همسرداری

باید به او آزادی داد که به خانه‌ی پدر، مادر، برادر، خواهر و سایر خویشانش رفت و آمد کند و با دوستانِ شناخته شده و مورد اعتماد معاشرت نماید. مگر در موردی که مفسده‌ای در برداشته باشد. به هر حال ممنوعیت باید حالت استثنایی داشته باشد، اگر از حد خود بگذرد و به صورت سخت‌گیری و سلب آزادی در آید، عواقب خوبی در پی ‌ندارد.

پس بهترین راه همسرداری این است که مرد میانه روی را از دست ندهد و با عقل و تدبیر رفتار کند. خطاهای کوچک همسرش را ـ که از روی اشتباه یا غفلت و فراموشی صادر شده ـ ‌به کلی نادیده بگیرد و برای آن‌ها دعوا و داد و فریاد راه نیندازد بلکه بهتر است اصلاً به رویش نیاورد؛ زیرا قصد خلاف نداشته تا استحقاق خشونت و مؤاخذه داشته باشد.

عیب‌جویی و بدگویی، عوامل و علل مختلفی دارد؛ حسد، دشمنی، کینه‌توزی، انتقام‌جویی، خودستایی، جلب محبت دیگران و ده‌ها مورد دیگر، از عوامل بدگویی به ‌شمار می‌آیند. برخی به ظاهر اظهار دوستی می‌کنند و برای خیرخواهی از دیگران بدگویی می‌کنند و کینه‌ی آنان را در دل‌های آدم می‌پرورانند و قصدی جز این ندارند که خود را خیرخواه جلوه دهند.

این‌گونه زن‌ها واقعاً شیطانی هستند به صورت انسان، آنان دشمن آسایش و خوشیِ خانواده‌هایند، همانند شیطان ایجاد نفاق و دشمنی و اختلاف می‌کنند، کانون‌های گرم زناشویی را به زندانی تاریک و دردناک تبدیل می‌کنند. چه باید کرد؟ این‌هم یکی از صفات زشت و بی‌ادبی‌های جامعه‌ی ماست.

چنین آرزوهایی پیش از ازدواج اشکالی نداشت؛ اما اکنون که مردی را برای همسری برگزیده‌ای و پیمان مقدس زناشویی را امضا کرده‌اید که تا آخر عمر با هم باشید، یار و مونس و غم‌خوار هم باشید. باید افکار و آرزوهای گذشته را یک سره فراموش کنی و از غیر شوهرت به طور کلی چشم بپوشی.

گمان نمی‌کنم در دنیا زنی پیدا شود که همسرش را صددرصد کامل و بی عیب بداند. زنانی که در صدد عیب‌جویی باشند، خواه ناخواه عیب یا عیب‌هایی را در همسرشان پیدا می‌کنند. یک عیب کوچک و بی‌اهمیت را، که نباید آن را عیب شمرد، در نظر خود مجسم می‌سازند و آن قدر درباره‌اش فکر می‌کنند که کم کم به صورت عیبی ‌بزرگ که تحمل‌پذیر نیست، جلوه‌گر می‌شود.

به دست آوردن پول کار آسانی نیست، زحمت و درد سرهای فراوان دارد. انسان مال را برای رفاه و آسایش خویش می‌خواهد و ذاتاً بدان علاقه‌مند است. اگر به کسی احسان کرد و مالی را که به جانش بسته است، در اختیار او قرار داد، انتظار قدردانی دارد.

مردی که اقدام به خودکشی کرده بود وقتی به هوش آمد، گفت: من شاگرد راننده‌ام، سه سال است که ازدواج کرده‌ام. زنم توقعات بسیاری دارد، چون نمی‌توانم توقعاتش را برآورده کنم، مرتباً مرا سرزنش می‌کند. سرانجام، سرزنش‌های او مرا به‌ستوه آورد و تصمیم به خودکشی گرفتم.

کسی که خوش اخلاق باشد، با مردم خوش‌رفتاری کند، با چهره‌ای خندان سخن بگوید و در برابر حوادث و مشکلات بردبار باشد، محبوب همه است، دوستانش بسیارند، همه از معاشرت و رفت و آمد با او لذت می‌برند، عزیز و محترم است، به‌ضعف اعصاب و بیماری‌های روانی مبتلا نمی‌شود...

آقای محترم! این شکایت‌ها و آه و ناله‌ها جز ایجاد ناراحتی چه ثمری دارند و چه دردی ‌را دوا می‌کنند؟ چرا برای یک عادت زشت و بی‌ثمر، اسباب ناراحتی خانواده‌ات را فراهم می‌سازی؟

هیچ کس نیست که ناراحتی و گرفتاری و درددل نداشته باشد. هر کسی دوست دارد غم‌خوار و محرم رازی پیدا کند، گرفتاری‌های خویش را برایش شرح بدهد و حس ترحمش را برانگیزد تا بدین وسیله، غمی را از دل خود برداشته، آرامش خاطری به‌دست آورد؛ اما هر سخن جایی و هر نکته مقامی دارد.

زن نیز مانند مرد، خود را دوست می‌دارد و به حفظ شخصیتش علاقه‌مند است. دوست دارد محترم و گرامی باشد، از تحقیر و توهین رنجیده خاطر می‌گردد، اگر مورد احترام قرار بگیرد، احساس شخصیت می‌کند و به کار و زندگی دل‌گرم می‌شود. از احترام و احترام کننده خوشش می‌آید...

همه‌ی انسان‌ها تشنه‌ی دوستی و محبت هستند و دوست دارند که محبوب دیگران باشند. دل انسان به محبت زنده است. کسی که بداند محبوب دیگران نیست خود را بی‌کس و تنها می‌شمارد و همواره پژمرده و افسرده است.

خداوند حکیم قدرت فوق‌العاده‌ای به زن عطا فرموده است. سعادت و خوش‌بختیِ خانواده در دست اوست، بدبختیِ خانواده نیز در دست اوست. زن می‌تواند خانه را به‌محیطی بهشت گونه بدل سازد و نیز می‌تواند آن را به صورت جهنمی سوزان در آورد.

راه عاقلانه‌تر این است که زن و شوهر در آغاز زندگی سعی کنند با تمایلات و استعدادها و شرایط جسمانی و روانی یک‌دیگر آشنا شوند و با همین حال هم‌دیگر را بپذیرند و تحمل کنند، تصمیم بگیرند با مذاکره و تفاهم، برنامه‌‌ی منسجم و قابل عملی را برای خود تنظیم نمایند.

 ثمره‌ی ازدواج، وجود فرزند است که باعث تحکیم بنیاد خانواده و آرامش و دل‌گرمی زن و شوهر خواهد بود. به همین دلیل نیز در قرآن و احادیث، درمورد ازدواج تأکیدهای فراوانی شده‌است.

در جوان حالت نوگرایی هست. او از هر چیز کهنه بدش می‌آید و به همین دلیل، مرتباً مدل لباس و کفش و مو را تغییر می‌دهد. اما در افراد میانسال، این‌ جور تغییرات به عادت‌هایی وابسته است که ایجاد شده و همرین عادت برای آنها به صورت سنّت درمی‌آید.

غالباً درباره مشکلات جوانان از خود آنها سئوال می‌شود، سعی می‌کنند در همه مشکلات، دیگران را مقصّر نشان دهند علاوه بر اینکه ریشه مشکلات را در خودشان نمی‌بییند، سعی می‌کنند که پدر و مادر را مقصّر نشان دهند و می‌گویند که بزرگترها، جوان را درک نمی‌کنند.

در دوره نوجوانی - خصوصاً دوره میانی آن - تغییرات با دوره‌های دیگر متفاوت نیستند، ولی نکته اصلی در این دوره، سرعت تغییرات است. مثلاً رشد جسمی و عقلی از بدو تولّد وجود دارد؛ اما در این دوره جهش رشد داریم.

قرآن و احادیث اصل تربیت را وظیفه، تکلیف و حتی حق والدین می‌داند. متاسّفانه با گسترش آموزش و پرورش و افزایش نقش رسانه‌ها در تربیت، مرجعیّت والدین به طور جدی با چالش‌ مواجه شده است.