پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

به یقین پیغمبر اکرم(ص) با نظر وسیعش همه‌ی مسلمین جهان را در تمام اعصار و قرون مى‌دیده و مى‌دانسته، اگر بخواهد همه را مقیّد به نماز در پنج وقت کند، گروهى تارک الصلوة خواهند شد (همان گونه که امروز چنین مى‌بینیم) به همین جهت بر امّت خود منّت نهاد و کار را وسعت بخشید تا همگان در هر زمان و هر مکان بتوانند به آسانى نمازهاى روزانه را انجام دهند.

هشام گفت: چه طور می‌تواند در حالی كه الآن با ما اختلاف‌نظر داری؟ تو هم مسلمانی، من هم مسلمانم و هر دو تابع قرآنیم، در عین حال، تو از شام آمده‌ای تا با ما مناظره كنی؛ معلوم می‌شود كه باهم اختلاف داریم. اگر اختلاف نبود، مناظره جا نداشت.

از نظر فقهاى شیعه ـ همان گونه که گفته شد ـ در عین تأکید بر افضلیّت نماز در پنج وقت و جدا از هم، مسأله‌ی ترخیص و اجازه در انجام نمازها در سه وقت یک عطیّه‌ی الهى براى تسهیل در امر نماز و توسعه بر مردم محسوب مى‌شود، و آن را هم آهنگ با روح اسلام که «شریعت سمحة سهلة» است، مى‌دانند.

كسی كه در اصول عقايد در حال شکّ و ترديد است، طبيعی است كه در عمل به شرايع و احكام نيز متحیّر و عاری از اطمينان خواهد بود و بالمآل از آن همه تحوّلات ارتقایی روحی که باید در پرتو عمل به دين نصيبش گردد، تهی‌دست و بی‌بهره خواهد ماند و از نيل به سعادت جاودانه‌ی اخروی محروم خواهد گشت.

ای زن، حیا نمیكنی كه در میان مردها نشسته‌ای؟ آن نامرد تا به خود آمد، دید خلقتش تغییر كرده و اعضا و جوارحش مبدّل به اعضا و جوارح زن گشته. با شرمندگی از جا برخاست و عبا سركشید و به خانه رفت. دید زنش هم مبدّل به مرد شده است.

اگر پس از سعی در تحقیق و تلاش به قدر لازم برای شناسایی دین حق، بر اثر قصور در فهم و ادراک حقايق و ناتوانی در حلّ شبهات یا به هر علّت دیگری از شناخت راه حق عاجز شد و همچنان به راه باطل خويش ادامه داد، طبيعی است كه از راه باطل به مقصد حق نخواهد رسيد و به بهشت سعادتی كه منتهی‌اليه سير در راه حق است نايل نخواهد شد.

عجب این است که اگر شیعیان به این صورت عمل کنند و به هنگام نماز خواندن سجّاده‌هاى حصیرى زیر پا بیندازند، از سوى بعضى از متعصّبین به بدعت متّهم مى‌شوند و با چشم خشم به آنها مى‌نگرند در حالى که این احادیث مى‌گوید این کار سنّت پیامبر(ص) بوده است.

مگر نه این است كه آدم جنب با حال جنابت نه حقّ خواندن نماز دارد، نه حقّ ورود به مسجد و حرم امامان و نه حقّ تماسّ با کتابت قرآن؟ ابتدا غسل و تحصیل طهارت و سپس تقرّب به نماز و مسجد و قرآن و حرم‌های امامان(ع). از آنجا كه ما به جنابت روحی عمیقی مبتلا شده‌ایم، از تقرّب به روح نماز و واقعیت مسجد و زیارت امامان و درک حقایق قرآن محروم گشته‌ایم.

دین حقّ الهی در هر زمان همان شريعتی است كه به وسيله‌ی پیامبر معصوم آن زمان به بشر عرضه شده است و غير آن باطل است و راه به سوی خدا نخواهد برد. و انبياء و رسولان خدا(ص) طیّ تاریخ بشری یکی پس از دیگری آمدند و مردم زمان خود را دعوت به دين حق كردند تا زمان ظهور خاتم آنان(ع) فرا رسيد و آخرين مرحله از دين حق به بشر عرضه شد و پس از آن تا پايان عمر جهان دين ديگری از جانب خدا نخواهد آمد و جامعه‌ی بشری نیز جز اسلام راه دیگری به سوی خدا نخواهد داشت.

سجده‌هاى طولانى براى خدا، روح و جان انسان را پرورش مى‌دهد و بارزترین نشانه‌هاى عبودیّت و خضوع در پیشگاه پروردگار است. به همین دلیل در هر رکعت نماز دستور دو سجده داده شده است، و سجده‌ی شکر و سجده‌هاى واجب و مستحب تلاوت قرآن نیز از بارزترین مصادیق سجده است.

بارالها، از [پرداختن به] کاری که کوشش در انجام دادن آن مرا [از کار اساسی‌ام] باز می‌دارد بی‌نیازم کن و مرا به کاری وادار که فردا [روز جزا] درباره‌ی آن مورد بازپرسی‌ام قرار خواهی داد و روزهای [دوران عمر] مرا برای [به دست آورن] آنچه برای آن خلقم کرده‌ای فارغ ساز [تا به آن مشغول گردم و به غیر آن نپردازم].

آیا کسى جز پیغمبر اکرم(ص) حقّ تصرّف در احکام الهى را دارد؟ آیا کسى مى‌تواند بگوید رسول خدا چنین کرد و من چنین مى‌کنم؟ آیا اجتهاد مقابل نصّ صریح پیامبر(ص) که برگرفته از کلام خدا است، جایز است؟

مسلمانان باید به مسجد بیایند و در آنجا خود را تطهیر به طهارت معنوی كنند و جان‌ها را شستشو دهند و سپس هر كدام به محلّ كار خود بروند و با جان‌های مطهّر و منوّر به نور ایمان، به کارهای مناسب خود بپردازند؛ باید طهارت مسجد را به آن اماكن گسترش دهند، نه اینكه آلودگی آن اماکن را به مسجد بیاورند.

بدترين مردم مرد عالمی‌ است كه دنيای خود را بر علم خود ترجيح دهد [علمش را به استخدام دنيا درآورد و آن را وسيله‌ی نیل به دنیا قرار دهد] و آن را دوست بدارد و دنبالش برود و در راه به دست آوردن آن تا آنجا ساعی و كوشا باشد كه اگر مستلزم حيران ساختن مردم هم باشد ابا نكند.

با نهایت تأسّف بعضى از هوسبازان، ازدواج موقّت را که در اصل براى گشودن گره ضرورت‌ها و حلّ معضلات مهمّ اجتماعى، تشریع شده ملعبه‌ی خود ساخته و چهره‌ی آن را در نظر بى‌خبران دگرگون ساخته و بهانه‌اى به دست مخالفان داده که این حکم حکیمانه را به باد انتقاد بگیرند.

همه‌ی علماى اسلام معتقدند که ازدواج موقّت در برهه‌اى از زمان در عصر پیامبر اسلام(ص) وجود داشت. گروهى مى‌گویند در عصر خلیفه‌ی دوّم، و به وسیله‌ی او، و گروه دیگرى مى‌گویند در عصر خود پیامبر(ص) تحریم شد و ما پیروان مکتب اهل بیت(ع) به اتّفاق معتقدیم که هرگز تحریم نشده و به قوّت خود باقى است (البتّه طبق شرایطى).

هر یک از ائمّه(ع) در زمان خودشان تحت شرایط گوناگونی که پیش می‌آمد و فرصتی که حاصل می‌شد با خواصّ اصحاب خودشان سخن از امامت و ولایت به میان می‌آوردند و آنها را با حقیقت «معنای ولایت» آشنا می‌ساختند و امامان معصوم منصوب از جانب خدا و رسول را معرّفی می‌نمودند.

خداوند حكیم رحیم امامان معصوم(ع) را سرمشق و اُسوه‌ی ما قرار داده تا به زندگی سعادتمندانه برسیم؛ امّا ما از آنها اعراض كرده و خود را به دامن سیّئات انداخته‌ایم و محیط زندگی را برای خود دشوار و جهنمّی ساخته‌ایم، آن‌چنان که گویی آب و هوا و نان و غذا و معاشرات و معاملات ما جملگی مسموم گشته و از همه جا و از همه چیز احساس تیرگی می‌كنیم...

علم به رذایل و فضایل اخلاق و آگاهی از مهلكات و منجیات نفس به تنهایی كافی در تأمین سعادت انسان نیست كه آدمی‌ دلخوش به این باشد كه عالم به تفاصیل علم اخلاق و تقسیمات اصلی و انشعابات فرعی از حكمت نظری و عملی، جنود عقل و جهل و نظایر این مفاهیم و اصطلاحات فنّی و علمی است.

کسانى که با زیارت شیعیان جهان از قبور امامان(ع) آشنا هستند، مى‌دانند هنگام نمازهاى واجب وقتى صداى مؤذّن بلند مى‌شود، همه رو به قبله مى‌ایستند و نمازهاى واجب را به جماعت برگزار مى‌کنند و موقع زیارت نخست صدبار تکبیر مى‌گویند و بعد از زیارت نیز دو رکعت نماز مستحب رو به قبله بجا مى‌آورند، تا در آغاز و پایان روشن شود پرستش مخصوص خداست.