ویژه‌نامه امام جواد(ع)

مال حرام رشد نمی‌کند و اگر هم رشد کند برای صاحبش برکتی ندارد و اگر از آن، چیزی انفاق کند پاداش نخواهد داشت و آنچه بعد از خود بر جای گذارد، توشه‌ی او به سوی آتش جهنّم خواهد بود.

شرط تحقّق استطاعت كدام است و مناسك حجّ كه مشتمل بر ده‌ها دستور است كدام است؟ هیچ یك از اینها در ظاهر قرآن نیست و بیان آن به عهده‌ی قیم قرآن است و آنها دوازده امام معصوم(ع) معرّفی شده‌ی از سوی آورنده‌ی قرآنند كه تا آخرین روز عمر دنیا در هر زمانی یكی از آنان متصدّی امر امامت و تبیین قرآن می‌باشند.

اكثریت قریب به اتّفاق مردم از ترس جهنّم و برای رفتن به بهشت خدا را عبادت می‌كنند و البتّه این نیز نشأت گرفته‌ی از ایمان به عالم آخرت است و خود فضیلتی بسیار عظیم است اگر چه نسبت به مرتبه‌ی اعلای از ایمان و یقین در مرتبه‌ی پایین است...

یک نگاه شهوت‌آلود، همچون بذری در زمین دل افشانده می‌شود و با تداوم آن آبیاری شده و رشد می‌كند و عاقبت تبدیل به درخت عصیان می‌گردد و آدمی را به وادی‌های فساد و بی‌عفّتی می‌افكند.

این است آن مولود مباركی كه با بركت‌تر از او در اسلام برای شیعه‌ی ما متولّد نشده است! زیرا با آمدنش امامت پدر و همچنین امامت آباء و اجداد گذشته‌اش را تثبیت و اساس دیانت را تحكیم كرد.

قدم اوّل اعتقاد به لزوم اصل ولایت در به دست آوردن حقایق دین در دنیا و تأمین حیات ابدی در آخرت است. قدم دوّم معرفت و شناخت مقام اعلا و اقدس امام(ع) است در حدّ امكان و نباید اكتفا به این بشود كه فقط بدانیم اسمش علی، پدرش ابوطالب و مادرش فاطمه بنت اسد، مولدش كعبه و مدفنش نجف است...

تربیت آدم و ساختن انسان، مرتبه‌ی بالاتری است. دارنده‌ی این رتبه‌ی از هدایت، روح و جان بشر را می‌پروراند و به سرحدّ كمال می‌رساند، آنچنان كه آفتاب می‌تابد و گیاهان را می‌پروراند و بذر را به سرحدّ گل شدن می‌رساند، همانگونه كه باران می‌بارد و زمین و موجودات زمینی را زنده می‌سازد و به مرحله‌ی میوه دادن نائل می‌گرداند.

امامت دارای شئون متعدّدی است كه با استفاده از قرآن كریم، شأن لازمِ جداناشدنی امامت، مسأله‌ی «هدایت» است. هدایت در رتبه‌ی اوّل، شأن خداوند متعال است. از صفات عُلیا و اسماء حُسنای پروردگار حكیم، صفت «هدایت» و اسم مبارك «هادی» است.

چه خوب است كه انسان گاهی با خودش به محاسبه بنشیند و حسنات و سیئاتش را با هم بسنجد و ببیند در نتیجه چه دارد. ولی یا للأسف كه ما در وادی غفلت زندگی می‌كنیم و ناگهان با بانگ جناب عزرائیل(ع) مواجه می‌شویم.

این چگونه است كه می‌بینیم اصحاب پیامبر اكرم(ص) همگی چنان با هم مهربان و به هم خوش‌بینند گویی همه‌شان با هم برادران پدری و مادری هستند؛ امّا نسبت به علی بن ابیطالب(ع) چنان بی‌مهر و بد بینند كه گویی تنها او در میانشان برادر ناتنی و فرزند نامادری است. چرا اینطور هستند؟

بعضی كه ضعیف الایمان بودند می‌گفتند: یك كودك مثلاً هشت ساله چطور می‌شود حامل منصب امامت امّت باشد؟ و لذا لازم شد كه امام جواد(ع) در یك محفلی، گوشه‌ای از مقام ولایی خودشان را نشان بدهند.

خدایا! ما به ولایت کسانی (معصومینی) معتقدیم که مقامات تو و محلّ نزول الطاف و عنایات خاصّه‌ی تو هستند. هیچ مکانی خالی از فیض و اشراق وجود و اراده‌ی آنها نمی‌باشد. بین تو و آنها فرقی نیست جز اینکه آنها بنده و مخلوق تو هستند.