چرا عده‌ای به غذای روح خود نمی‌اندیشند؟

 

امام حسن(ع):
«عَجَبٌ لِمَنْ یَتَفَکَّرُ فی مَأْکُولِهِ کَیْفَ لا یَتَفَکَّرُ فی مَعْقُولِهِ، فَیُجَنِّبُ بَطْنَهُ ما یُؤْذِیهِ وَیُودِعُ صَدْرَهُ ما یُرْدِیهِ.[۱]
عجب است از کسانی که به غذای جسم خود می‌اندیشند امّا به غذای روح خود نمی‌اندیشند؛ خوراک ناراحت کننده از شکم دور می‌دارند امّا قلب خود را با مطالب هلاکت زا آکنده می‌کنند!»

 

 

همان طور که پیشوای بزرگ ما فرموده، مردم معمولاً در غذای جسمانی خود سختگیرند، جز در پرتو نور چراغ دست به سفره نمی‌برند و جز با چشم باز لقمه بر نمی‌گیرند، از غذاهای مشکوک می‌پرهیزند، و همه‌‌گونه نکات بهداشتی را در تغذیه‌ی جسم رعایت می‌کنند. امّا در غذای جان، با چشم بسته، در لابه لای ظلمت‌های بی‌خبری، هرگونه غذای فکری مشکوکی را در درون جان خود می‌ریزند؛ گفتار دوستان نامناسب، مطبوعات بدآموز، تبلیغات مشکوک یا مسموم، همه را به آسانی می‌پذیرند؛ و این جای بسیار شگفتی است!

چگونه و با چه رفتاری باید از قلب خود محافظت کنیم؟

 

پی‌نوشت

[۱]. سفینة البحار، جلد ۵، صفحه‌ی ۳۰۱، مادّه‌ی طعم.