امر به معروف و نهی از منکر

گاهی افراد برای رسیدن به اهداف گناه آلودِ نامقدس با هزینه کم تر، از پنهان کاری بهره می گیرند تا فساد آشکار نشود؛ حتی دیگران را با این شیوه تحت تأثیر قرار می دهند و خود را در صف مؤمنان و شایستگان جای می دهند و امکان مبارزه و کنترل گناه را عملا منتفی می سازند.

در فرهنگ اسلامی، همان طور که جان و مال و ناموس مردم محترم است و هیچ کس حق مزاحمت و تجاوز نسبت به این حقوق را ندارد، آبروی اجتماعی مردم نیز دارای احترام و اهمیت است و اسلام به هیچ فردی اجازه نمی دهد که آبروی اجتماعی فرد دیگری را مورد تعرض قرار دهد و با عیب جویی و بدگویی و یا حتی با بیان اعمال زشت وی، آبروی او را بریزد.

گاهی قطع رابطه موقت نیز برای اصلاح گناهکاران، کافی نیست؛ بلکه برای اصلاح آنان و جلوگیری از افسادشان و یا برای درس گرفتن دیگران، نیاز به قطع رابطه کامل و مستمر است. اهمیت این شیوه در فریضه امر به معروف و نهی از منکر وقتی روشن تر می شود که بدانیم با وجود این که اسلام به برقراری روابط اجتماعی، به ویژه روابط خانوادگی، بسیار اهمیت داده.

انسان موجودی اجتماعی است و بر این اساس از درون خویش، نیاز به ارتباط با دیگران را به خوبی احساس می کند و در می یابد. کم تر فردی را می توان یافت که بتواند بریده از تمامی هم نوعان خویش زندگی کند و اگر گاهی این گونه افراد نادری پیدا شوند، در بسیاری از موارد از بیماری روانی رنج می برند و نیاز به معالجه دارند.

احترام و تکریم شخصیت ﺁدمی از اصولی است که در فرآیند امر به معروف و نهی از منکر، باید رعایت شود؛ زیرا انسان، نیازمند این است که دیگران برایش قدر و منزلتی قائل باشند و خودش را با قدر و قیمت ببیند و در برخورد با قدردانی دیگران، این احساس را به دست ﺁورد که دارای ارزشی است که در فراز و نشیب زندگی برایش سودمند است.

تغافل از خطای دیگران در برخی از موارد می تواند راهکار مناسبی برای اقامه معروف و ترک منکر باشد، به طوری که گاهی عدم تغافل حتّی می تواند نتیجه معکوسی از خود به جای بگذارد.

نادیده انگاری برخی از لغزش ها و گناهان، سبب می شود که شخص گناهکار، جری و جسور نشود و نیز قبح گناه از بین نرود. این شیوه، در جایی که گناه از نظر شرع، قبح کم تری دارد (گناه صغیره) و گناهکار تلاش کرده که دیگران متوجه گناه او نشوند، اهمیت بیش تری دارد.

گاهی برای دفع منکر و از بین بردن ﺁن و تربیت مجرم، نیاز به برخورد شدید است. در این جاست که مهربانی و اظهار عواطف و احساسات بی جا، بی اعتنایی به دستورات الهی است و نشان دهنده برگزیدن هوای نفس، بر حکم خداست.

اسلام در مقابل افراد خطاکار و مجرم، اصل اولیه را مدارا و نرمش و محبت می داند؛ ولی نه در حدی که از این عطوفت و مدارای اسلامی، سوء استفاده شود؛ بلکه با در نظر گرفتن مصلحت فرد و جامعه، آنجا که نیاز به شدت و خشونت است، از اعمال خشونت، پرهیز نکرده، گاهی آن را لازم و ضروری می شمرد...

گاهی می توان به وسیله چشم پوشی از خطاها و بخشیدن مجرمان، آن ها را اصلاح کرد و آنان که همیشه در پی انتقام جویی و ضربه زدن به افراد خطاکارند، در برخی موارد راه به جایی نبرده، نتیجه معکوس می گیرند.

یکی از شیوه های مهم امر و نهی، اعلام عمومی است. در این شیوه، مخاطب خاصی مورد نظر نیست، بلکه با استفاده از وسایل ارتباط جمعی و اجتماعات مذهبی و یا ملی و حتی فریاد کشیدن و اعلام کردن معروف ها و منکرات در کوچه و بازار، همگان به گردن نهادن به معروف ها و ترک کردن منکرات، دعوت می شوند.

آنان که در پی امر به معروف و نهی از منکرند، باید بدانند که هدف از امر به معروف و نهی از منکر، تنها ادای یک تکلیف و بیان یک سخن به هر صورت و به هر شکل نیست؛ بلکه، هدف از بین بردن منکر و ایجاد معروف است. پس باید این سخن و پیام را در لفافه ای از هنر پیچید...

قرآن و روایات پر است از داستان ها و سرگذشت اقوام و اشخاصی که به خاطر ارتکاب معاصی دچار تبعات بدی شدند و یا به جهت اطاعت از فرامین حق تعالی به درجات و مقامات شایسته ای نائل گردیدند.

شیوه پرسش و پاسخ موجب افزایش درک و معرفت مخاطب به ارزش ها و منکرات می شود. این شیوه را در آیات و روایات متعددی می توان یافت. گاهی پرسش و پاسخ، بیدارسازی وجدان را در پی دارد و خداوند با طرح موضوع وجدان پذیر و غیر قابل انکار مانند مرگ و حیات و ...، مخاطب را به دوری از گناه وا می دارد.

گاهی برخی از تشویق ها به خاطر این که تناسبی با عمل فرد نداشته و یا در وقت مناسب خود انجام نشده، باعث تحقیر و تخریب شخصیت فرد و ایجاد عقده و کینه در او شده است، که همین امر می تواند لطمات جدی به روان و شخصیت فرد وارد سازد و آثار مخرّبی در پی داشته باشد.

آمرین به معروف و ناهیان از منکر باید توجّه داشته باشند که از هر شیوه ای برای انجام این فریضه استفاده می کنند، نباید آن شیوه حساسیت‌زا باشد یعنی به گونه ای نباشد که فرد خاطی را عصبانی کرده، یا موجب تحقیر او شود، و یا به هر نحوی باعث رنجش خاطر و آزار او گردد.

در همان زمان، موقعیت امیر مؤمنان علیه السّلام با ابوذر کاملاً متفاوت بود که وظیفه دیگری را می ‌طلبید. البته امام علی علیه السلام، به صورت ‏های کلی و خصوصی، انتقادهایی را مطرح می ‏کردند اما نه آن‌ گونه که ابوذر عمل می ‌کرد؛ چراکه موقعیت ایشان با ابوذر متفاوت بود.

گروهی دیگر از واجبات هستند که در آن ها تنها رسیدن به یک هدف، مورد نظر و مقصود خداوند متعال است و برای رسیدن به این هدف، اگر چه فرامین و دستوراتی داده شده، امّا شیوه و روش رسیدن به آن هدف متعالی، به خود انسان واگذار شده است.

اگر دفع منكر به وقوع ضررى بر فاعل منجر شود ‌مانند شكستن كاسه یا چاقوى او به طورى كه از لوازم دفع منكر باشد، بعید نیست ضامن نباشد. ولى اگر ضررى از ناحیه مرتكب گناه، بر آمر و ناهى برسد (هم) ضامن و (هم) معصیت كار است.

خداوند متعال در آیات متعدّدی از قرآن کریم به تهدید و توبیخ منافقین پرداخته است. امّا با وجود این همه نصیحت و تهدیدی که بود، باز منافقین برای محقّق ساختن خواسته های شیطانی خود، مرکز نفاقی را در قالب مسجدی (که به مسجد ضرار شهرت پیدا کرد) در شهر مدینه بنا کردند.