همه‌ی خیرات و برکات در دنیا و آخرت، نشأت گرفته از بعثت است که یکی از برکات آن، نعمت هدایت است که از اعظم نعم الهی است و راه رسیدن به سعادت ابدی را پیش پای انسان می‌گشاید، و لذا ما در شبانه‌روز چندین بار در نمازهایمان که بزرگترین مظهر عبادت و بندگی است، از خدا نعمت هدایت می‌طلبیم...

باید توجّه داشت اگر کسانی گفته‌اند و می‌گویند که سیاست با دیانت و روحانیّت نمی‌سازد، منظورشان سیاستِ توأم با دروغ و ظلم و حقّه و تزویر و تدلیس است؛ وگرنه کیست که اسلام را بشناسد و نداند که اسلام حکومت و سیاست دارد.

در عالم بلند آوازه‌ات کردیم آن‌چنان که هیچ قدرتی نتواند تو را بشکند و اسمت را از زبان‌ها بیفکند. چه قدرت‌هایی دست به دست دادند تا او را بشکنند، امّا خودشان شکسته شدند و نام او پس از چهارده قرن، در دنیا بلند آوازه‌ترین نام‌هاست.

اگر خدا بخواهد کسی را هدایت کند، به او شرح صدر در مورد اسلام عنایت می‌کند و اگر بخواهد کسی را مخذول کند به ضیق صدر مبتلایش می‌کند، چنان که گویی از سینه کش کوه بالا می‌رود...

ه حسب ظاهر، حضرت خدیجه(س) بود که پیامبر(ص) را توانگر کرد، ولی خداوند کار او را به خودش نسبت می‌دهد و می‌فهماند که آن زن با سعادت در اغنای پیامبر(ص) جانشین خدا بوده است و این نشانه‌ی عظمت مقام او در نزد خداوند است و راستی که آن بانوی بزرگ خدمت شایانی به اسلام و مسلمین کرده است...

اگر دنیا در نزد خدا ارزشی داشت آن را به عزیزترین کسانش می‌داد. عزیزترین کسان خدا انبیاء(ع) هستند. خدا که محبوب‌تر از پیغمبر اکرم(ص) و دیگر پیامبران اولوالعزم(ع) کسی را ندارد؛ در عین حال بنگرید که آن‌ها چگونه در این دنیا زندگی کرده‌اند.

من سال‌ها پیش از این قرآن، در میان شما زندگی کرده‌ام و هیچگاه این‌گونه سخنان در مدّت عمرم از من نشنیده‌اید. اگر آیات قرآن از ناحیه‌ی خود من بود، طبعاً در این مدّت چهل سال که در میان شما بوده‌ام از من شنیده بودید.

سعادت ابدی انسان در گرو افتادن وی به دامن وحی آسمانی قرآن است و اثبات وحی بودن قرآن نیز در گرو امّی بودن آورنده‌ی قرآن است؛ از این رو نتیجه می‌گیریم که امّی بودن پیامبر خاتم(ص) سبب سعادت ابدی انسان و توانایی آن حضرت بر خواندن و نوشتن سبب هلاکت ابدی انسان است...

تمام آنچه در آسمان‌ها و زمین است، خدا را تسبیح می‌کنند و با هستی خود، هستی خالق خود را و با صفات نیک خود، صفات کمال خالق خود را نشان می‌دهند.

خودت با دست خودت پای خود را بسته و از قدرت پرواز انداخته‌ای. دیگران رفتند و به معراج رسیدند، تو همچنان مانده و خاک‌نشین شده‌ای. خودت را به انواع قذارات آلوده کرده‌ای. چشمت آلوده، زبانت آلوده، گوشت آلوده، لقمه‌هایت آلوده؛ خودت را تطهیر کن.

دعا یعنی گدایی. انسان را به این دنیا آورده‌اند تا از یک سو خود را به فقر و نیاز مطلق بشناسد و از سوی دیگر، خالقش را به غنای مطلق. آن‌گاه این فقیر مطلق دست حاجت به سوی آن غنیّ مطلق دراز کند و از او بهره‌ی خود را بگیرد و از دنیا برود.

آری، اگر آدمی اندکی در خود فرو برود و بیندیشد، درمی‌یابد که در بیابانی هولناک قرار گرفته است. در این بیابان فضا تاریک و راه باریک و دشمن فراوان است و مقصد ناپیدا. چنین آدمی در چنین بیابانی چه می‌خواهد؟ تنها چیزی که می‌خواهد هدایت است.

برخی از مردم، به قول معروف، سوراخ دعا را گم کرده‌اند. به زعم خود می‌خواهند برای آخرتشان کاری انجام دهند، می‌روند قبر می‌خرند. پول فراوانی، چه بسا ده‌ها میلیون، می‌دهند و چند قبر می‌خرند و مقبره‌ی خانوادگی درست می‌کنند؛ به خیال این که با این کار آخرت آبادی گیرشان می‌آید و آن‌ها را در غرفه‌های بهشتی جای می‌دهند.

انبیاء، برای آخرت فریاد می‌زنند و تبشیر و انذار می‌کنند و می‌خواهند ما را برای زندگی آخرت آماده سازند. آن بزرگواران دنیا را مقدّمه‌ی آخرت می‌دانند که اگر در مسیر آخرت بود بسیار خوب و سعادت‌آفرین است و اگر از مسیر آخرت منحرف شد بسیار بد است و بدبختی‌های پایان‌ناپذیر به دنبال خواهد داشت.

انبیاء و اولیای الهی(ع) علی‌رغم روشنفکرمآبانی که علی‌الدّوام داد دنیا می‌زنند، تمام کارشان آخرت‌طلبی و آخرت‌گرایی است. آن‌ها می‌خواهند انسان را به آخرت متوجّه سازند و با تعلیماتشان مایه‌ای در جان بشر ایجاد کنند که با این مایه بتواند در عالم پس از مرگ، از زندگی مرفّه جاودانه برخوردار گردد.

اذن خدا همان منصب نبوّت و امامت است که از جانب خدا به اشخاص معیّنی داده شده است. تنها آن‌ها می‌توانند بشر را به سوی خدا راهنمایی کنند، زیرا به اذن خدا مقصد و مسیر و برنامه‌ی سیر را به خوبی شناخته‌اند و در این راه پر خوف و خطر چراغ روشنی‌بخش هستند.

بشر متمدّن فکرش روشن‌تر و عالی‌تر می‌شود و اختراعات محیّرالعقول از مغزش تراوش می‌کند، به همان مقدار اراده‌اش ضعیف و سست و ناتوان می‌شود و نمی‌تواند در مقابل هوا و هوس بایستد و آن را مهار کند. سرّ مطلب این است که تمدّن لطافت‌ها و زیبایی‌های زندگی را بی‌پرده و آشکار می‌کند.

خداوند متعال می‌فرماید: اسوه‌ بودن کار شماست؛ شما که امّت اسلامی هستید، وظیفه دارید در مورد پیامبر اکرم(ص) اسوه باشید (تأسّی کنید). وظیفه‌ی شما در برابر رسول خدا تأسّی و تبعیّت است. آنچه از شما خواسته‌ایم دنبال او حرکت کردن است.