زن مسلمان؛ بایدها و نبایدها

این عقد باطل است و باید از هم جدا شوند. احتیاج به طلاق هم نیست. زیرا اصلاً عقد صحیحی در کار نبوده تا محتاج به طلاق باشد. تنها آن زن اگر بخواهد با مرد دیگری ازدواج کنند باید عدّه نگه دارد و پس از انقضای عدّه با هر که خواست ازدواج می‌کند و حقّ مطالبه‌ی مَهر از مرد اوّل را دارد. اولاد هم چون اشتباهی در کار بوده حلال‌زاده محسوب می‌شوند.

گاهی افرادی که خوب توجّه ندارند، می‌گویند ما صیغه‌ی محرمیّت خوانده‌ایم. مثلاً ما پسر و دختر، با هم صیغه‌ی محرمیّت خوانده‌ایم که با هم محرم باشیم. مثلاً گردش برویم یا اینکه با هم مناظره‌ای، مباحثه‌ای داشته باشیم. عرض می‌کنم، این عنوان «صیغه‌ی محرمیّت» یک عنوان ساختگی و بی‌اساس است در دین ما؛ چنین مطلبی نیست...

راستی اگر ما دستوراتی را که دین مقدّس اسلام راجع به رعایت حقوق زن در شئون گوناگون زندگی‌اش داده است دقیقاً در نظر بگیریم، می‌بینیم واقعاً زن مسلمان در خانه‌اش یک شهبانوی والامقامی است که یک کارمند بدون اجر و مزد در اختیار دارد به نام شوهر که موظّف است تمام آنچه را که خانم به آن نیازمند است از خوراک و پوشاک و مسکن مناسب با شأنش به قول معروف از سفیدی ماست تا سیاهی ذغال در دسترسش بگذارد...

در زمان گذشته که در قبیله‌ی ما دخترکشی معمول بود، من دوازده دختر را کشته‌ام و همه را به صورت نوزاد در زیر خاک دفن کردم تا اینکه برای سیزدهمین دخترم همسرم آبستن بود و من هنگام وضع حملش در مسافرت بودم او وقتی وضع حمل کرده و دیده بود دختر است او را به همسایه داده بود که بزرگش کنند، من وقتی از سفر بازگشتم به من گفتند آن بچّه مرده به دنیا آمد.

هر کسی از دریچه‌ای به جمیل‌های عالم می‌نگرد و از راهی به بهره‌گیری از آنها می‌پردازد. پایه‌ی دلباختگی عرفان است و شناسایی، تا معرفت و شناخت کامل به حقیقت چیزی حاصل نشود دلباختگی و عشق به آن نیز معنای حقیقی خود را نخواهد داشت. هر کس به قدر معرفت خود جمیلی را می‌شناسد و به آن عشق می‌ورزد و از او بهره‌برداری می‌کند، تا ببینیم جمیل کیست و راه نیل به آن کدام است و نحوه‌ی استفاده‌ی از آن چگونه است...

«الله» ربّ من است! یعنی آن که مرا به خود مشغول کرده و از همه چیز و همه کس بازم داشته است خدای من است. اوست که مرا سرپرستی می‌کند و انواع و اقسام نِعَم به من ارزانی فرموده است. تازه! اگر شوهر تو مرا آورده و در این کاخ جا داده است باز بر اساس لطف و عنایت او بوده است. مقلّب‌القلوب و الابصار اوست. خدای من است که دل او را به من مهربان کرده و قلب تو را هم مجذوب من ساخته است. این جمال و صورت زیبا که من دارم، او به من داده است.

سوده که دادخواهی‌ها و انسان دوستی‌ها و عدالت پروری‌های علی(ع) را دیده بود، از مشاهده‌ی آن همه مظالم و بیدادگری‌های فرماندار معاویه به ستوه آمد. از طرفی هم می‌دید مردان و جوانان قبیله چنان مرعوب بیدادگری‌های او شده‌اند که انتظار هیچگونه اقدامی از آنها نمی‌رود! ناچار به فکر افتاد که شخصاً چاره‌ای بیندیشد.

آن مرد وقتی به نیشابور برگشت، دید آنهایی که پول به او داده بودند، همه از دینشان برگشته‌اند و فَطَحی مذهب[1] شده‌اند و تنها شطیطه در مذهب حق باقی مانده است. شطیطه همان‌گونه که امام(ع) فرموده بود، نوزده روز بعد از بازگشت آن مرد از دنیا رفت و امام(ع) طبق وعمده برای نماز بر جنازه‌اش تشریف‌فرما شد.

حال نتیجه‌ای که از این آیات می‌گیریم باید این باشد که رسول اکرم(ص) به امر خدا فرموده است: من دینم را شناخته و پای آن ثابت و محکم ایستاده‌ام و در این راه همه‌گونه لطمات و صدمات جسمی و روحی را به جان می‌پذیرم. ما هم مسلمانیم و دنباله‌رو همان پیامبریم. ما هم باید در حدّ خودمان چنین باشیم. هم دین خود را بشناسیم و از اصول و فروع آن آگاه گردیم و هم در حفظ عظمت و مکرمت آن به سعی و تلاش جدّی بپردازیم.

چرا شما این قدر خرج می‌کنید و هر چند ماهی، بار سفر بسته به عمره و حجّ مستحبّی می‌روید در حالی که ممکن است آن عمره و حجّتان مقبول در نزد خدا نباشد؟! امّا اگر در همان محلّ کار و بازارتان معامله‌ی پرسود حرامی پیش آمد و شما آن را برای امتثال امر و نهی خدا ترک کردید؛ یا درهم و دیناری که از مال مردم پیشتان بود؛ آن را برای خدا به صاحبش رد کردید؛ با همین کار بی‌خرج و بی‌زحمت خود، ثواب هفتاد هزار حجّ مقبول به دست آورده‌اید.

در آن اوضاع و احوال که همه چیز ظاهراً نشان از به باد رفتن آثار نبوّت می‌داد، آن نادره‌ی زمان از همانجا آینده‌ی دنیا را می‌دید و عظمت و جلالت جاودانی خاندانش را مشاهده می‌کرد و با قاطعیّت تمام می‌فرمود: ای یزید! تو بطور قطع می‌پوسی و در معده‌ی عالم هضم می‌شوی ولی ما زنده می‌مانیم و هر روز که می‌گذرد، حقّانیت و عظمت ما بیشتر بر مردم عالم معلوم خواهد شد و ما الگوی حق‌طلبان و فضیلت‌دوستان قرار می‌گیریم.

البتّه بعد از اینکه پیوند متین ازدواج بر اساس ناموس طبیعی و اجتماعی محقّق شد، قهراً اختلاط و ارتباط افراد در فامیل با هم بیشتر و نزدیک‌تر می‌شود و در این صورت اگر زن موظّف به پوشش کامل از مردان نزدیک فامیل مانند پدرشوهر و پسر شوهر و شوهر دخترش باشد و آنها نیز مکلّف به چشم‌پوشی و ترک نگاه به آن زن باشند، مسلّم به مشقّت و دشواری فراوان خواهند افتاد و زندگی بر هر دو دسته حَرَجی خواهد شد.

غیرت اسلامی ابا از این دارد که اوصاف زن مسلمان به گوش مرد نامحرم برسد! منتهی چون زنان مسلمان ـ نظر به تربیت دینی‌ای که دارند ـ هرگز اوصاف زن دیگری را به گوش شوهرانشان نمی‌رسانند از این جهت آنها محرمند. امّا زنان غیر مسلمان از این جهت معتمد نیستند؛ اسلام آنها را نامحرم معرّفی کرده و سزاوار نمی‌بیند که زن مسلمان پیش آنها مکشوف گردد. مبادا وصف زیبایی‌اش به گوش مرد نامحرم برسد!

پس توجّه دارید که شما اگر خدای ناکرده هتک حرمت دین کنید و یا رعایت نکردن حجاب صحیح اسلامی که از وظایف اصیل و اساسی شما خانم‌های مسلمان است، به فرمان خدا بی‌اعتنا باشید، در واقع کارد به قلب پیغمبر زده‌اید و شمشیر به روی امام زمان خود کشیده‌اید و عاقبت خود را به تكبت دنیا و عذاب شدید آخرت مبتلا ساخته‌اید.

در یک کشور اسلامی، زن مسلمان طبق دستور دینش به هنگام خروج از منزل، سراپای بدن را در حجاب عفّت می‌پوشاند و چشم به مردان بیگانه نمی‌دوزد. از کوچک‌ترین رفتار و گفتار تحریک‌آمیز می‌پرهیزد و از ورود به محلّ اجتماع مردان خودداری می‌کند. از آن طرف مرد مسلمان نیز طبق دستور دینش از نگاه به زنان نامحرم می‌پرهیزد و بیش از حدّ ضرورت با یک زن نامحرم سخن نمی‌گوید و از ورود به محلّ اجتماع زنان دوری می‌کند.

«قهرمان» در لغت به معنای وکیل دَخل و خرج بودن و همچنین به معنای کارفرما و فرمانروا بودن آمده است. بنابراین مضمون دستور امام علی(ع) این می‌شود که هر کاری که خارج از شؤون زن است و مستلزم قهرمانیّت و کارفرمایی یا تدبیر و تصدّی امر دخل و خرج زندگی است، در اختیار وی قرار مده!

همسری آرام‌بخش برای شوهرش بشود و از طریق تنظیم امور «خانه» و تأمین موجبات آسایش جسمی و آرامش فکری وی، خشنودی خاطر او را به دست آورده و رنج کار خارج از منزل را با انحاء ملاطفات مناسب با جهان ویژه‌ی «همسری» از تن و روح وی بزداید و از دیگر سو مادری سازنده برای کودکانش باشد که با رعایت دقّت کامل در رفتار و گفتار خود، تمام عواطف و احساسات رقيق و لطیف آنها را تحت نظارت خویش گرفته...

آیا شما قانون «سَتْر» و «نظر» را برای یک جامعه‌ی متشکّل از یوسف‌ها و مریم‌ها که امروز جز در عالم «خیال» تصوّر نمی‌شود تنظیم کرده و با این حدّت درباره‌اش بحث می‌کنید؟! یا برای همین جامعه‌ی شکل گرفته‌ی از زنان و مردان ملتهب از شهوت جنسی که عینیّت خارجی دارد و بر اثر بی‌مبالاتی زنان در «جلوه‌گری» و بی‌پروایی مردان در «نظربازی» دچار هزاران نوع از مفاسد و نابسامانی‌ها شده است و می‌شود؟!

با توجّه به اینکه در نماز جماعت، معمولاً زن‌ها پشت سر مردها می‌ایستند، طبعاً آخرین صف مردها به اوّلین صف زن‌ها نزدیک می‌شود و همین مقدار از نزدیکی مرد و زن ـ حتّی در حال نماز! ـ از نظر رسول مکرّم خدا(ص) امکان اثر تخریبی دارد و ممکن است لطمه به حال حضور و صفای دل بزند!

غریزه‌ی حادّ جنسی به اقتضای جوانی از داخل فشار می‌آورد و جلوه‌های هوس‌انگیز زنان از خارج، دامن به آتش درونی زده و آن را داغ‌تر و شعله‌ورتر می‌سازد و فکر هرگونه کار و فعالیّت را در وجود جوان می‌سوزاند! از طرفی هم احساس عقب‌ماندگی از کار و تحصیل، سرکوفتش می‌دهد!