پيداست كه تكرار اين عمل هر روز در مدّت شش يا نه ماه برای اين بوده است كه كاملاً مصداق واقعی‌ آنها و اشخاص آنها را مشخّص کند تا بعداً در شناختن آنها و شأن نزول آیه‌ی تطهیر، شکّ و تردیدی پیش نیاید و همه بدانند که این آیه تنها درباره‌ی اهل خانه‌ی علیّ و فاطمه(س) نازل شده است ...

اينجا ممكن است اين شبهه در برخی‌ از اذهان به وجود آيد كه طهارت ذاتی‌ مستلزم جبر است. جواب اين است كه اين حقيقت نبايد هيچ‌گاه فراموش نشود كه انبياء و امامان(ع) انسان خلق شده‌اند و انسان موجودی مختار است و خصيصه‌ی اختيار، يعنی‌ آزادی در فكر و اراده و عمل، هيچ‌گاه از انسان سلب نمی‌گردد؛ زيرا در صورت سلب اختيار، ديگر انسان نخواهد بود؛ ليكن انسان‌ها از حيث معرفت و شناخت، آثار و پيامدهای فكر و اراده و عمل با هم متفاوتند.

يكی‌ از بزرگ‌ترين مغزهای متفکّر جهانی ـ در مورد روح معتقد است كه نفس از اوّل مجرّداً خلق شده است و روحانیّة الحدوث است؛ از آن طرف، مرحوم صدرالمتألّهين ـ كه او نيز از اعاظم حكما و فلاسفه‌ی اسلامی است ـ اعتقاد دارد که نفس «جسمانیّة‌الحدوث» و «روحانیّة‌البقاء» است؛ يعنی‌ ابتدا جسمانی‌ حادث گشته و سپس مجرّد شده است.

بنابراين بشر عادی می‌تواند در مسير تفكّر و تحقيقات علمی‌ دچار لغزش شود امّا خاندان عصمت(ع) از اين لغزش در امانند و هيچ‌گاه حوزه‌ی درک آنان به خلاف واقع راه نمی‌يابد؛ چون با خالق هستی‌ ارتباط دارند و از دريچه‌ای كه خالقشان به فضای جانشان باز كرده عالم را مشاهده می‌كنند و لذا جز حقيقت نمی‌بينند.

آيا انصافاً ما مسلمانيم؟ زندگی‌ ما صِبْغَه‌ی الهی‌ و رنگ اسلامی‌ دارد؟ اگر هم‌اكنون امام زمان ـ عجّل‌اللهُ‌ تعالی ‌فرجه‌الشّریف ـ در میان ما ظاهر شوند، زندگی‌ ما را به عنوان زندگی‌ يک مسلمان می‌پسندند؟ وضع بازارها و خيابان‌ها، خانواده‌ها و اختلاط مردان و زنان، فرهنگ و جامعه‌ی ما را قبول دارند؟ و دردناک‌تر اينكه باور نداريم از مسير حركت منحرف شده است.

تدريجاً قوّت ايمان مردم رو به كاستی‌ می‌گذارد و هوی به جای خدا در دلها حاكم می‌شود، دنيا بزرگ‌ترين آرزوی مردم می‌گردد، تمام حركت‌ها و فعّالیّت‌های آنان بر محور دنيا می‌چرخد تا آنجا كه به وظايف دينی‌ و اعمال عبادی هم رنگ دنيا می‌زنن...

امام می‌خواست چهره‌ی منافقانه‌ی او و امثال او را، كه در پشت چهره‌ی مؤمنانه خود پنهان كرده بودند و مردم ظاهربين را فريب می‌دادند...

پس تنها كسانی‌ كه معارف و احكام دين خود را به وسيله‌ی فقها‌ی شيعه از اهل بيت(ع) می‌گيرند و به آن عمل می‌كنند، با امنيّت و اطمينان خاطر در صراط مستقيم دين حركت می‌كنند و در روز جزا از عذاب خدا در امانند و اين است معنای اين آيه از سوره‌ی سبأ.

به سمت مكّه می‌رفتيم. من سوار بر درازگوشی‌ بودم و ايشان سوار بر استر. ناگهان گرگی‌ از بالای كوه به سمت ما آمد. من سخت وحشت كردم، ديدم مستقيم به سمت امام باقر(ع) رفت و آن حضرت هم استر را نگه داشت.

گفتم: آخر، راحله و مركبت كو؟ گفت: پاهای من. گفتم: زاد و توشه‌ات چيست؟ گفت: تقوای من. گفتم: همسفرت كيست؟ گفت: مولای من. گفتم: تو كه هستی‌؟ گفت: من از قوم عربم. گفتم: روشن‌تر بگو. گفت: از قريشم. گفتم: روشن‌تر. گفت: از هاشمیّونم.

چندی نگذشت، ديدم دوازده نفر از محضر امام بيرون آمدند با چهره‌ها و لباس‌های مخصوصی‌ كه برای من نامأنوس بود؛ سلام كردند و عبور كردند.

روزی پيامبر به نخلستان آمد و افراد مشغول تلقيح نخل‌ها بودند و شكوفه‌های نر را به شكوفه‌های ماده می‌رسانند. پرسيد: چرا اين كار را می‌كنيد؟ گفتند: برای اين‌كه خرما ثمر خوبی‌ بدهد. گفت: اگر اين كار را نكنيد، بهتر است. آنها به حرف پيامبر عمل كردند و تلقيح نكردند و خرماها فاسد شد.

گفتم: آقای عزيز، در تمام اين آيات معانی‌ مجازی مراد است، نه معانی‌ حقيقی‌ الفاظ. در قرآن استعمال مجازی استعارات و كنايات فراوان وجود دارد. معانی‌ حقيقی‌ در اين موارد اين نيست كه خدا چشم و صورت و دست داشته باشد. گفت: خير، در قرآن استعمال مجازی نيست و همه جا معنای حقيقی‌ مراد است.

جبرئیل امین نازل شد و گفت: یا رسول‌الله، تمام سوره‌های قرآن حرف «ف» دارد و «ف» از حروف کلمه‌ی آفت است؛ تنها سوره‌ای که «ف» ندارد سوره‌ی حمد است، لذا این سوره را چهل بار بر آب بخوانید و به بدن تبدار کودک بپاشید، شفا خواهد یافت.

«این حدیث را با این سند بر هر مریضی بخوانند، شفا پیدا می‌کند و اگر بر کسی که بر اثر بیماری صرع بیهوش شده است بخوانند، به هوش می‌آید و اگر آن را بنویسند و در میان آبی بشویند و به دردمندی بدهند تا بنوشد، دردش آرام می‌گیرد».

از این جهت دارای سند طلایی است و هیچ حدیثی از حیث موثّق بودن راویان به پای این حدیث نمی‌رسد و این درخشندگی را ندارد...

از این‌گونه تحریفات، هم در آیات قرآن و هم در روایات فراوان وجود دارد؛ حتّی پیامبر اکرم(ص) را تحریف معنوی کرده‌اند. اینها مخرّب دینند؛ امّا آن دسته از علما و بزرگان شیعی که سر سفره‌ی خاندان عصمت(ع) نشسته‌اند و از منبع وحی الهی الهام گرفته‌اند، ناصر دین و مروّج قرآن بوده‌اند.

این حرف برای همه تعجّب‌آور بود. حضرت فرمود: ای زن، تو مرا می‌شناسی؟ گفت: البتّه؛ اسم شما را شنیده‌ام، امیرالمؤمنین هستید؛ امّا ا نزدیک شما را زیارت نکرده بودم. حضرت فرمود: امّا من تو را می‌شناسم. اسمت این است و پدر و مادرت این و از فلان قبیله‌ای و...، درست است؟ گفت: بله. حضرت فرمود: یادت هست در جوانی با مردی به طور موقّت و پنهان از خانواده‌ات ازدواج کردی؟

فلاح و رستگاری انسان در گرو تزکیه‌ی نفس است. ولی متأسّفانه ما در مقام تزکیه‌ی گوهر نفس خود بر نمی‌آییم و به اصلاح خود نمی‌پردازیم. ما زمین را می‌شکافیم و از دل آن، نفت، آهن، نقره، مس و ... بیرون می‌آوریم و آنها را در تصفیه‌خانه‌ها با کمال دقّت تصفیه می‌کنیم؛ امّا گویی تا به حال به این حقیقت پی نبرده‌ایم که معدن وجود خودمان بیش از همه‌ی معدن‌ها جواهرات و ارزش دارد.

قصیده را از اوّل تا آخر خواندم. مرا پیش رئیسشان بردند كه بر سر تلّ خاكی به نماز ایستاده بود. تعجّب كردم كه نماز و راهزنی! پس از فراغت از نماز، مرا به او معرّفی كردند. او خیلی تعجّب كرد و سپس وقتی مطمئن شد كه دعبل هستم، دستور داد تمام اموال كاروان را برگرداندند.