علاّمه طباطبایی قدس ‌سره می‌نویسد: «روان‌شناسان در این جهت تردید ندارند که انسان دارای نوعی شعور نفسانی و باطنی است که گاهی در بعض افراد ظاهر می‌شود، و دری از جهان غیب به رویش بازمی‌گردد. و در آن حال، علوم و معارفی برایش کشف می‌شود که از علوم و تفکرات عقلی برتر و عالی‌تر است...

اگر حضرت برای خود امتیازی قائل شده بود بی‏عدالتی و ستمی نبود، ولی سیره و مکتب آنان می‏آموزاند که این پنج معیار دنیوی، سبب بالا و یا پایین‌بودن مردم نمی‏شود و اگر هم کسی مقرب عندالله یا روسیاه است، به اعمال افراد مربوط است، نه به امتیازهای دنیوی. به‏علاوه اگر کسی در وادی معنویت قدمی برداشته مثلاً جبهه رفته یا عالم دینی شده باید مزدش را از خدا بخواهد، نه این‏که از مردم توقع احترام داشته باشد.

علاوه بر آنان، عايشه همسر پيامبر و ام سلمه زوجه آن حضرت، و عمر فرزند ابى‏‌ سلمه و پرورش يافته خانه‌ی پيامبر، و زينب پرورش يافته منزل پيامبر و ثوبان غلام آزاد شده آن حضرت، و واثلة بن اسقع خدمت‏گزار منزل آن حضرت كه از خواص و نزديكان رسول خدا بوده‏اند اين حادثه را براى‏‌ ديگران نقل كرده‏اند. اين افراد را مى‏‌توان به عنوان شاهدان عينى‏‌ اين حادثه معرّفى‏‌ كرد.

در احادیث بسیاری که از پیامبر اکرم(ص) به ما رسیده، آن حضرت می‌فرماید: نهمین فرزند از نسل امام حسین همنام من و مهدی موعود خواهد بود. هر یک از امامان در زمان خود، خبر می‌دادند که چندمین فرزند ما، مهدی موعود است. پیامبر اکرم(ص) و ائمه‌ی اطهار(ع)، خبر دادند که فرزند امام حسن عسکری مهدی موعود(ع) است و زمان بسیار درازی از نظرها غایب می‌گردد و هنگامی که خدا، صلاح دانست ظاهر می‌شود و جهان را اصلاح می‌کند و عدل و داد را در جهان گسترش می‌دهد.

امام یازدهم نیز در زمان وفات، فرزند خود حجةبن الحسن(ع) را به جای خویش نصب کرد و مسؤولیت حفظ و دفاع از دین را بر عهده‌اش نهاد. امام دوازدهم از آن زمان تاکنون در حال غیبت است و وظیفه‌ی خود را به گونه‌ای دیگر انجام می‌دهد. البته هر لحظه در انتظار فرارسیدن روزی است که انسان‌ها برای پذیرش انقلاب اسلامی او و حاکمیت مطلق عدل و داد آمادگی کامل پیدا کنند.

مهمّ‌ترین عیب این فرضیّه آن است که با اساسی‌ترین دلیل توحید و خداشناسی که «برهان نظم» است، تضادّ غیرقابل انکاری دارد. زیرا فلاسفه‌ی الهی از قدیم‌ترین ایّام تا به امروز، برای اثبات مقصود خود روی نظام کائنات و جهان هستی تکیه می‌کردند و وجود این نظام را نشانه و گواه زنده‌ی وجود یک مبدأ علم و قدرت و تأثیر او در ابداع و خلقت جهان می‌دانستند.

امّا بايد از آنها پرسيد: آيا پيامبر كه خود عرب است، از رسم عرب خبر نداشت كه ابتدا آن مأموريت را به ابوبكر كه از خانواده‌اش نيست، داد؟ آيا اشتباه كرده و بعد فهميده است؟ وانگهی‌، ابوبكر چرا از اين كار كه رسم عرب بوده، ناراحت شده است؟ علاوه بر اين، خودشان نقل می‌كنند كه رسول خدا(ص) فرمود: جبرئيل بر من نازل شد و از طرف خدا دستور داد كه برای ابلاغ اين پيام، مردی را بفرستم كه او از من است و من از او.

«اتصال صمیمانه‌ی مرد باطنی به آنچه ابدی است، که برای وی تصوری از غیرواقعی بودن زمانِ گذران پیش می‌آورد، به این معنا نیست که کاملاً از این زمان گذران بریده باشد. حال باطنی با وجود یگانه بودن آن، از راهی با تجربه‌ی متعارفی مربوط می‌ماند. این مطلب از آنجا آشکار می‌شود که حال باطنی به سرعت محو می‌شود. گو این‌که پس از محو شدن، احساس قدرت و اعتبار عمیقی به جای می‌گذارد.

عدالت آن‏‌قدر ارجمند است که خداوند عادل می‏‌فرماید: «و خداوند هیچ‏گاه هیچ ستمی را بر جهانیان نمی‏‌خواهد» و نه تنها هرگونه ستمی را مردود می‏‌شمارد، بلکه به پیامبرش دستور می‏‌دهد که کم‏ترین میل و اعتمادی به ستمگران نداشته باشد...

عصمت پيامبر و امام بدين معنا نيست كه عوامل معصيت در وجودشان نيست و قدرت ارتكاب گناه ندارند. يا اين كه اگر قصد معصيت كردند خداى‏‌ متعال به طور مستقيم يا به وسيله‌ی فرشته‏‌ها از آنان سلب اختيار مى‏‌كند، بلكه معصومان نيز مانند ساير مردم داراى‏‌ غريزه‌ی شهوت و غضب مى‏‌باشند و مى‏‌توانند كارهاى‏‌ زشت را انجام دهند ولى‏‌ در عين حال از گناه اجتناب مى‏‌ورزند.

بعضی از اصحاب به امام عرض کردند: اجازه دهید این شخص بدکردار را به قتل برسانیم. حضرت، آنان را نهی کرد و پرسید: آن مرد کجاست؟ گفتند: در اطراف مدینه مشغول زراعت است. امام به جانب مزرعه‌ی آن شخص حرکت نمود؛ به نزد او رسید و کنارش نشست و با خنده و گشاده‌رویی شروع به سخن گفتن نمود و از او پرسید: چقدر خرج این زراعت کرده‌ای؟

‌‌در مورد ولىّ فقیه نیز مسئله به همین صورت است؛ یعنى اوّلاً باید كسى باشد كه حدّ نصاب همه‌ی این سه شرط (فقاهت، تقوا، كارآیى در مقام مدیریت جامعه) را داشته باشد و ثانیاً در مجموع امتیازاتى كه از این سه ملاك كسب مى‌كند از دیگران برتر و بالاتر باشد. با این حساب، اگر مثلاً شخصى فقیه هست و در مقام مدیریت امور اجتماعى نیز فرد كارآمدى است امّا تقوا ندارد، یا فقیه هست و تقوا هم دارد امّا از نظر قدرت مدیریت حتى نمى‌تواند خانواده‌ی پنج نفرى خودش را به‌درستى اداره كند، چنین افرادى...

اجازه اجتهاد و استنباط احکام از قر آن، سنت و سیره‌ی معصومین(ع) و استفاده از عقل. دانشمندان و فقهای اسلام علاوه بر قرآن، میراث بسیار غنی و گرانقدری از احادیث را در اختیار دارند که با اجتهاد و بررسی آنها می‌توانند نیازهای معنوی انسان‌ها را استخراج کرده و در اختیار آنان قرار دهند. هم چنین با اجتهاد و استفاده از منابع گرانقدر اسلام، پاسخ‌گوی نیازهای گوناگون زندگی متغیر انسان‌ها در هر عصر و زمانی باشند.

پایه گذاران این فرضیّه در حقیقت هیچ‌گونه دلیلی بر اثبات احتمال دوّم ندارند و سخنان آنها ـ چنان که دیدیم ـ از دایره‌ی شرح ادّعا فراتر نمی‌رود، همین قدر می‌گویند در مذهب این اثر وجود دارد، امّا به چه دلیل عامل پیدایش بوده معلوم نیست...

در سال نهم هجری، سوره‌ی برائت كه نهمين سوره بر حسب ترتيب جمعی‌ است، نازل شد و دستور اعلان برائت از مشركين صادر گرديد مبنی‌ بر اينكه به كلّی بايد بساط مشركين از مكّه برچيده شود و هيچ مشركی‌ در مكّه نماند و مشركان در مناسک حجّ نيز شركت نكنند؛ لذا رسول اكرم(ص) از جانب خدا مأمور شد..

گفتنى‏‌ است كه احكام ولايى‏‌ رسول خدا هيچ‏گاه از روى‏‌ هوا و هوس و بدون ملاك و ضابطه صادر نشده بلكه همواره از علم به مصالح واقعى‏‌ و به منظور رعايت آن‏ها سرچشمه گرفته كه با وحى‏‌ و الهام با آن‏ها آشنا بوده و از خطا و اشتباه و عصيان نيز مصونيت كامل داشته است. در قرآن مى‏‌گويد: همنشين شما، نه گمراه شده، نه به راه كج رفته است، از روى‏‌ هواى‏‌ نفسانى‏‌ سخن نمى‏‌گويد، سخن او جز وحى‏‌ نيست كه فرشته‏اى‏‌ نيرومند به او تعليم داده است.

ما شیعیان، روز عاشورا روز سوگواری و عزا می‌دانیم و به یاد فداکاری و جهاد مقدس آن حضرت، مجالسی برپا می‌سازیم، تا روح فداکاری و از خودگذشتگی و مبارزه‌ی با بیدادگری، در بین ملت زنده بماند. هدف امام حسین(ع)، دفاع از دین و مبارزه با ستمگری بود، ما این هدف مقدس را هرگز فراموش نمی‌کنیم. امام حسین(ع)، تن به ذلت و خواری نداد و جانبازی و فداکاری را به مسلمین یاد داد.

‌‌مسئله‌ی ولایت فقیه، جداى از بحث تقلید و از باب دیگرى است. این‌جا مسئله‌ی حكومت و اداره‌ی امور جامعه مطرح است. ولایت فقیه این است كه ما از راه عقل یا نقل به این نتیجه رسیدیم كه جامعه احتیاج دارد یك نفر در رأس هرم قدرت قرار بگیرد و در مسائل اجتماعى حرف آخر را بزند و رأى و فرمانش قانوناً مطاع باشد.

با این که بشرند از کدورت‌ها و آلودگی‌های نفسانی منزه هستند، به جهت اعتدال و استقامتِ در غرائز می‌توانند وجهه‌ی ملکوتی خویش را حفظ کنند. عشق به عبادت و توجه به خدا آنان را به سوی الله جذب می‌کند. پیامبر هرگاه که اراده کند خودش را از بشریت منسلخ می‌سازد و به افق ملائکه بالا می‌رود.

آیا انتظار اجرای عدالت از چنین تفکری، صحیح است؟ قطعاً جوانان متدین و خودساخته نیز کم نیستند، ولی قبله قلب بیش‏تر جوانان و مدیران کنونی، پول بیش‏تر و رفاه و التذاذ افزون‏تر شده است آن هم به هر قیمتی که فراهم آید، زیرا امروزه تنها ارج و ارزش عالی در جامعه ما همانا پول است و سایر ارزش‏ها، یا در رتبه‏‌های بعدی‏اند و یا باید قربانی همین بت گردند!