پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

انبیاء، برای آخرت فریاد می‌زنند و تبشیر و انذار می‌کنند و می‌خواهند ما را برای زندگی آخرت آماده سازند. آن بزرگواران دنیا را مقدّمه‌ی آخرت می‌دانند که اگر در مسیر آخرت بود بسیار خوب و سعادت‌آفرین است و اگر از مسیر آخرت منحرف شد بسیار بد است و بدبختی‌های پایان‌ناپذیر به دنبال خواهد داشت.

انبیاء و اولیای الهی(ع) علی‌رغم روشنفکرمآبانی که علی‌الدّوام داد دنیا می‌زنند، تمام کارشان آخرت‌طلبی و آخرت‌گرایی است. آن‌ها می‌خواهند انسان را به آخرت متوجّه سازند و با تعلیماتشان مایه‌ای در جان بشر ایجاد کنند که با این مایه بتواند در عالم پس از مرگ، از زندگی مرفّه جاودانه برخوردار گردد.

اذن خدا همان منصب نبوّت و امامت است که از جانب خدا به اشخاص معیّنی داده شده است. تنها آن‌ها می‌توانند بشر را به سوی خدا راهنمایی کنند، زیرا به اذن خدا مقصد و مسیر و برنامه‌ی سیر را به خوبی شناخته‌اند و در این راه پر خوف و خطر چراغ روشنی‌بخش هستند.

بشر متمدّن فکرش روشن‌تر و عالی‌تر می‌شود و اختراعات محیّرالعقول از مغزش تراوش می‌کند، به همان مقدار اراده‌اش ضعیف و سست و ناتوان می‌شود و نمی‌تواند در مقابل هوا و هوس بایستد و آن را مهار کند. سرّ مطلب این است که تمدّن لطافت‌ها و زیبایی‌های زندگی را بی‌پرده و آشکار می‌کند.

خداوند متعال می‌فرماید: اسوه‌ بودن کار شماست؛ شما که امّت اسلامی هستید، وظیفه دارید در مورد پیامبر اکرم(ص) اسوه باشید (تأسّی کنید). وظیفه‌ی شما در برابر رسول خدا تأسّی و تبعیّت است. آنچه از شما خواسته‌ایم دنبال او حرکت کردن است.

وقتی به هوش آمدند؛ قاسم اجازه‌ی رفتن به میدان خواست. امام(ع) اجازه نداد. التماس كرد اجازه نداد! دستهای امام(ع) را بوسید اجازه نداد! عاقبت خود را روی پاهای امام انداخت پس از صدور اذن، عازم رفتن به میدان شد.

اکتفا کردن به اعتقاد و ایمان به امامت و غفلت داشتن از لزوم عمل بر طبق آن ایمان و اعتقاد، خودش بیماری مهلکی است به نام «بیماری غرور» که از «مُهلکات مسلّم» در «علم اخلاق» به حساب آمده است.

خدا عادل و حکیم است امّا رمز عدالت و حکمت او بر ما مجهول است. تمام ابعاد وجودی ما محدود است و قدمی فراتر از حدّ وجودی خود نمی‌توانیم برداریم و احاطه به حقایقی که فوق درک ماست، نمی‌توانیم پیدا کنیم.

با آن که اینجا گوینده و شنونده هر دو امامند و معصوم از هرگونه لغزشند، ولی برای نشان دادن اهمّیّت موعظه در زندگی انسان می‌فرماید، دل را با شنیدن موعظه زنده نگه‌دار؛ آن‌گونه که بدن اگر بدون غذا بماند می‌میرد، دل هم اگر مدّتی بدون موعظه بماند می‌میرد!

فرق خواب با مرگ این است که خواب، موقّت است و مرگ، دائمی. آری یک شب ما را می‌خوابانند و تا روز محشر بیدارمان نمی‌کنند. چند سالی ما را تمرین می‌دهند. سی سال و چهل سال ما را می‌خوابانند و بیدار می‌کنند و...

حضرت امام حسن مجتبی(ع) که با او صلح کرد برای همین بود که دید اگر با او در بیفتد و جنگی به‌وجود بیاید، مردم حق را به معاویه می‌دهند و امام را ریاست‌ طلب می‌پندارند...

این مایه‌ی تأسّف است که در بسیاری از محافل و مجالس دینی ما، معجزات اولیای خدا گفته نمی‌شود به عذر اینکه مبادا از نظر مردم مورد شکّ و تردید قرار گیرد و غیرقابل هضم باشد.

به خدا قسم! قنبر، غلام علی(ع) نزد من محبوب‌تر از این‌هاست؛ هم از خودشان هم از پدرشان. متوکّل از این جواب قرص و محکم چنان عصبانی شد که دستور داد همان جا زبانش را از پشت گردنش بیرون کشیدند و به شهادت رسید.

مال حرام رشد نمی‌کند و اگر هم رشد کند برای صاحبش برکتی ندارد و اگر از آن، چیزی انفاق کند پاداش نخواهد داشت و آنچه بعد از خود بر جای گذارد، توشه‌ی او به سوی آتش جهنّم خواهد بود.

از دیدگاه قرآن کریم، مال دنیا «خیر» است و «حبّ الخیر» هم طبیعی است؛ آنچه که در قرآن مورد «ذمّ و نکوهش» قرار گرفته است، «حبّ شدید نسبت به مال دنیاست»...

پیامبر اکرم(ص) اسامی امامان معصوم(ع) را یکی پس از دیگری ذکر فرمود تا به امام محمّدبن علیّ باقر رسید. اینجا فرمود: ای جابر! تو زنده می‌مانی و او را درک می‌کنی. وقتی او را درک کردی از من به او سلام برسان. آنگاه اسامی دیگر امامان را ذکر کرد تا به حضرت مهدی(عج) رسید...

روایات فراوانی رسیده که با کمال وضوح و صراحت نشان می‌دهند که آیه‌ی شریفه‌ی تطهیر مخصوص پنج نور پاک و مقدّس، یعنی رسول‌الله الاعظم(ص)، امیرالمؤمنین علی(ع)، صدّیقه‌ی فاطمه(س)، امام حسن و امام حسین(ع) است...

شرط تحقّق استطاعت كدام است و مناسك حجّ كه مشتمل بر ده‌ها دستور است كدام است؟ هیچ یك از اینها در ظاهر قرآن نیست و بیان آن به عهده‌ی قیم قرآن است و آنها دوازده امام معصوم(ع) معرّفی شده‌ی از سوی آورنده‌ی قرآنند كه تا آخرین روز عمر دنیا در هر زمانی یكی از آنان متصدّی امر امامت و تبیین قرآن می‌باشند.

ما امامان معصوم(ع) را خلیفة الله و جانشین خدا می‌دانیم و معتقدیم آنان که به اذن خداوند می‌توانند در عالم خلق کار خدا را انجام بدهند امامان اولواالامرند. امر یعنی فرمان. ولیّ‌امر یعنی صاحب فرمان. فرمان چه کسی؟ فرمان خدا.

اكثریت قریب به اتّفاق مردم از ترس جهنّم و برای رفتن به بهشت خدا را عبادت می‌كنند و البتّه این نیز نشأت گرفته‌ی از ایمان به عالم آخرت است و خود فضیلتی بسیار عظیم است اگر چه نسبت به مرتبه‌ی اعلای از ایمان و یقین در مرتبه‌ی پایین است...