اگر ارشاد و هدایت حضرت امام عسكری(ع) نبود، آن مرد فیلسوف گمراه شده و جمعیتی را هم گمراه كرده بود؛ زیرا اگر یک آدم حكیم و عالم گمراه بشود، هزاران نفر دنبالش گمراه می‌شوند.

سعادتمند شد هر كه به شما متمسّک گشت و ایمن گردید هر كه به شما پناه آورد و سالم ماند هر كه شما را تصدیق كرد و هدایت شد هر كه به ریسمان شما چنگ زد.

طبیعی است كه از زندگی غرق در رفاه و تنعّم دست كشیدن و غارنشین شدن بسیار دشوار است امّا چون برای خدا و حفظ ایمان به اوست، خداوند دشواری‌ها را تبدیل به آسانی می‌كند و آنان را مشمول رحمت خود می‌گرداند.

اجتماع آن روز عربستان اجتماع فاسدی بود و مردم آن فاقد فرهنگ و دور از آداب انسانی و واجد انواع رذایل و خبائث بودند و لذا رسول اكرم(ص) در بیشتر اوقات از اجتماع منحطّ و فاسد آن روز كناره‌گیری می‌کرد...

هیچ مرد و زن با ایمانی حقّ ندارند در مقابل امر خدا و رسولش اظهارنظری کنند و از میل و خواسته‌ی خود تبعیّت کنند که در این صورت، گناه کرده و به گمراهی روشنی افتاده‌اند.

چرا اعتقاد به امامت ما ندارد؟ عرض كرد: این اعتقاد نداشتنش به شما نیز از شدّت تقوا و ورع و احتیاط اوست؛ می‌گوید: می‌ترسم این اعتقاد به امامت، خلاف شرع باشد و خدا راضی نباشد. فرمود : به او بگو این ورع و تقوای تو در كنار نهر بلخ كجا بود؟

هرگاه خدا بخواهد رشد و ترقّی در ملتّی ایجاد كند، دو خصلت به آنها می‌دهد؛ یكی سماحت [روح جوانمرد و بزرگواری است که لازمه‌اش سخاوت است و ایثار و صداقت و امانت] و دیگری عفّت و عفاف [که لازمه‌اش پرهیز از دروغ است و خیانت]...

امر و فرمان خدا اراده‌ی ایجاد است و خواستش خواسته‌آفرین است. هر چیزی به محض اراده‌ی او موجود می‌شود. آری، او این قدرت ایجاد و مالكیّت «کن فیکون» را در اراده‌ی امام، که امین او و از امناء‌الرّحمن است، قرار داده است.

اسامی و القابی که خدا به برخی از بندگان خاصّ خود می‌دهد، از قبیل القابی نیست که ما به یکدیگر می‌دهیم؛ مانند امین‌الدّوله و امین‌السّلطنه که شاهان سابق به افراد می‌دادند و واقعیّتی هم نداشت و امانتی در کار نبود و همچنین القاب حجّة‌الاسلام و آیة‌الله و ... که غالباً جنبه‌ی تعارف و تجلیل و تکریم دارد...

آنگاه از جا برخاست و دامن خودش را گرفت و بنا كرد در میان صف‌های جماعت گردیدن، در حالی كه می‌گفت: هر که برای ریش شیخ احترام قائل است، پول به دامنش بریزد. پول زیادی جمع شد، همه را به دامن آن سید ریخت و صورتش را بوسید و گفت: از من نزد مادرت فاطمه شفاعت كن.

اگر كسی الف خدا را نگوید و اعتقاد به او نداشته باشد، راحت است؛ ولی خدا را كه پذیرفت، دنبالش اعتقاد به پیامبر و قرآن و امام و حدیث و فتوای فقیه در زمان غیبت خواهد آمد. یكی را كه ردّ کرد، همه را ردّ کرده است.

از مسجد كه بیرون رفتم، دیدم غوغای عجیبی است؛ زلزله آمده و گرد و خاک فضا را گرفته و خانه‌ها ویران شده و سقف‌ها فروریخته است و هزاران نفر از مرد و زن زیر آوار رفته‌اند و صدا ضجّه و شیون از همه جا بلند است و مردم رو به مسجد می‌آیند.

آنگاه که قائم ما قیام کند، آسمان باران خود را فرو می‌ریزد و زمین نباتات خود را بیرون می‌دهد. کینه‌ها از دل بندگان خدا زایل می‌شود و درّندگان و حیوانات [اهلی] با هم سازش می‌کنند...

چطور شده كه خداوند در این سوره از همه‌ی نعمت‌های بهشتی اسم برده ولی از حورالعین نامی به میان نیاورده است؟ و حال آن كه در آیات دیگر كه نعمت‌های بهشتی را بیان می‌کند، مکرّراً سخن از حورالعین می‌گوید...

نعمت به چيزی گفته می‌شود كه آدمی را در رسيدن به هدف و سعادت مطلوبش كمک كند و در مسير زندگی، موجب آسايش و آرامشش گردد و موانع و مشكلات را از پيش پايش بردارد...

خليفه از ماجرا با خبر شد. دستور داد تا بين مردم شايع نشده، امام را با احترام از بركه بيرون بياورند و بنابر نقلی، خود آن مرد خبيث را در ميان بركه انداختند و حيوانات او را دريدند و به سزايش رساندند.

هرچه در عالم هست و كلمه «شیء» بر آن اطلاق می‌شود، تسبيح و تحميد خدا می‌كند و عجيب اين‌كه عالِم به صلاة و تسبيحشان نيز هستند و در عالم خودشان می‌دانند به كجا می‌خواهند بروند و چگونه بايد بروند و از چه راهی بايد طیّ مسیر کنند.

کسی که با ناملايمی برخورد كند و آزرده‌خاطر گردد و در عين اين‌كه می‌تواند در مقام انتقام برآيد و مقابله به مثل كند، خودداری كرده درصدد انتقام بر نيايد، اين فضيلت است و از آن تعبير به حلم می‌شود...

گفتم: آقا، به خدا قسم، اصلاً خبر نداشتم. فرمودند: بله، اگر خبر داشتی و به آنها نمی‌رسيدی که در حکم یهودی بودی. می‌گویم چرا از حال همسایه‌ات تفحّص نکردی که ببینی زندگی‌اش را چگونه می‌گذراند؟

معنای کرم این است كه در مقابل اعطای خود، توقّع عوض ندارند. پيشوای همين خاندان است كه در حال ركوع نماز، انگشتر خود را به سائل می‌دهد و خدا هم مدحش می‌كند.