انسان متّقی هر گونه تذکّر خیری که هدایت و رستگاری را به دنبال دارد فراموش نمی کند. اشتغالات روزانه و ابتلا به مشکلات و مصائب، باعث غفلت او از تذکّرات الهی نمی شود. او همواره در مسیر خدا حرکت می کند.

گاهی خداوند اجابت دعا را به تأخیر می‏اندازد تا اجر و پاداش درخواست کننده بیشتر گردد و عطای آرزومندان را فزون‏تر کند. به بیان دیگر خداوند اجابت دعای بنده‏اش را به تأخیر می‏اندازد تا بیشتر بر در خانه‌ی او باشد و نتیجه‌ی فزون‏تری نصیب او گردد و این نتیجه‌ی علاقه‏ای است که خدا به او دارد.

چشم و گوش و دست و زبان و ... امانت خدا هستند و خالق و مالک آن ها به ما دستور داده تا از آن ها در برابر آفات و خطرات مراقبت کنیم. خود او آفات امانت هایش را از طریق کتب آسمانی، انبیاء و اولیائش برای بشر معرّفی نموده است.

معمولاً انسان ها در شرایط سخت و ناگوار زمام صبر از کف داده و دست به انجام کارهایی می زنند که از انسان سالم و عاقل در حالت عادی بسیار بعید و ناشایست است. چه بسیار تصمیم های عجولانه و ناپسند و چه فراوان جنایات و جرائمی که بر اثر صبر نکردن در مشکلات، گریبان گیر انسان ها می شود.

استمرار و مداومت بر خیرات و افعال پسندیده از اهمّیّت ویژه ای برخوردار است به طوری که مولا امیر المؤمنین علیه السّلام در این باره می فرمایند: «قَلِيلٌ‏ يَدُومُ‏ خَيْرٌ مِنْ‏ كَثِيرٍ يَنْقَطِعُ». اندکی که دوام داشته باشد بهتر است از زیادی که استمرار نداشته و قطع می گردد.‏