پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

دعا یعنی گدایی. انسان را به این دنیا آورده‌اند تا از یک سو خود را به فقر و نیاز مطلق بشناسد و از سوی دیگر، خالقش را به غنای مطلق. آن‌گاه این فقیر مطلق دست حاجت به سوی آن غنیّ مطلق دراز کند و از او بهره‌ی خود را بگیرد و از دنیا برود.

اگر هم اكنون پرده كنار برود و عالم برزخ برای شما مكشوف گردد، می‌بینید اینان حلقه حلقه نشسته‌اند و با هم صحبت می‌كنند، هرگاه یكی از دنیا بر آنها وارد شود، دورش جمع می‌شوند و راجع به نزدیكان و خویشانشان از او می‌پرسند.

روشن است كه حیات برزخی، منحصر به شهدا نیست، منتهی چون پس از جنگ بدر درباره‌ی شهدا میان مردم بحث و گفتگو بود كه آنها در چه وضعی هستند؛ آیه درباره‌ی آنها نازل شد كه آنها را مرده به معنای نابود شده ندانید، آنها در عالم دیگری زنده‌اند.

ما از مردم حیا می‌كنیم و در حضور آنها كار ناپسند انجام نمی‌دهیم، ولی در خلوت از خدا حیا نمی‌كنیم و گناه انجام می‌دهیم!! امّا امام در همه جا خدا را حاضر می‌بیند و همه جا را محضر خدا می‌داند، از اینرو او مطلقاً معصوم از هرگونه خطا و گناه است.

آیا كسانی كه سال‌های متمادی از عمرشان را در وادی كفر و شرك و انواع گناهان سپری كرده‌اند، این صلاحیت را دارند كه خلیفه‌ی رسول خدا‌(ص) و امام برای امّت اسلامی باشند؟!

اینك ما شیعه‌ی امامیه از عمق جان و صمیم دل، خدا را سپاسگزاریم كه قلب ما را كانون حبّ علی و آل علی(ع) قرار داده كه سعادت هر دو جهانی خود را در سر بر آستان اهل بیت نبوّت و خاندان رسالت(ع) نهادن می‌دانیم...

زیارت اولیای خدا وقتی ارزش خاصّ به خود را خواهد داشت كه با معرفت به حقّشان توأم باشد و معرفت به حقّ امام و اعتقاد به امامت آن هادی الی الله نیز لازمه‌اش پیروی از او و عمل به فرامین خداست...

شیطان از انسان مؤمن، ترس و وحشت دارد و به او نزدیك نمی‌شود، مادام كه مراقب و محافظ نمازهای پنجگانه‌اش باشد ولی همین كه آن را ضایع كرد [از وقتشان تأخیر انداخت یا رعایت حضور قلب در هنگام انجامشان نكرد] شیطان بر او گستاخ می‌شود و او را به دامن گناهان بزرگ می‌افكند.

حقیقت اینكه دلیل و حجّت پس از پیامبر بر مؤمنان و قیام كننده به تدبیر امور مسلمانان و سخنگوی از جانب قرآن و عالم به احكام آن، برادر پیامبر و خلیفه و وصی او علی بن ابیطالب امیرالمؤمنین است و بعد از او حسن و حسین و یكی بعد از دیگری تا زمان كنونی ما.

خداوند حكیم مقرّراتی برای زندگی انسان در دنیا به نام دین تشریع فرموده كه راه نیل به حیات ابدی و سعادت جاودان را به وی ارائه می‌نماید و آن را عامل حیاتی انسان نامیده...

گفت: من وقتی جلوی ضریح می‌روم، آقا را می‌بینم داخل ضریح نشسته، سلام می‌كنم، آقا از من احوالپرسی می‌كند، از تعداد بچّه‌ها می‌پرسد. من هم تعداد بچّه‌ها را می‌گویم. به من پول می‌دهد كه با این پول سوغاتی بخرم.

انسان از نظر فطرت و سرشت پاكش بسیار عظیم و شریف است. می‌تواند با خدا آشنا شود؛ امّا شیاطین، دور دلش را گرفته‌اند و مانع راهش شده‌اند. اكثر ما گرفتار این مشكل هستیم كه شیاطین از هر طرف وارد دل ما می‌شوند. از گذرگاه چشم ما، گوش ما، دست و پای ما، زبان ما، دامن و شكم ما وارد می‌شوند.

با حال تعجّب و حیرت نگاهی به‌صورت آقا كرد و گفت: جناب شیخ مگر شما مسیح را ملاقات كرده‌اید؟ گفت: بالاتر از مسیح را ملاقات كرده‌ام! بعد قصّه‌اش را نقل كرد.

آری، اگر آدمی اندکی در خود فرو برود و بیندیشد، درمی‌یابد که در بیابانی هولناک قرار گرفته است. در این بیابان فضا تاریک و راه باریک و دشمن فراوان است و مقصد ناپیدا. چنین آدمی در چنین بیابانی چه می‌خواهد؟ تنها چیزی که می‌خواهد هدایت است.

مأمون، خلیفه‌ی عبّاسی، امام(ع) را در ظاهر به صورت دعوت و در باطن به گونه‌ی اكراه و اجبار از مدینه حركت داد و به طوس آورد. او منظورش این بود كه با بودن امام(ع) در دستگاه خلافت، حكومت خویش را در میان مردم مشروع جلوه دهد...

امام امیرالمؤمنین علی(ع) فرمود: رسول اكرم(ص) در آخرین ساعات عمر شریفش كه در بستر بیماری افتاده بود، مرا در آغوش كشید و هزار باب علم به من آموخت كه از هر باب آن، هزار باب دیگر بر من گشوده شد.

آن قدر دین و قرآن نزد خدا دارای اهمّیت است كه هیچ كس حتّی شخص خود پیامبر كه گیرنده‌ی وحی است، حقّ دخالت در آن ندارد. آنچه را كه از فرشته‌ی وحی شنیده است همان را بدون هرگونه زیاد و كم باید به مردم برساند.

اصل اعتقاد به امامت، از اصول معارف دینی و اعتقادی ما شیعه‌ی امامیه و در ردیف اصل توحید و نبوّت و معاد است بلكه تحقّق و كمال سایر معارف دینی ما، متوقّف بر اصل اعتقاد به امامت است.

برخی از مردم، به قول معروف، سوراخ دعا را گم کرده‌اند. به زعم خود می‌خواهند برای آخرتشان کاری انجام دهند، می‌روند قبر می‌خرند. پول فراوانی، چه بسا ده‌ها میلیون، می‌دهند و چند قبر می‌خرند و مقبره‌ی خانوادگی درست می‌کنند؛ به خیال این که با این کار آخرت آبادی گیرشان می‌آید و آن‌ها را در غرفه‌های بهشتی جای می‌دهند.

انبیاء، برای آخرت فریاد می‌زنند و تبشیر و انذار می‌کنند و می‌خواهند ما را برای زندگی آخرت آماده سازند. آن بزرگواران دنیا را مقدّمه‌ی آخرت می‌دانند که اگر در مسیر آخرت بود بسیار خوب و سعادت‌آفرین است و اگر از مسیر آخرت منحرف شد بسیار بد است و بدبختی‌های پایان‌ناپذیر به دنبال خواهد داشت.