نشانه‌ی سومى كه در قلب انسان مؤمن ظاهر مى‌شود این است كه: عَلى رَبِّهم یَتوكّلونَ. وقتى ایمان انسان اضافه شد و خدا را این‌گونه شناخت كه كلید همه‌ی كارها به دست او است، سر سلسله‌ی اسباب و علل به ید قدرت او است، بر همه چیز احاطه دارد و همه چیز به اذن او تأثیر مى‌كند؛ اعتمادش فقط به خدا خواهد بود.

روایات متعددى در این‌باره وجود دارد كه مؤمن وقتى از دنیا مى‌رود، اگر از گناهانش توبه نكرده باشد و گناهانش بخشیده نشده باشد، ملك‌الموت جانش را سخت مى‌گیرد. این سختى موجب مى‌گردد گناهانش پاك شود. اگر پاك شد، در برزخ راحت است. اما اگر گناهانش بیش از آن بود كه با سختى جان دادن پاك شود، شب اول قبر بر او سخت مى‌گذرد.

حضرت زهرا(س) فرمود: «این حکم الهی نیست (که اموال مشخص مردم را تصاحب کنی) و پدرم رسول خدا چنین دستوری به ما نداده است. در صورتی که از پدرم رسول خدا(ص) پس از نزول آیه 41 انفال شنیدم که فرمود: بشارت باد ای فرزندان محمد(ص) که مایه‌ی غنا و بی‌نیازی شما رسیده است.»

در صدر اسلام گروهى از افراد در ظاهر اظهار اسلام مى‌كردند، به مسجد مى‌آمدند، نماز مى‌خواندند، حتى گاهى در صف اول هم مى‌ایستادند و خلاصه به احكام ظاهرى اسلام عمل مى‌كردند، ولى مسلمان واقعى نبودند. آیات بسیارى از قرآن ناظر به اینها است. این افراد گرچه در قلبشان به خدا و پیامبر و اسلام اعتقادى ندارند اما همین كه در ظاهر اظهار اسلام مى‌كنند، احكام ظاهرى اسلام در موردشان اجرا مى‌شود.

در زمان امام صادق(ع) تعداد معدودى از مردم امامت ایشان را قبول داشتند و سایر مردم از حقانیت ایشان مطّلع نبودند. حتى در بین امام‌زاده‌ها نیز برخى از آنها با وجود آن‌كه افرادى صالح بودند، اما مسایل امامت را به درستى نمى‌دانستند. امام راحل(رحمه الله) یكى دو بار در بیاناتشان این مطلب را فرمودند كه: مسأله‌ی ائمّه‌ی اثنا عشر، كه براى ما روشن است، خیال‌ نكنید كه از روز اول براى همه مردم این چنین روشن بود.

دامنه‌ی تأثیرگذارى رفتارى بر دیگران نیز بسیار متغیر است. در سطح كلان، مى‌توان به تأثیرگذارى گروه‌هاى اجتماعى اشاره كرد. نمونه‌ی بارز آن گروه‌هایى است كه چه پیش از انقلاب و چه پس از آن در كشور خود ما تشكیل شد و افراد زیادى جذب این گروه‌ها شدند. در سطح پایین، مى‌توان به تأثیر یك دانش‌آموز بر یك كلاس مثال زد.

خداوند در این آیات كلمه‌ی «اعجاب» را به كار برده است. «اعجاب» مفهومى عمیق‌تر از این دارد كه انسان فقط از چیزى خوشش بیاید. هرگاه چیزى انسان را تحت تأثیر قرار دهد و او را منفعل كند، مى‌گوییم او را به اعجاب واداشته است. خداوند به پیامبرش(ص) مى‌فرماید: كثرت اموال و اولاد آنها تو را دچار دل‌مشغولى نكند. آنها طعم زندگى و شیرینى آن را نخواهند چشید.

حضرت زهرا(س) در لحظه‌های واپسین شهادت، دست حسن و حسین(ع) را گرفت و به طرف قبر رسول خدا شتافت، سپس بین قبر و منبر پیامبر(ص) دو رکعت نماز خواند، پس از نماز، حسن و حسین(ع) را در آغوش خود فشرد و با آنها وداع نمود و فرمود: «پدرتان علی(ع) در حال نماز خواندن است، پیش پدر بمانید.» آنگاه خود به سوی منزل حرکت کرد، همسر جعفر طیار «اسماء» را صدا زد...

به‌طورطبیعى، همه‌ی ‌مردم‌ در استفاده از زندگى دنیا و نعمت‌هاى آن مساوى نیستند. همیشه به صوت تكوینى، چنین اختلافى وجود داشته و تا ابد هم وجود خواهد داشت. این موضوع دلایل گوناگونى دارد كه در جاى خود باید بحث شود. در هر حال، وقتى نگاه انسان به نعمت‌هایى بیفتد كه دیگران در اختیار دارند، ممكن است تحت تأثیر واقع شود؛ مثلاً ببیند كه دیگران چه خانه‌هایى، چه ماشین‌هایى، چه باغ‌هایى و... دارند، اما خودش در خانه‌اى محقّر اجاره‌نشین است، ماشینى ندارد، باغى ندارد و ده‌ها مشكل دیگر سر راه او است.

اگر یك شب موفق شویم دو ركعت نافله بخوانیم، شیطان ما را وسوسه مى‌كند و دچار عُجب مى‌شویم كه عجب عبادتى كرده‌ایم! اولیاى خدا نه از گناهانشان، كه از ذكر و عبادتشان نیز به درگاه خداوند استغفار مى‌كنند. ما هم باید از خدا بخواهیم به ما توفیق دهد گاهى به آنها شباهتى پیدا كنیم.

مادامى كه مى‌توانیم جنسى بخریم كه یقین به سالم بودن آن داریم، آیا معقول است پولمان را در مقابل جنسى بدهیم كه مشكوك به معیوب بودن است؟! مبادا روزى افسوس بخوریم از این‌كه چرا وقتى مى‌توانستیم كارى صددرصد درست انجام دهیم، كارى مشكوك و متشابه انجام داده‌ایم؟ اگر انسان حساب‌گر باشد و قدر عمر و سرمایه‌اش را بداند از این هم نگران مى‌شود، چه برسد به انجام مكروهات (كارهایى كه هر چند عذاب ندارد، ولى به هر حال، از نظر شرع مرجوح است).

چقدر فرق است بین این‌كه كسى معامله‌اى بكند، و مشكلش فقط این باشد كه از آن سودى نبرد، اما در هر صورت سرمایه‌اش بر جاى باقى بماند، و این‌كه كسى در معامله سود كه نمى‌برد، ضرر هم مى‌كند و اصل سرمایه را از كف مى‌دهد. گناه كردن از همین سنخ معامله دوم است؛ یعنى از دست دادن سرمایه و خریدن زیان؛ از كف دادن عمر و سعادت اخروى و دچار عذاب ابدى گردیدن.

شخصی از مؤمنین مدینه روایتی را از حضرت زهرا(س) درخواست نمود، حضرت به فضه فرمود، آن روایت را که بر کاغذی نوشته شده است بیاور، پس از جستجوی فراوان اطلاع داد که روایت مورد نظر گم شده است حضرت زهرا(س) ناراحت شده...

به بركت پیروى از اهل‌بیت(ع)، همه‌ی ما تا حدى راه سعادت را از شقاوت تشخیص مى‌دهیم. برخى معارفى كه در نظر ما كوچك و كم ارزش به حساب مى‌آید، براى كسانى كه از این معارف بى‌بهره‌اند مانند گوهر گران‌بهایى است كه باید مدت‌ها زحمت بكشند تا به آن دست بیابند. به بركت اهل‌بیت(ع)، این گوهرها به راحتى به دست ما رسیده است.

یکی از گرایش‌هاى فطرى انسان، بلكه بالاترین و عمیق‌ترین گرایش فطرى او، رسیدن به كمالات معنوى و اوج گرفتن روحش در فضاى ملكوت است. انسان فطرتاً گمشده‌اى دارد كه در پى آن است، گویى مى‌خواهد مانند پرنده‌اى در فضاى ملكوت اوج بگیرد و بالا رود.

دعوت الهی رسول خدا را تکذیب می‌نمودند، حضرت خدیجه نگران آینده و تنهایی پیامبر(ص)، و نیز نگران مصیبت‌ها و چگونگی مقابله با انواع تهاجمات قریش بود.

مطالب و مباحث صحیفه‌ی حضرت زهرا(س) جزو اسرار الهی بوده و فقط در اختیار اهل بیت پیامبر(ص) قرار داشت، اما برخی از اصحاب رسول خدا مانند جابر بن عبدالله انصاری با اجازه‌ی حضرت زهرا(س) فقط از مباحث کلی آن تا حدودی اطلاع پیدا کرده و یا برخی از صفحات آن را دیده‌اند.

هنگام هجوم ناکثان و منافقان به منزل امام علی(ع)، و دفاع بی‌نظیر و افشاگرانه‌ی حضرت زهرا(س)، که با جواب‌های دندان‌شکن، ادعاهای آنان را باطل و با بیان زلال حقیقت رسوایشان نمود، و چون شیر در برابر صف‌های کینه‌توزان امروز و فراریان جنگ‌های دیروز، ایستاد. و یک تنه از حریم حرمت ولایت دفاع کرد، چاره‌ای جز خیانت و رسوایی خود ندیدند که در منزل را به آتش کشند و یگانه دخت پیامبر(ص) را بین در و دیوار بکوبند.

آن شخص پس از شنیدن پاسخی کلی، مضطرب شد و با توجه به ضعف‌ها و سستی‌های خود گفت: «وای بر من که همیشه در آتش جهنم خواهم بود»، همسرش نگرانی و زاری او را با سخنان مطرح شده، خدمت حضرت زهرا(س) بازگو نمود.

پروردگارا! بسوی تو شکایت می‌کنم، اندوه از دست دادن پیامبر و فرستاده و برگزیده‌ات را. و به تو شکایت می‌کنم از ارتداد امت پیامبر(ص) و این که حق را از ما بازداشتند، همان حق «ولایت و رهبری» را که در قرآن کریم، خود بر پیامبر اسلام نازل فرمودی.