فرزندانم دیشب را گرسنه به روز آوردند، فرزندانی که کوچکترین آنان «حسین» در میدان جنگ کشته خواهد شد. در کربلا فرزندم را با حیله و تزویر شهید می‌کنند وای بر قاتلان او که عذاب دردناك و پستی و خواری بر آنان باد. آنها که با این جنایت به درجات پست آتش جهنم راه می‌یابند، هر لحظه بر سقوط و خواری آنها افزوده می‌شود.

در ابتدا رسول خدا(ص) به من اطلاع داد که جبرئیل هر سال یک بار قرآن را به من عرضه می‌فرمود ولی امسال و هم اکنون دو بار عرضه کرد. من مرگ و وفات خود را نزدیک می‌بینم. دخترم با تقوا باش و صبر پیشه کن. من با شنیدن این خبر گریستم.

ای اسماء! عطر مرا، همان عطری که همیشه می‌زنم، و پیراهنی را که همیشه با آن نماز می‌گزارم بیاور و بر بالینم بنشین، هرگاه وقت نماز شد مرا از خواب بیدار کن، اگر بیدار شدم که نماز می‌گزارم و اگر بیدار نشدم، کسی را به دنبال علی(ع) بفرست تا بیاید.

حضرت زهرا(س) چون دیگر زنان جامعه کار می‌کرد، گندم را با آسیاب دستی آرد می‌نمود، نان می‌پخت، کار روزانه را انجام می‌داد، به بچه‌داری و تربیت کودك توجه کامل داشت، تا آنکه هر دو دست آن یگانه‌ی روزگار زخم شد. ناچار خدمت پدر رفت...

در شگفتی ماندم و گفتم: «عجبا! دختران پادشاهان ایران و قیصر روم بر کُرسی‌های طلایی می‌نشینند و پارچه‌های زربفت به تن می‌کنند، وه که این دختر رسول خداست! نه چادرهای گران‌قیمت بر سر دارد و نه لباس‌های زیبا!» فاطمه(س) پاسخ داد...

اگر روزه، زبان و گوش و چشم و دست و پای روزه‌دار را از ارتکاب اعمال ناپسند دور نکند، روزه را می‌خواهد چه کند (و به چه دردش می‌خورد؟)

بهترین شما کسانی است که در برخورد با مردم نرم‌تر و مهربان‌تر است و ارزشمندترین مردم کسانی هستند...

سلمان فارسی نقل می‌کند: حضرت زهرا(س) پس از ملاقات با حوریان بهشتی، از خرمای خوش‌بویی که به آن حضرت تقدیم داشتند، مقداری به من عطا فرمود، که در شهر مدینه با هر یک از اصحاب رسول خدا(ص) ملاقات کردم. می‌گفت: «چه عطر دلنشینی؟ آیا مشک ناب با خود داری؟»

در آن هنگام که عمر با گروهی به منزل امام علی(ع) یورش آوردند، و با تهدیدهای پیاپی نتوانستند در خانه را بگشایند، به دستور عمر هیزم آورده و درب منزل را به آتش کشیدند، حضرت زهرا(س) برای دفاع از ولایت و حرمت حریم امامت، در برابر ستونی از دود و شعله‌های آتش به پیش رفت...

ای سلمان! سوگند به خداوندی که حضرت محمد(ص) را به پیامبری برگزید، سه روز است که غذا نخورده‌ایم، و فرزندانم حسن و حسین(ع) از شدت گرسنگی بی‌قراری می‌کردند و خسته و مانده به خواب رفته‌اند. اما من، نیکی و نیکوکاری را که در خانه‌ی مرا کوبیده است، رد نمی‌کنم.

حضرت زهرا(س) چادر به سر کرده و با جمعی از بانوان وارد مسجد شد، در حالی که ابابکر و جمعی از مهاجرین و انصار حضور داشتند به احترام آن بزرگ بانوی اسلام پرده‌ی سفیدی آویختند که سخنرانی را در پشت پرده آغاز کند.

«فاطمه! چه درخواست و حاجتی داری؟ هم اکنون فرشته‌ی وحی در کنار من است و از طرف خدا پیام آورده است! تا هر چه بخواهی تحقق پذیرد.»

دیروز در اینجا نشسته بودم و فکر می‌کردم که با وفات رسول خدا، وحی الهی از ما قطع گردید و از رفت و آمد ملائکه دیگر خبری نیست. ناگاه در بسته‌ی منزل باز شد و سه دختر وارد شدند که از نظر زیبایی و شادابی و خوشبویی بی‌مانند بودند و هیچ چشمی به زیبایی آنان ندیده است.

روزهای آخر زندگانی حضرت(س) با او بودم، روزی مرا به یاد کیفیت حمل جنازه توسط مردم انداخت، و ابراز نگرانی فرمود: که چرا جنازه‌ی زن را روی تخته‌ی می‌گذارند و بالای دست مردان حمل می‌کنند؟!

سوگند به خدا که حزن و اندوه من فزونی گرفته است و تهیدستی من فراوان است و تأسّف من طولانی «که برای سفر طولانی آخرت، چه آماده کرده‌ام؟»

حسن و حسین(ع) هر کدام خط زیبایی نوشتند، اما رسول خدا قضاوت نکرد و آن دو بزرگوار را به مادرشان، فاطمه(س) هدایت فرمود، تا نگرانی قضاوت، با عاطفه، مادری جبران شود.

ای پدر! ما در حضور تو عظیم و عزیز بودیم، و بعد از تو ذلیل و زبون آمدیم، کدام سرشک است که در فراق تو روان نمی‌شود، و کدام حزن و اندوه است که بعد از تو پیوسته نمی‌گردد، و کدام چشم است که پس از تو سرمه‌ی خواب می‌کشد؟ تو بهار دین یزدان بودی، و نور پیغمبران، چه افتاد کوهسارها را که فرو نمی‌ریزد، و چه پیش آمد دریاها را که فرو نمی‌خشکد، چگونه است که زلزله‌ها زمین را فرونمی‌برد.

به هوش باش! کسی که پس از خوردن غذا با دستی آلوده و چرب بخوابد، هیچکس جز خودش را سرزنش ننماید.

علی(ع) برای خدا این رنجها را تحمل نمود، و در تحقق فرمانهای الهی تلاش کرد، یار نزدیک پیامبر(ص)، و بزرگ و سرور دوستان خدا بود. همواره دامن همت به کمر زده، نصیحتگر، تلاشگر و کوشا بود، و در راه خدا از سرزنش، سرزنش‌کننده‌ای بیم به خود راه نداد، در آن روزهایی که شما مردم در رفاه و آسایش آرمیده بودید.[۲]

شنیدم که پیامبر گرامی اسلام فرمود: علی بهترین کسی است که او را جانشین خود در میان شما قرار می‌دهم. علی(ع) امام و خلیفه بعد از من است و دو فرزندم، (حسن و حسین(ع)) و نه نفر از فرزندان حسین(ع) پیشوایان و امامانی پاك و نیک‌اند. اگر از آنها اطاعت کنید شما را هدایت خواهند نمود و اگر مخالفت ورزید، تا روز قیامت بلای تفرقه و اختلاف در میان شما حاکم خواهد شد.