به قدری هم نشینی با خوبان و اخیار در سعادت و پیشرفت انسان موثّر است که مولای متّقیان می فرمایند: هیچ چیز به اندازه ی هم نشینی با خوبان دعوت به خیر و خوبی نکرده و از شرّ و بدی نجات نمی دهد.

در حال ظلم و عصبانیّت زمینه ی ظلم و تعدّیِ شخص مظلوم نیز فراهم است. با کمی سهل انگاری و بی توجّهی ممکن است مظلوم با زیاده روی در انتقام و قصاص، جای خود را به ظالم داده و خود گرفتار ظلم شود.

اهل تقوا قدم در راه باطل نمى ‏گذارند و پای خویش را از مرز حقّ بيرون نمى ‏نهند. بسیاری از انسان ها با اختلافات گسترده در عقیده و رفتار، هر کدام راهی را که برگزیده اند حق می دانند و به همین جهت به سختی از مسیر خود انصراف داده و راه دیگری را بر می گزینند.

پیامبران الهی مأمورانی هستند که همیشه در مسیر راه به مسافران هشدار می‏‌‌دهند و خواب آلودگان را فریاد می‏‌‌زنند که برخیزند و از توقّف‏های وسط راه آنچه نیاز دارید برگیرید، چرا که وقتی به مقصد رسیدید در آنجا تهیّه وسائل مورد نیاز امکان ندارد، و از آن مهم‏تر اینکه بازگشت در این مسیر نیز ممکن نیست.

انسان با تقوا همچون درختی است که برای خود و دیگران جز خیر و نیکی ثمر نمی دهد. همگان از برّ و نیکی او بهره مندند و از شرّ او در آسایش. در این راستا مولایمان علی علیه السّلام صفات دیگری را برای اهل تقوا بیان می کنند که به مطالعه و بررسی آن ها می پردازیم.

هر انسانی از ابتدای وجود تا تعیین سرنوشت ابدی خود باید 6 منزل و جایگاه را طی کند: 1ـ صلب پدر؛ 2ـ رَحِم مادر؛ 3ـ دنیا؛ 4ـ خانه قبر؛ 5ـ صحرای قیامت و آخرت؛ 6ـ بهشت و یا جهنّم و فقط جایگاه ششم ابدی و همیشگی است و بقیه این منازل همه موقّت می‌‏باشد.