آگاهی امام حسین(ع) از شهادت خود در گفتگو با ام سلمه

امام حسین(ع) فرمود: (ای مادر! سوگند بخدا! من بهتر از هر کس می‌دانم که سرانجام قیام من چه خواهد بود؟ بناچار مرا می‌کشند، و من چاره‌ای جز شهادت ندارم. سوگند بخدا! روزی را که کشته می‌شوم می‌دانم، و آنکس که مرا می‌کشد را می‌شناسم، و مکانی که در آن دفن می‌شوم...

آگاهی از شهادت در گفتگوی با ام سلمه

برخی در آستانه قیام کربلا، فکر می‌کردند با دلسوزی و همدردی باید خطرات قیام را با امام در میان بگذارند. در صورتی که امام حسین(ع) با آگاهی کامل از سرانجام قیام، شهادت خود را مطرح می‌فرمود که هشدار دهندگان با شگفتی از آنحضرت اطّلاعات مهّمی را دریافت می‌کردند.
وقتی امّ سلمه در مدینه با نگرانی فراوان از سرانجام قیام کربلا پرسید امام اظهار داشت که:

حدیث

قال الامام الحسین(ع): یا اُمّاهُ وَ أَنَا وَاللهِ أَعْلَمُ ذلِکَ، وَ أَنِّی مَقْتُولٌ لا مَحالَةَ، وَ لَیْسَ لی مِنْ هذا بُدٌّ، وَ إِنّی وَاللهِ لَأعْرِفُ الْیَوْمَ الَّذی اُقْتَلُ فیهِ، وَ أَعْرِفُ مَنْ یَقْتُلُنی، وَ أَعْرِفُ الْبُقْعَةَ الَّتی اُدْفَنُ فیها، وَ إِنّی أَعْرِفُ مَنْ یُقْتَلُ مِنْ أَهْلِ بَیْتی وَ قَرابَتی وَ شیعَتی، وَ إِنْ أَرَدْتِ یا أُمّاهُ أُریکَ حُفْرَتی وَ مَضْجَعی.
امام حسین(ع) فرمود: (ای مادر! سوگند بخدا! من بهتر از هر کس می‌دانم که سرانجام قیام من چه خواهد بود؟ بناچار مرا می‌کشند، و من چاره‌ای جز شهادت ندارم. سوگند بخدا! روزی را که کشته می‌شوم می‌دانم، و آنکس که مرا می‌کشد را می‌شناسم، و مکانی که در آن دفن می‌شوم را می‌دانم، و چه تعداد از خانواده و پیروان من کشته می‌شوند را اطلاع دارم، اگر بخواهی محل کشته شدن و قبر خود را بتو نشان خواهم داد).[۱]
آنگاه برای آرامش خاطر اُمّ سلمه، بسوی سرزمین کربلا اشاره کرد بگونه‌ای که امّ سلمه سرزمین کربلا، و قتلگاه، وجایگاه استقرار سربازان امام را دید و به شدّت گریست.
امام خطاب به اُمّ سلمه فرمود:
یا أُمّاهُ قَدْ شاءَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ أَنْ یَرانی مَقْتُولاً مَذْبُوحاً ظُلْماً وَ عُدْواناً، وَ قَدْ شاءَ أَنْ یَرى حَرَمی وَ رَهْطی وَ نِسائِی مُشَرَّدینَ، وَ أَطْفالی مَذْبُوحینَ مَظْلُومینَ مَأْسُورینَ مُقَیَّدینَ، وَ هُمْ یَسْتَغیثُونَ فَلا یَجِدُونَ ناصِراً وَ لا مُعیناً.
(ای مادر! خداوند بزرگ چنین خواسته است که من در راه اسلام کشته و سر جدا گردم، و با ظلم و ستم مبارزه کنم و خدا خواسته است که زن و فرزندان من اسیر گردند، مظلوم باشند، کشته شوند، فریاد یاری خواهی سر دهند که کسی آنها را یاری نمی‌کند و کمک نمی‌رساند.