سبک زندگی اسلامی

از جمله بایدهای توسعه‌ی علم از نظر اندیشه‌ی اسلام، توجّه به استعدادهای درونی و توانمندی‌های داخلی جامعه در مسیر کسب دانش است. ارزش جامعه‌ی دانش‌بنیان به این است که در مسیر بهره‌مندی از علوم و دانش‌ها و فنّاوری‌های لازمِ زندگی، به جریان‌های فکری و نیروهای توانمند علمی خودش اتّکا و از تقلید پرهیز کند.

در این میان اگر فرمان برداری از پروردگار متعالی به معنای اجرای اوامر و ترک نواهی خدا خواست قلبی انسان باشد، دلش آباد می‌شود و البته به طور طبیعی نتیجه‌ی آبادانی دل، آبادانی زندگی است. در مقابل اگر طاعت پروردگار بر قلب آدمی حاکم نباشد و گرایش‌های نفسانی و خواست‌های شیطانی مبنای تصمیم‌گیری انسان شود، به شکست و خرابی زندگی می‌انجامد.

یکی از بارزترین نتایج ترک گناه براساس بیان پیش‌گفته تبدیل جریان زندگی و کانون خانواده به کلاس آموزش عبودیت و مدرسه‌ی تربیت دینی است. خانواده‌هایی که فرمانبری از ذات اقدس الله و ترک نافرمانی را نصب‌العین جریان زندگی خود می‌کنند به طور طبیعی فرزندانشان را در مسیر پرورش دینی قرار داده‌اند، لذا فرزندان که هیچگاه از والدین خود نافرمانی خدا را ندیده‌اند، بدون هرگونه امر و نهی پدر و مادر به فرمانبری خداوند روی آورده، از انجام دادن گناهان و معاصی دوری می‌کنند.

نمونه‌ی بارز معیشت بطر در دنیای امروز، زندگی جاری در دنیای غرب است که در عین بهره‌مندی از پیشرفته‌ترین ابزارهای زندگی، آن‌ها را در جهت توسعه‌ی لذّت و شهوت مادّی و تأمین خواسته‌های نفسانی به کار گرفته‌اند. مطابق آیه‌ی مورد اشاره، عاقبت داشتن چنین رویکردی به زندگی هلاکت جامعه است. با توجه به کلّی بودن معنای واژه‌ی هلاکت، از مصادیق این مفهوم زیستن در افسردگی، ناامیدی، به هم ریختگی، ناامنی، بی‌هدفی و پوچی است که در دنیای غرب به صورت گسترده رواج دارند.

نتیجه آنکه منطق ایدئولوژی زدایی از زندگی که برخی فیلسوف نماهای غربی مطرح کرده‌اند و به تقلید کورکورانه از آنان بعضی صاحبان تریبون‌های آکادمیک در داخل کشور آن را ارائه می‌کنند، کاملاً اشتباه بوده، با مرگ و نابودی انسان مرادف است. نیز اینکه برخی دین را در آخرت منحصر می‌دانند ناصحیح است، چون دین یک سلسله تعالیم و برنامه‌های جامع دارد که راهگشای حیات فردی و جمعی انسان در حوزه‌ی زندگانی مادّی و معنوی است و عمل به دین سعادت فرد و جامعه در عرصه‌ی حیات دنیوی و اخروی را تأمین می‌کند.

پس از این برخورد غیر معمول، حضرت صدیقه(س) که خود تربیت‌شده‌ی دامان پیام‌آور تعالیم وحیانی بودند دریافتند که سرِّ ناراحتی پیامبر(ص) مشاهده‌ی خلخال‌ها، گوشواره، گردن‌بند و آن پرده بوده است. از این رو آن‌ها را جمع کرده، برای پدر فرستادند. حضرت زهرا(س) به فردی که آن‌ها را نزد پیامبر(ص) می‌برد فرمود: سلام مرا به پدرم برسان و بگو که اینها را در راه خدا به مصرف برساند.

زندگیِ برخاسته از اندیشه‌ی اومانیستی به منزله‌ی مهمانخانه و رستورانی است که تمام لذائذ، خوشی‌ها و وسایل راحتی در آن فراهم شده و بشر فقط باید از این امکانات برای وجود خود بهره‌گیری کند. به بیان دیگر از نظر بینش‌های مادّی، زندگی در عرصه‌ی هستی انسان، بستر تحقق جمیع گرایش‌های انسان و موقعیتی برای هرچه بهتر خوردن، پاسخ دادن به خواهش‌های نفسانی، اجرای خواسته‌های غریزی و در یک کلام خوشگذرانی است.

امروزه به دلیل توسعه‌ی ارتباطات، مرزهای فرهنگی در مناطق مختلف دنیا شکسته و فرهنگ‌های مختلف به جای‌جای عالم منتقل شده است. این انتقال فرهنگ، سبک زندگی مردم را نیز تحت تأثیر قرار داده و موجب اختلاط فرهنگ‌های مختلف با یکدیگر شده است.