پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

همان كسی كه می‌دهد، می‌تواند بگيرد و به بيان ديگر، علم آنها ارادی است؛ يعنی، خداوند قدرتی به آنها داده كه هر وقت بخواهند مطلبی را بدانند، می‌دانند و اگر بخواهند كه ندانند، نمی‌دانند؛ يعنی، كليد علم دست خودشان و در اختيار خودشان است.

دانشمندان مى‌گویند: هر انسانى را كه فكر كنید، از هر نژاد و هر طبقه‌اى كه باشد، اگر او را به حال خود واگذارند و تعلیمات خاصى نبیند و حتى از گفت‌وگوهاى خداپرستان و مادّى‌ها عریان شود، خود به خود متوجه نیروى توانا و مقتدرى مى‌شود كه مافوق جهان مادّه است و بر تمام جهان حكومت مى‌كند.

آه! گرسنگى به من فشار مى‌آورد، تاب و توان از من رفته و مرگ در یک قدمى است، مثل اینکه این زندان با همه‌ی بدبختیهایش از عدم بهتر بود، فکرى به نظرم رسید، مثل اینکه از درون جانم یکى فریاد مى‌زند محکم با نوک خود بر دیوار زندان بکوب!

رسول خدا(ص) ايستادند و همان پيراهن را كه تازه خريده و پوشيده بودند، از تن درآوردند و به آن مرد دادند و او پوشيد. دوباره به سمت بازار برگشتند. در بین راه دیدند که كنيزكی نشسته و گريه می‌كند...

«انسان» این اعجوبه‌ی جهان آفرینش نیز ماکت بسیار کوچک و فشرده‌اى از آن است با این تفاوت که این ماکت را بعدا از همه‌ی آنها ساخته‌اند، چون سازنده‌ی آن همچون سازندگان انسانى که علمشان محدود است براى حل اشتباهات خود آن را نساخته است. اصولاً «کوچکى» و «بزرگى» براى ما که محدودیم مفهوم دارد، اما براى آن کس که علم و قدرتش بى‌انتهاست هر دو یکسانند.

از نظر یك فرد خداپرست همه‌ی ذرات این جهان قابل دقت است، یك انسان با ایمان در پرتو نور خداپرستى، با كنجكاوى خاصى به مطالعه‌ی اسرار آفرینش مى‌پردازد (و همین موضوع به پیشرفت علوم و دانشهاى انسانى كمك مى‌كند)...

خدا صد رحمت دارد؛ يک‌صدم آن را فعلاً در عالم پخش كرده و اين همه رحمت كه در ميان موجودات عالم برقرار است، از قبيل محبّت مادران به فرزندان و ديگر روابط مهرآميزی كه ساير موجودات با هم دارند و ... همه انشعاب از همان يک‌صدم رحمت است

همین «دانشمندان و متفکران» هستند که همواره در اختیار «قدرتهاى جهنمى» دنیا بوده و هستند و با فروش معلومات و ابتکارات و استعدادهاى سرشار خود پایه‌هاى استعمار، استبداد و خودکامگى آنها را محکم مى‌سازند.

بلکه عقل و خرد، به ما مى‌گويد هر چه زودتر شروع به بررسى و مطالعه كنيم و سخنان هر يك از اين گروه‌ها را به دقت بشنويم و در هر كدام نشانه‌ی درستى و صداقت و دلایل قانع‌كننده بود، بپذيريم و با اطمينان خاطر آن راه را انتخاب كرده، پيش برويم.

ما به رفيق ناصح مشفق پيوسته نيازمنديم تا علی‌الدّوام ما را تكان بدهد و ما را از خواب غفلت بيدار كند. اين چنين رفيقی از آب و نان برای ما لازم‌تر است. اگر نباشد، به مرگ ابدی می‌افتیم.

پوچى زندگى از مهمترین مسائلى است که انسان عصر فضا به شدت از آن رنج مى‌برد. تب داغ مکتبهاى فلسفى نوظهور همچون «اگزیستانسیالیسم» - اگر بتوانیم نام مکتب بر آنها بگذاریم - شاهد این احساس دردناک نیست؟

آیا با این حال نباید اعتراف کنیم: همانطور که به گفته‌ی «آدلف بوهلر» شیمى دان معروف: «هر قانونى که بشر کشف مى‌کند او را یک گام به خدا نزدیکتر مى‌سازد، هر قانونى که کشف مى‌شود، او را یک قدم به رستاخیز و زندگى پس از مرگ نیز نزدیکتر می‌نماید».

آن رزق مقدّر خدا را که برای شما معیّن کرده، از راه عبادت به دست بياوريد. مطيع فرمان خدا باشيد و حلال و حرام خدا را رعايت كنيد تا اين‌كه به آن رزق مقدّرِ حلالِ خدا برسید.

یک بار جبرئيل را ديدم كه زمين و آسمان را پر كرده بود و از شش طرف صدا به گوشم می‌رسيد. حالا می‌خواهيم بگوييم: ائمّه(ع) مهبط وحی هستند؛ يعنی، وحی بر آنها نازل می‌شود، امّا نه وحی تشريعی.

با اینکه الهامات فطرى، انسان را در کشف معماى زندگى پس از مرگ کمک مى‌کنند، اگر درست رهبرى نشوند سر از خرافات عجیب و غریب در مى‌آوردند. چگونه در افریقا و مکزیک، دلقکها و کاهنها، دختران زیبا را همراه پادشاهان به خاک مى‌سپردند!

اين زيارت از آن جهت «جامعه» ناميده شده است كه اختصاص به زيارت امام معیّنی از ائمه‌ی اطهار(ع) ندارد، بلکه در هر مشهدی از مشاهد مشرّفه و در هر مکانی از اماکن مقدّسه از بقيع، مدينه، نجف، كربلا، مشهد، كاظمين و سامرّا هر امامی از امامان دوازده‌گانه را از دور و نزديک می‌شود زيارت كرد.

هیچ کس نمى‌داند این امواج از کجا مخابره مى‌شود و سرچشمه‌ی اصلى آن از کجاست؟ آیا تمدنهائى به مراتب پیشرفته‌تر از تمدن زمینیان در ماوراى منظومه‌ی شمسى ما وجود دارد که صاحبان آنها به وسیله‌ی این امواج پیام‌هایى به جهانیان مخابره مى‌کنند؟ و یا سرچشمه‌ی دیگرى دارد؟ نمى‌دانیم.

دو کس از مرگ مى‌ترسند، آن کس که آن را به معنى نیستى و فناى مطلق تفسیر مى‌کند، و آن کس که پرونده‌اش سیاه و تاریک است! آنها که نه جزء این دسته‌اند و نه آن، چرا از مرگ در راه هدفهاى پاک وحشت کنند مگر چیزى از دست مى‌دهند؟

نقطه‌ی آغاز زندگى فقر باشد یا ثروت، در محیط جهل باشد یا دانش، با خوشبختى توأم باشد یا بدبختى، به هنگام مرگ ناگهان به طرز عجیبى همه در یک سطح قرار مى‌گیرند و مساوات کامل - که هیچ کس نتوانسته آن را پیاده کند - برقرار مى‌شود.

آیا به راستی اعمال نیک و بد ما در آن جهان با ما خواهند بود، و برای ما شادی می‌آفرینند یا ما را رنج و شکنجه و عذاب می‌دهند؟ آیا با اینکه کسی از این راه بازنگشته می‌توانیم از اخبار آن جهان با خبر شویم؟