توشه اربعین

پیوندت را با ابی‌عبدالله حفظ کن تا ان‌شاءالله لحظه‌ی مرگ بیاید و می‌آید، چرا نیاید؟ آن لحظه‌ای که همه دوست، رفیق، مرید، مراد، بالا، پایین، آن‌هایی که برایت کف می‌زدند، تو را ترک می‌کنند؛ ترک هم نکنند فایده‌ای ندارد؛ آن‌وقت ظلمتی فرا می‌رسد و می‌ترسیم و هراسان دنبال آشنایی هستیم...

متأسفانه نگاه ما به اهل بیت(ع)، گاهی شبیه نگاه ارباب و رعیتی می‌شود و این نگاه درستی نیست یعنی ائمه(ع) را شبیه خان‌هایی می‌دانیم که زورگو و متکبّر هستند و ما هم به نوعی نمک‌گیرشان شده‌ایم؛ در حالی که اگر اهل بیت(ع) مقامی دارند از باب عبد بودن آن‌هاست.

مفهوم قَلبِی لِقَلبِکُم سِلمٌ در شیعه‌گی ما کجاست؟ و شیعه‌ مثلاً امام رضا(ع) باشیم یا نباشیم در کجا معلوم می‌شود؟ جواب در همان ارتباط قلبی شیعه با امام رضاست و حلقه‌ی اصلی وصل ما به این بزرگواران که قضیه‌ی محبت و ارتباط قلبی ماست و همین ارتباطات قلبی بخشی از شخصیت قیامتی ما را می‌سازد.

وقتی در زیارت اربعین می‌گوییم اشهد انی بکم مؤمن باید بازگردیم به خودمان و ایمانمان را قوی کنیم، همان‌طور که امام حسین(ع) در روز عاشورا فرمود: اِرجِعُوا اِلَی اَنفُسِکُم. به خودتان برگردید و حالا ما در اربعین آمدیم و به خودمان برگشتیم و می‌گوییم اشهد انی بکم مؤمن.

عبارات شهادت ما بر تقوی و هدایت ائمه(ع)، عنایت اوست که بر زبان ما جاری می‌شود و آثار خود را به جا می‌گذارد به طوری که در هر نماز افق دیگری از توحید به دست می‌آید که بیشتر دیدنی است تا گفتنی و چشیدنی است تا بافتنی.

امامان معصوم(ع) ستون‌های دین هستند که دین بر پایه‌ی این ستون‌ها استوار می‌ماند؛ چرا که دین نه یک ظرف یا یک شکل یا یک هندسه‌ی مشخص است بلکه مجموعه‌ای از تعلیمات و رفتارهای فردی و اجتماعی است...

امیرالمؤمنین(ع) تعریف و توصیفی از جاهلیت دارند که جاهلیت چگونه و جهل مردمان به چه بود. یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌هایی که حضرت برای جاهلیت برمی‌شمارند، شرک است. شرک با کفر خیلی تفاوت دارد. در جامعه مشرک، پرسش وجود دارد حتی در حد اعلی اما معبودها، معبودهای واقعی نیستند...

اینکه ما خدا را به شهادت می‌گیریم، چه معنایی دارد؟ این‌که می‌گوییم خدایا شاهد باش که من ولی هر کس هستم با حسین(ع) در ولایت است، مفهوم و جایگاهش چیست؟ مگر خدا شاهد همه‌ی فعل‌ها نیست ثُمَّ الله شَهِيدٌ عَلَى مَا يَفْعَلُونَ.

تمام قلب‌هایی که در این دنیا می‌تپد، موج می‌فرستند که تسامحاً و به اصطلاح امروز به آن انرژی مثبت می‌گوییم که هم برای دنیای مادی است و هم برای دنیای غیر مادی. خیلی از اوقات چیزهایی را حس می‌کنیم چون نمی‌توانیم تعبیر کنیم به آن انرژی مثبت می‌گوییم که این همان امواج قلبی و روحی ماست...

متأسفانه ما در مسائل دینی همچنان دنبال تأثیرات بیرونی و مادی هستیم، مثلاً پس از دعا کردن انتظار داریم یک تغییر جسمی، حرکتی و اجتماعی حاصل شود و آن را حس کنیم. اگر تغییر جسمی ایجاد شود برای آن دعا خاصیت قایل هستیم وگرنه شاکی هم می‌شویم که چرا دعایمان نتیجه نداشت!

اولین فراز از زیارت اشاره به امین بودن حضرت حسین(ع) شده است. گویا برداشت شیعه از این متن (و سایر متون) این است که حضرتش، فقط بدستور خدا عمل می‌کرد نه بر اساس یک نظر شخصی غیر خدایی. همان‌طور که پدر و جدّ او نیز امین الهی بوده‌اند.

امام حسین(ع) امامی است از دوازده امام و آن کارگردان اصلی به هر امام شأنی و نقشی داده و تا همه‌ی این‌ها در کنار هم چیده نشوند نمی‌توان تحلیل درستی ارائه داد...

مروان‌بن حکم به امام حسین(ع) پیشنهاد داد که با یزید بیعت کن که صلاح دین و دنیای تو در این است. تعجب‌آور است که مروان چگونه این حرف را به امام حسین(ع) می‌گوید البته صلاح دنیا را می‌توان تا حدودی توجیه کرد ولی صلاح دین را چطور!

کسانی که در برابر حضرت حسین(ع) صف‌آرایی کردند کسانی نبودند که به اصطلاح امروز لاییک باشند و اعتقادی به ماوراء و خدا و قیامت نداشته باشند، لااقل در ظاهر این‌گونه نبودند و بعضی از آن‌ها در دلشان هم این‌طور نبود حتی بعضی از آن‌ها به قصد قربت با امام می‌جنگیدند.

سیدالشهداء(ع) در دعوت کوتاهی نکرد و هیچ جایی برای بهانه نگذاشت و خیرخواهی پیشکش کرد و خون ارزشمند خود را در راه تو بذل نمود تا بندگان تو را بیدار کند و از سرگردانی و گمراهی نجات دهد.

سابقه‌ی این پیراهن به قبل از حضرت ابراهیم برمی‌گردد؛ موقع ذبح اسماعیل بر تن او بود که به یعقوب و بعد به یوسف رسید و یعقوب از آن پیراهن بینا شد. الان عصا و پیراهن و خاتم سلیمان کجاست؟

یکی از مسائل مهمی که در باب ولایت اهل بیت(ع) وجود دارد این است که شئون ائمه(ع) چیست؟ ما فکر می‌کنیم پیغمبر(ص) تشریف آوردند و دینی را بیان کردند و برای تبیین و تفسیر قرآن تلاش نمودند. بعد از ایشان، وجود مقدس ائمه(ع) لازم بود تا حکومتی تشکیل بدهند و مردم در قضاوت‌ها به آن‌ها مراجعه کنند.

اساساً شهادت (گواهی دادن) و زیارت در ارتباط متقابل با هم هستند. زیارت معصومین چون تحول درونی و قلبی ایجاد می‌کند ما را به نقطه‌ای می‌رساند که ندیدنی‌هایی را می‌بینیم و شهادت می‌دهیم. معرفت و شهادت درست دادن، ارتباط معنوی و بهره‌ی ما را از زیارت بالا می‌برد.

ریشه‌ی اشک هم در قلب است و این همه توصیه به اشک ریختن برای اباعبدالله برای همین است که قلب ما با اشک هم ساخته شود و هم پالایش. وقتی قلب به امام حسین(ع) نزدیک شد تبعیت و از آن مهم‌تر معیت حاصل می‌شود. تبعیت بسیار ضروری است ولی مراحل دارد که هر چه بالاتر رود معیت بیشتری به دست می‌آید. اصولاً قضیه‌ی حضرت حسین(ع) این است که کشتی معیت را از انواع و اقسام افراد پر کند و همه سوار این کشتی شوند.

یعنی هیچ گریه‌کننده‌ای بر حسین(ع) گریه نمی‌کند مگر آن‌که به فاطمه‌(س) وصل می‌شود و تحفه‌ای برای فاطمه(س) می‌فرستد و کمکش می‌کند و به پیغمبر(ص) می‌رسد و این گریه‌کننده حق ما را ادا کرده است.