امام حسین(ع):
«أَلنَّاسُ عَبِیْدُ الدُّنْیَا وَالدِّینُ لَعِقٌ عَلَی أَلْسِنَتِهِمْ، یَحُوطُونَهُ ما دَرَّتْ بِهِ مَعَایِشُهُمْ؛ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیانُونَ![۱]
بسیاری از مردم بندهی دنیا هستند و دین تنها بر زبان آنهاست، مادامی که زندگی آنان در پرتو دین رو به راه است از آن حمایت میکنند؛ ولی آن روز که با حوادث سختی آزموده شوند، دینداران اندکند!»
دین و مذهب ـ آن هم مذهبی همچون اسلام ـ حافظ حقوق مردم و حامی منافع عادلانهی آنهاست؛ ولی دین، مزاحم منافع نامشروع شخصی و خصوصی افراد است؛ این جاست که «دینداران از مدّعیان دین» شناخته میشوند.
بسیاری از مردم که به هر چیز از دریچهی سود شخصی مینگرند تا آن جا با دین همراهند که حافظ حقوق شخصی آنها باشد، امّا بر سر دو راهیها، که دین از منافع خصوصی آنها جدا میشود، دین را رها میکنند، و مصداق «نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ نَکْفُرُ بِبَعْض»[۲] میشوند.
دینداران واقعی آنها هستند که در هر حال به آن وفا دارند، و دین و ایمان خطوط اصلی زندگی آنها را ترسیم میکند، نه منافع شخصی.
۱- دینداران واقعی چه کسانی هستند؟
[۱]. بحارالانوار، جلد ۴۴، صفحهی ۳۸۳.
[۲]. سورهی نساء، آیهی ۱۵۰.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت