و آنها نیروی خوبی برای پیش برد اهداف «ابن سعود» محسوب می‌شدند.

سپاه صحابه در اوایل دهه‌ی 1980 توسّط یک روحانی سنّی به نام «مولانا حق نواز جهنگوی» تأسیس شد که مصادف با سال‌های اوّل انقلاب اسلامی در ایران بود و علّت پایه ریزی گروه صحابه این بود که از تأثیرگذاری انقلاب اسلامی ایران بر مردم پاکستان جلوگیری کند. این گروه یکی از اهداف مهمّ خود را مبارزه‌ی با عزاداری امام حسین(ع) و در واقع تخطئه‌ی قیام آن حضرت می‌دانستند

بسیاری از حوزه‌های علمیّه و مدارس در ایالت پنجاب توسّط این گروه اداره می‌شود و گزارش شده است که بسیاری از مدرسه‌های سنّی در خارج از کشور پاکستان، تحت نظارت معلّمان و نیروهای «سپاه صحابه» اداره می‌شوند و افراد خود را برای ترور مخالفان آموزش می‌دهند.

تمام قراین و شواهد نیز نشان می‌دهد که عمر «وهّابی‌گری افراطی» به سر آمده و طرفداران و حامیان خود را به سرعت از دست می‌دهد و به گذشته‌ی تاریخ سپرده می‌شود، و هم اکنون آثار این فروپاشی نمایان شده است، زیرا در بطن اصول «وهّابیّت تندرو» اموری نهفته است که قابل بقا و دوام به خصوص در دنیای امروز نیست.

حال ای برادران و خواهران جوان! سخت مواظب خود باشید، درد و بلا یکی دو تا و صد تا نیست، گرفتاری‌ها فراوان و دام و کمند شیطان اغواگر گوناگون است. قیافه‌های مَکّار خَدّاع از هر سو برای به دام انداختن ما دست به کار گشته‌اند.

مسیحیان عیسی(ع) را مانند ما مسلمانان به عنوان یک پیامبر بزرگ نمی‌شناسند، بلکه او را مافوق پیامبر می‌دانند؛ او در نظر آنها خدا و فرزند خدا و فادی و نجات‌دهنده‌ی بشریّت از گناه است.

برخی خیال می‌کنند اینها آدم‌های وارسته‌ای هستند و می‌شود دنبالشان رفت و می‌گویند برویم حتّی حقایق دین و قرآنمان را از او بیاموزیم. این اشتباه بسیار بزرگی است. افرادی هستند که کم ظرفیّتند. کوچکترین مطلبی را که نشانشان می‌دهند، ادّعای طاووسی می‌کنند...

کلیسا که بدعتگذار مسأله‌ی تثلیث است اصرار دارد که آن را با توحید تلفیق کند و این یکی از مهم‌ترین بن بست‌هایی است که کلیسا با آن مواجه است، زیرا «مساوی بودن یک با سه»، مسأله‌ی عجیبی است که عقل از قبول آن ابا دارد.

یکی از دام‌های بزرگ ارباب تصوّف برای صید افراد ناپخته و ساده‌دل، طرح مسأله‌ی عشق از یک سو و سخن از اسرار نهان از دیگر سو می‌باشد. آری، آن طرّاحان نقشه‌ی اِضلال از یک طرف مسأله‌ی عشق را به میان آورده و آن را حاکم و سلطان مُطاع در کشور جان و طایر بلند پرواز در اوج آسمان معارف و کشف و شهود ارائه می‌نمایند...

یکی از مشخّصات عقاید مسیحیان کنونی، ابهام و تاریکی و پیچیدگی خاصّی است که بر بسیاری از اصول معارف مذهبی آنها سایه افکنده است، مخصوصاً عقیده‌ی آنها درباره‌ی خدا و شخص عیسی و توحید و تثلیث، بسیار گنگ و مبهم است.

ما در مقام تحصیل معارف دین و اخذ برنامه‌ی سیر و سلوک روحی به هیچ مرجع و مستمسکی جز فقهای جامع‌الشّرایط فتوا که تبیین کنندگان مکتب معصوم اهل بیت رسالت(ع) می‌باشند نیازی نداریم و اگر کسی را از پیش خود برگزینیم و تحت هر عنوانی از قبیل شیخ ارشاد و پیر طریقت و قطب زمان و غیر ذلك مقتدای خود دانسته و ریسمان تبعیّت از او را به گردن بیفکنیم و به اصطلاح معروف سر بسپاریم به طور مسلّم بدعت در دین گذارده‌ایم...

جمعی از روشنفکران مسیحی اخیراً به‌خوبی دریافته‌اند که مسیحیّت با قیافه‌ی کنونی و اعتقادی که به مسأله‌ی فداء و نجات گناهکاران در پرتو خون عیسی دارد، نه تنها قادر به اصلاح افراد فاسد نیست بلکه عامل مؤثّری در توسعه‌ی فساد خواهد بود و این موضوع و آنچه لازمه‌ی آن است با شؤون یک مذهب پاک نمی‌سازد...

سیر و سلوک در سبیل معارف، ابتدا شروطی دارد که باید مرید، آنها را عملی سازد و آنگاه احتیاج به مُعْتَصَمی دارد که مرید باید دست به دامن او زده و پیوسته ملازم او باشد و پس از اعتصام، حِصْنی باید که مرید در آن متحصّن شود تا از شرّ راهزنان در امان بماند...

مسیحیّت کنونی خود را در قیافه‌ی یک دستگاه «گناه بخشی»، اعمّ از گناه اوّلی ذاتی و گناهان دیگری که خود انسان بعداً مرتکب شده است نشان می‌دهد و اگر مسأله‌ی تعلیم و تربیت بشر و تکامل فضایل معنوی در کار باشد در درجه‌ی دوم قرار دارد...