پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

مردم برای تأمین سعادتشان نیاز به من دارند و باید دنبال من بیایند؛ نه من نیاز به مردم دارم و باید دنبالشان بروم. مَثَل امام مَثَل كعبه است؛ مردم باید بار سفر ببندند و مكّه بروند و دور كعبه بچرخند نه اینكه كعبه از جای خود حركت كرده شهر به شهر بگردد و دور مردم بچرخد!

سواد خواندن و نوشتن برای افراد عادی کمال بزرگ است و نداشتن آن نقص خجلت‌بار. امّا همین خواندن و نوشتن برای رسول الله اعظم(ص) نقصی بزرگ و سبب ایجاد شبهه در صدق ادّعای نزول وحی است.

حال امام(ع) چگونه می‌‌توانست دست خالی به خانه برگردد؟ خدا هیچ مردی را خجالت‌‌زده‌ی زن و بچّه‌اش قرار ندهد. به منزل نرفت و به مسجد رفت و نماز ظهر و عصر را خواند و تا مغرب نشست چون خجالت می‌‌كشید دست خالی به خانه برگردد!

همه‌ی خیرات و برکات در دنیا و آخرت، نشأت گرفته از بعثت است که یکی از برکات آن، نعمت هدایت است که از اعظم نعم الهی است و راه رسیدن به سعادت ابدی را پیش پای انسان می‌گشاید، و لذا ما در شبانه‌روز چندین بار در نمازهایمان که بزرگترین مظهر عبادت و بندگی است، از خدا نعمت هدایت می‌طلبیم...

ایمان و اذعان به قیامت تا این حد در جان علی(ع) نشسته بود كه دائم سخن از جهنّم می‌گفت. او حاكم بود و می‌‌توانست حرفهای دیگری بزند. مثلاً این كار خلاف عدالت است، خلاف سیاست است، خلاف امور اجتماعی است و... امّا می‌‌بینیم محور فكرش عذاب خدا و صحنه‌ی سوزان جهنّم است.

امیرالمؤمنین(ع) به دستور رسول اكرم(ص) شتر مخصوص آن حضرت را سوار شد و رفت. ابوبكر با همراهان تقریباً به مسجد شجره رسیده و در خیمه نشسته بود كه ناگهان صدای شتر مخصوص پیامبر به گوشش رسید. تعجّب كرد كه شتر پیامبر اینجا چه می‌كند! بنا نبود كه ایشان به مكّه بیایند.

باید توجّه داشت اگر کسانی گفته‌اند و می‌گویند که سیاست با دیانت و روحانیّت نمی‌سازد، منظورشان سیاستِ توأم با دروغ و ظلم و حقّه و تزویر و تدلیس است؛ وگرنه کیست که اسلام را بشناسد و نداند که اسلام حکومت و سیاست دارد.

در عالم بلند آوازه‌ات کردیم آن‌چنان که هیچ قدرتی نتواند تو را بشکند و اسمت را از زبان‌ها بیفکند. چه قدرت‌هایی دست به دست دادند تا او را بشکنند، امّا خودشان شکسته شدند و نام او پس از چهارده قرن، در دنیا بلند آوازه‌ترین نام‌هاست.

عقل، ابزاری بسیار بزرگ و شریف است كه خالق رحیم حكیم به ما انسان‌ها عنایت فرموده است تا معارف دینی خود را كه سرمایه‌ی حیات ابدی ماست در پرتو نور آن به دست آوریم و لذا ما به وسیله‌ی عقل است كه خدا را با صفات كمالش در حدّ استعداد خود می‌‌شناسیم...

قرآن، از آنِ همه‌ی مردم است كه برای هدایتشان نازل شده است ولی مع‌الوصف، مردم احتیاج به تبیین پیامبراكرم(ص) دارند تا به مُجْملات آن پی‌ببرند؛ همانگونه كه سازمان آب و برق از آنِ همه‌ی مردم است امّا همه‌ی مردم از تشكیلات فنّی و راه كاراندازی آن دو سازمان آگاهی ندارند و در بهره‌برداری از آن دو، نیازمند كارشناس متخصّص می‌‌باشند.

اگر خدا بخواهد کسی را هدایت کند، به او شرح صدر در مورد اسلام عنایت می‌کند و اگر بخواهد کسی را مخذول کند به ضیق صدر مبتلایش می‌کند، چنان که گویی از سینه کش کوه بالا می‌رود...

ه حسب ظاهر، حضرت خدیجه(س) بود که پیامبر(ص) را توانگر کرد، ولی خداوند کار او را به خودش نسبت می‌دهد و می‌فهماند که آن زن با سعادت در اغنای پیامبر(ص) جانشین خدا بوده است و این نشانه‌ی عظمت مقام او در نزد خداوند است و راستی که آن بانوی بزرگ خدمت شایانی به اسلام و مسلمین کرده است...

آنها كه پس از رحلت رسول خدا(ص) آن در را به روی امّت اسلامی بستند و خودشان از دیواری كه «سقیفه‌ی ‌بنی‌ساعده» ساخته بود، بالا رفته، وارد شهر شده، خود را خلیفه و جانشین پیامبر معرّفی كردند، طبق بیان امام امیرالمؤمنین(ع) «دزد» نامیده می‌شوند.

در روز قیامت، جهنّم مطیع فرمان علی(ع) است و طعمه‌ی خود را كه كافران و منافقان هستند، از دست علی(ع) می‌‌گیرد و به فرمان او، آنها را در كام خود فرو می‌كشد و به دوستان علی(ع) جرأت نزدیك شدن ندارد، مگر این كه باز به فرمان علی(ع) برخی از گنهكاران شیعه نیاز به گوشمالی موقّت داشته باشند.

اگر دنیا در نزد خدا ارزشی داشت آن را به عزیزترین کسانش می‌داد. عزیزترین کسان خدا انبیاء(ع) هستند. خدا که محبوب‌تر از پیغمبر اکرم(ص) و دیگر پیامبران اولوالعزم(ع) کسی را ندارد؛ در عین حال بنگرید که آن‌ها چگونه در این دنیا زندگی کرده‌اند.

كمیل تعجّب كرد و پیش خود گفت، یعنی چه؟ این آدم به این خوبی نماز شب می‌خواند و در دل شب با خدا خلوت كرده و راز و نیاز می‌كند. چگونه است كه مولا او را جهنّمی می‌‌داند؟ این ماجرا گذشت تا جنگ نهروان پیش آمد. امام همراه كمیل میان اجساد كشته‌ها می‌گشت تا كنار جسد همین آدم نماز شب‌خوان رسید.

محبّت مولا(ع) كه مایه‌ی اصلی حیات ابدی است، از عمق جان دوستدارانش همچون برق آتشباری كه بر توده‌ی هیزمی افتد، توده‌ی انبوه گناهان را با همان عذاب موقّت گذرا می‌‌سوزاند یا مانند تندبادی كه هجوم بر درخت پر برگی ببرد، تمامی سیئات را با تحمّل كیفر محدود و حدّاكثر توقّف در جهنّم، به گونه‌ی «لَبْث اَحقاب» فرو می‌ریزد...

من سال‌ها پیش از این قرآن، در میان شما زندگی کرده‌ام و هیچگاه این‌گونه سخنان در مدّت عمرم از من نشنیده‌اید. اگر آیات قرآن از ناحیه‌ی خود من بود، طبعاً در این مدّت چهل سال که در میان شما بوده‌ام از من شنیده بودید.

رسول خدا(ص) دو شاهد بر رسالت خود دارد؛ یكی خدا و دیگری علی و به عبارت دیگر رسول خدا دو معجزه بر اثبات رسالت خود دارد؛ یكی قرآن و دیگری علی. همانگونه كه هیچ مكتبی نمی‌‌تواند كتابی بسان قرآن بیاورد؛ هیچ مكتبی هم نمی‌تواند دست پرورده‌ای همچون علی(ع) بپروراند.

سعادت ابدی انسان در گرو افتادن وی به دامن وحی آسمانی قرآن است و اثبات وحی بودن قرآن نیز در گرو امّی بودن آورنده‌ی قرآن است؛ از این رو نتیجه می‌گیریم که امّی بودن پیامبر خاتم(ص) سبب سعادت ابدی انسان و توانایی آن حضرت بر خواندن و نوشتن سبب هلاکت ابدی انسان است...