اطاعت امام حسین از امام حسن(ع)

با قیام او برخاست، و با صلح او سكوت كرد، و تا معاویه زنده بود، مقرّرات صلحنامه را محترم شمرد، و برخلاف برادر چیزی نفرمود تا وحدت امّت اسلامی حفظ گردد. گرچه منافقان و بدخواهان، تلاش فراوان می‌كردند تا اختلافی میان دو برادر ایجاد كنند امّا نتوانستند.

اطاعت از برادر

حضرت اباعبدالله(ع) از دوران كودكی تا جوانی، و بخصوص در دوران امامت حضرت مجتبی(ع) از آن حضرت اطاعت می‌كرد، و برابر دستورات امام حسن(ع) تسلیم بود، كه دیگران احترام متقابل و ادب و بزرگواری فرزندان رسول خدا(ص) را با شگفتی یاد می‌كردند.
امام حسین(ع) نسبت به برادر بخصوص در دوران امامت آن حضرت، فروتن و تسلیم بود و اوامر برادر را با قاطعیت اجرا می‌كرد. با قیام او برخاست، و با صلح او سكوت كرد، و تا معاویه زنده بود، مقرّرات صلحنامه را محترم شمرد، و برخلاف برادر چیزی نفرمود تا وحدت امّت اسلامی حفظ گردد.

گرچه منافقان و بدخواهان، تلاش فراوان می‌كردند تا اختلافی میان دو برادر ایجاد كنند امّا نتوانستند. حتّی پس از شهادت حضرت مجتبی(ع) گروهی از كوفه و دیگر شهرها به امام حسین(ع) نامه نوشتند، و تقاضای فریاد و قیام كردند امّا امام هم چنان قراردادنامه صلح را محترم می‌شمرد و دستور سكوت و انتظار می‌داد.
در جواب «بنو جعدة» نوشت:

حدیث

قال الامام الحسین(ع): إِنّی لَأَرْجُو أَنْ یكُونَ رَأْی أَخی رَحَمِهُ الله فی الْمُوادِعَةِ، وَرَأْیی فی جِهادِ الظَّلَمَةِ رُشْدَاً وَسَداداً، فَاَلْصِقوُا بِالْأْرْضِ، وَأخْفُوا الشّخْصَ، وَاكْتُموُا الْهَوی، وَاحْتَرِسُوا مِنَ الْأْظَّاءِ ما دامَ ابْنُ هِنْدٍ حَیاً، فَإِنْ یحْدُثْ بِهِ حَدَثٌ وَ أَنَا حَی یأْتِكُمْ رَأْیی إِنْ شاءَاللهُ.[۱]
امام حسین(ع) فرمود:

(همانا امیدوارم كه نظر برادرم «خدا او را رحمت فرماید» وفاداری به پیمان صلح باشد، و نظر من مبارزه و جهاد با ستمكاران است كه رستگاری و پیروزی به‌همراه دارد، پس تا معاویه زنده است، در جای خود باشید، پنهان‌كاری نمائید، اهداف خود را مخفی نگهدارید تا مورد سوء ظن قرار نگیرید، پس هرگاه معاویه از دنیا برود و من زنده باشم، نظر نهایی خود را به شما خواهم گفت انشاء الله).