آری، او به پدرم نسبت مستی داد، پدرم او را نفرین کرد که به غارت و ذلّت اسارت، گرفتار گردد، طولی نکشید که همه‌ی اموالش را غارت کردند و او را اسیر کرده و به ذلّت انداختند و اکنون نیز مرده است، خداوند او را رحمت نکند...

ابو جنید، در کمین فارِس قرار گرفت، هنگامی که بین نماز مغرب و عشا، فارِس از مسجد بیرون آمد، ابو جنید به او حمله کرد و ساطور را بر فرق سر او زد، او هماندم افتاد و کشته شد، ابو جنید ساطور را انداخت، در همین میان مردم جمع شدند و ابوجنید را گرفتند

خلیفه، این پاسخ را برای قیصر روم نوشت، قیصر پس از دریافت نامه، بسیار خوشحال شد، و به اسلام گروید، و در حالی که مسلمان بود از دنیا رفت.

متوکّل اطرافیانش را از پاسخ امام هادی(ع) مطّلع نمود، دانشمندان حاضر در مجلس متوکّل، این فتوا را رد کردند، و به متوکّل گفتند چنین نیست، و ما در قرآن و سنّت پیامبر(ص) چنین مطلبی ندیده‌ایم.

هنگامی که متوکّل (در سال 232 ﻫ‌ق) روی کار آمد، در شهر سامره سکونت داشت، پس از مدّتی جاسوسان و مزدوران او در مورد امام هادی(ع) به سعایت و بدگوئی پرداختند...

او آنچنان در دل مردم جای گرفت، که وقتی آنها شنیدند، مزدوران متوکّل (خلیفه عباسی) می‌خواهند، آن حضرت را از مدینه به سامره ببرند، مدینه یکپارچه ضجّه و گریه شد، که مثل آن سابقه نداشت.

وقتی که امام جواد(ع) در بستر شهادت افتاد، امّ الفضل پشیمان شد، و گریه می‌کرد، امام جواد(ع) به او فرمود: «چرا گریه می‌کنی؟ گریه‌ی تو سودی ندارد، سوگند به خدا بزودی به فقر و دردی گرفتار گردی که نجات و درمان ندارد»، آری آن بزرگوار، این گونه در جوانی به شهادت رسید.

نیست معبودی جز خدای یکتا، ای عمو، بسیار سخت است که فردای قیامت در پیشگاه خدا قرار بگیری، و خداوند به تو بگوید: چرا چیزی را که ندانستی به آن فتوا دادی؟ با اینکه در میان اُمّت کسی که داناتر از تو بود، وجود داشت.

امام جواد(ع) به او فرمود: «ای بنده‌ی خدا، تو که از مرگ می‌ترسی، از این رو است که نمی‌دانی مرگ چیست، برای تو مثالی بزنم: اگر بدنت آلوده به چرک و کثافت باشد، و موجب زخمهای پوستی بدن گردد و ناراحت شوی، و بدانی اگر حمّام بروی و شستشو کنی، همه‌ی این چرکها و آلودگیها و زخمها از بین می‌رود، آیا میل داری که به حمّام بروی، یا میل نداری؟

ابو هاشم(ره) می‌گوید: همراه آن حضرت به باغی رفتیم، عرض کردم: «من اشتیاق زیاد به خوردن گِل دارم، برای من دعا کن تا این عادت زشت را ترک کنم، آن حضرت سکوت کرد، و بعد از چند روز با من ملاقات نمود و پرسید: «ای ابوهاشم خداوند آن عادت را از تو برداشت».

مُخارق از فریاد امام(ع) آنچنان وحشتزده شد که ساز و تار، از دستش افتاد، و دستش فلج شد، و تا آخر عمر، خوب نشد، مأمون جویای حال او شد، او گفت: «هنگامی که امام جواد(ع) بر سر من فریاد کشید، آن چنان هراسان و وحشتزده شدم که وحشت و ترس همواره در وجود من هست، و اصلاً این حالت از وجود من، بیرون نمی‌رود.

امام جواد(ع) در پاسخ نوشت: «از اهواز به جای دیگر نروید، روزهای چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه روزه بگیرید و لباسهایتان را بشوئید و پاکیزه نمائید، و روز جمعه بیرون بیائید و دستجمعی دعا کنید، خداوند این بلا را از سر شما دفع خواهد کرد».

از افراد می‌پرسید: محمّد بن سهل قمی(ره) کیست؟ تا اینکه نزد من آمد، وقتی که مرا شناخت، گفت: «مولای تو (امام جواد(ع)) این لباس را برای تو فرستاده است، نگاه کردم دیدم دو لباس مرغوب و نرم است».

آن مرد به گناه و تقصیر خود اعتراف کرد و استغفار و توبه نمود و عرض کرد: «اگر نگویم شیعه‌ی خالص شما هستم پس چه بگویم؟» امام جواد(ع) فرمود: «بگو من از دوستان شما هستم، دوستان شما را دوست دارم و دشمنان شما را دشمن دارم».

آری امام جواد(ع) با اینکه کودک بود، از حالات پدر، دریافت که او می‌خواهد به سفری برود که بازگشت در آن نیست، از فراق و غربت پدر غمگین بود، می‌خواست کنار کعبه بیشتر بنشیند و برای پدر دعا کند، ولی چه می‌توان کرد که طاغوت زمان (مأمون) حضرت رضا(ع) را با اجبار به خراسان برد، و بین حضرت جواد(ع) با پدر، فراقی جانکاه، پیش آمد...

حضرت جواد(ع) در پاسخ گفت: «به خاطر آن مصیبتهایی که بر مادرم زهرا(س) وارد شد، سوگند به خدا آن دو نفر را از قبر بیرون می‌آورم، سپس با آتش، آنها را می‌سوزانم و بعد خاکسترشان را به سوی دریا پراکنده می‌سازم».

آیا سخن خداوند را نشنیده‌ای که می‌فرماید: وَ لا یشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ اَحَداً: «کسی که امید لقای پروردگارش را دارد نباید کسی را در عبادت پروردگار، شریک سازد.

امام رضا(ع) وقتی که این اسراف را از آنها دید، از روی ناراحتی فرمود: «سُبْحانَ اللهِ! اگر شما احتیاج ندارید، افرادی هستند که نیاز دارند، آنها را به نیازمندان بخورانید.

آن کسی که کار نیکوی خود را بپوشاند، پاداش او برابر هفتاد حجّ (مستحبّی) است، و آن کس که آشکارا گناه کند، درمانده‌ی بی چاره است، و آن کس که آن را بپوشاند، زیر پوشش آمرزش خدا است.

حضرت رضا(ع) به میان حوض رفت و غسل کرد، و سپس در پشت آن حوض، نماز خواند، و همین برنامه، برای مردم سنّت گردید، می‌آمدند در آن حوض غسل می‌کردند، و سپس در پشت آن، نماز می‌خواندند و دعا می‌کردند...