حسن و حسین(ع) هر کدام خط زیبایی نوشتند، اما رسول خدا قضاوت نکرد و آن دو بزرگوار را به مادرشان، فاطمه(س) هدایت فرمود، تا نگرانی قضاوت، با عاطفه، مادری جبران شود.

ای پدر! ما در حضور تو عظیم و عزیز بودیم، و بعد از تو ذلیل و زبون آمدیم، کدام سرشک است که در فراق تو روان نمی‌شود، و کدام حزن و اندوه است که بعد از تو پیوسته نمی‌گردد، و کدام چشم است که پس از تو سرمه‌ی خواب می‌کشد؟ تو بهار دین یزدان بودی، و نور پیغمبران، چه افتاد کوهسارها را که فرو نمی‌ریزد، و چه پیش آمد دریاها را که فرو نمی‌خشکد، چگونه است که زلزله‌ها زمین را فرونمی‌برد.

به هوش باش! کسی که پس از خوردن غذا با دستی آلوده و چرب بخوابد، هیچکس جز خودش را سرزنش ننماید.

علی(ع) برای خدا این رنجها را تحمل نمود، و در تحقق فرمانهای الهی تلاش کرد، یار نزدیک پیامبر(ص)، و بزرگ و سرور دوستان خدا بود. همواره دامن همت به کمر زده، نصیحتگر، تلاشگر و کوشا بود، و در راه خدا از سرزنش، سرزنش‌کننده‌ای بیم به خود راه نداد، در آن روزهایی که شما مردم در رفاه و آسایش آرمیده بودید.[۲]

شنیدم که پیامبر گرامی اسلام فرمود: علی بهترین کسی است که او را جانشین خود در میان شما قرار می‌دهم. علی(ع) امام و خلیفه بعد از من است و دو فرزندم، (حسن و حسین(ع)) و نه نفر از فرزندان حسین(ع) پیشوایان و امامانی پاك و نیک‌اند. اگر از آنها اطاعت کنید شما را هدایت خواهند نمود و اگر مخالفت ورزید، تا روز قیامت بلای تفرقه و اختلاف در میان شما حاکم خواهد شد.

محمد و علی(ع) دو پدر امت اسلام می‌باشند، کجی‌ها را راست و انحرافات را اصلاح می‌نمایند، اگر مردم ایشان را اطاعت کنند، این دو آنها را از عذاب جاویدان نجات می‌دهند. و اگر مردم با ایشان موافق و همراه باشند، این دو، نعمت‌های پایدار خداوندی را ارزانیشان دارند.

چنانکه پیامبر نسبت به ازدواج دخترش با او مشورت کرد و فرمود: «دخترم فاطمه! پسر عمویت علی(ع) از تو خواستگاری نموده است. پاسخ تو چیست؟»

امام صادق(ع) روش برخورد صحیح اجتماعی با پرهیزکاران و فاسدان و دشمنان را از حضرت فاطمه(س) این‌گونه توضیح داد.

عبادت پسندیده است، اما اخلاص در عبادت پسندیده‌تر. باید با اخلاص و توجه لازم به عبادت خدا پرداخت که ره‌آورد فراوانی به همراه خواهد داشت.

حضرت زهرا(س) فرمود: امّ‌سلمة را دیدم که ادرار دختر بچه را این‌گونه شستشوی می‌داد (با آب کُر یک بار و با آب قلیل سه بار) اما ادرار پسر بچه‌ای را که هنوز غذا خوار نشده و شیر مادر می‌خورد، نمی‌شست، تنها بر روی ادرار پسر بچه مقداری آب می‌پاشید.

همسر ایده‌آل، برای گرم نگهداشتن کانون خانواده، باید مهربان و ایثارگر باشد، دیگران را بر خود مقدم بدارد، با سختی‌های زندگی و ناملایمات آن بسازد، و با لبخند شادی‌آفرین خود، تاریکی حزن و اندوه را از دل شوهر بزداید. در این رابطه به سخنان فاطمه(س) باید نظر دوخت.

علی علیه السلام ابوبکر را از درگذشت حضرت زهرا علیها السلام آگاه نساخت؛ لذا، نه ابوبکر و نه هیچ کس دیگر از آن قوم، در نماز بر جنازه‌ی فاطمه علیها السلام حاضر نشدند.

شکّی نیست که هواداران خلیفه، به خانه‌ی حضرت زهرا علیها السلام هجوم آوردند و حرمت آن را شکستند. این موضوع از امور مسلّمی است که هیچ شک و شبهه‌ای در آن راه ندارد و حتّی شخصی مثل ابن تیمیّه نیز در آن تردید نمی‌کند.

شیخ گفت: اگر هنگامی که این مردم به خانه‌ی فاطمه هجوم آوردند و او را ترساندند ـ تا آن‌چه در شکم داشت سقط شد ـ رسول خدا صلّی الله علیه وآله زنده بود؛ به یقین، به مهدورالدّم بودن کسی که فاطمه را ترسانده بود، حکم می‌فرمود.

سوزاندن خانه‌ی زهرا علیها السلام از مسائل قطعی در احادیث و کتاب‌های ما است، علما، راویان و نویسندگان ما، بر آن اتّفاق نظر دارند و کسی که آن را انکار کند، یا در آن تردید نماید، یا دیگران را به تردید وادارد، ـ هر که باشد ـ از محدوده‌ی علمای ما، بلکه از جمع شیعیان، خارج است.

فدک از سرزمین‌هایی بود که رسول خدا صلّی الله علیه وآله برای تصرّف آن‌ها، لشکرکشی نکرده بود؛ و چنین سرزمین‌هایی به اتّفاق همه‌ی علما از آنِ شخص رسول خدا صلّی الله علیه وآله است و دیگر مسلمانان، هیچ‌گونه سهمی در آن ندارند.

ماجرای فدک تنها مسئله‌ی مِلک و زمین نیست، بلکه مسئله‌ی ظلم به حضرت زهرا علیها السلام، تضییع حق و عدم احترام به او، بلکه فراتر از آن، مسئله‌ی اذیّت، تکذیب و به خشم آوردن اوست.

در قرن ششم، یکی از محدّثان بزرگ اهل سنّت به نام عبدالمغیث بن زهیر بن حرب حنبلی بغدادی، کتابی در فضیلت یزید بن معاویه و جلوگیری از لعنِ بر او، نگاشت و چون از او علّت تألیف چنین کتابی را پرسیدند، پاسخ گفت: هدف من این بود که زبان‌ها را از لعن خلفا باز دارم.

امیر مؤمنان علی علیه السلام از شرارت‌ها و کینه‌هایی سخن می‌گوید که در دل قریش پنهان بود و خداوند تا زمانی که رسول خدا صلّی الله علیه وآله زنده بود، از بروز آن‌ها جلوگیری کرد و پس از ایشان، آن کینه‌ها بر امیر مؤمنان علی علیه السلام بارید و وی را در بر گرفت.

دوست داشتن علی علیه السلام با دوستی منافقان، قابل جمع نیست؛ لذا، اگر کسی به امامت علی علیه السلام و ولایت آن حضرت پس از پیامبر خدا صلّی الله علیه وآله معتقد باشد و از طرفی، منافقان را دشمن ندارد، چنین فردی، خودش منافق است...