زندگی حضرت امام حسن عسکری(ع)

یک ماه از این ماجرا گذشت، آن همسایه از دنیا رفت، ورثه‌اش خانه‌ی او را در معرض فروش قرار دادند، محمّد آن خانه را خرید و جزء خانه‌ی خود نمود، به برکت دعای امام، هم از همسایه مردم‌آزار نجات یافت و هم خانه‌اش وسیع شد.

امام حسن عسکری(ع) در سال ۲۶۰ هجری (آخرین سال زندگی در دنیا) به شیعیان فرمود: «تاکنون که ما در میان شما بودیم دستور می‌دادیم انگشتر را به دست راست کنید ولی اکنون غیبت ما فرا رسیده، می‌گوییم انگشتر را به دست چپ کنید تا آن هنگام که امر ما و شما ظاهر گردد. (و دولت حقّ سر کار آید) که این بهترین دلیل بر ولایت شما با ما خاندان است.»

شیوه‌ی رفتاری امامان معصوم(ع) عالیترین الگوی نجاتبخش برای انسانهای شیفته‌ی راه علم و کمال و گرانبهاترین گنجینه‌ی بالنده برای بهروزی و پیروزی در برابر دست‌اندازهای شیطانی است. آنانکه از رهروان دلباخته مکتب خاندان رسالت هستند حتماً باید سیره‌ی عملی امامان(ع) را با توجّه عمیق بررسی کرده و پیروی کنند.

حضرت مهدی(عج) در خانه بر جنازه نماز خواند ولی طاغوتیان با ظاهرسازی به این نمایش دست زدند تا هم منکر وجود حضرت مهدی(عج) گردند و هم ماجرای شهادت مظلومانه امام حسن(ع) لوث گردد و شیعیان از امامِ بعد از امام حسن(ع) ناامید گردند.

شهر سامرّا یکپارچه به عزا و گریه و شیون تبدیل یافت، خلیفه وقت مأمور فرستاد تا اطاقهای خانه امام حسن(ع) را بررسی نمایند، هرچه آنجا بود مهر و موم کرد و در جستجوی فرزندش پرداخت، حتّی زنهایی را مأمور بررسی کنیزان امام کردند تا آنها را که آبستن هستند، تحت نظر بگیرند.

امام حسن (ع) در راستای این اصول، تا سرحدّ شهادت ایستادگی کرد و تحت شدیدترین شکنجه‌ها و فشارها، در زندانها و خانه و بیرون خانه، رسالت خود را به جهانیان ابلاغ فرمود و سرانجام با نیرنگ معتمد عباسی، مسموم شده و به شهادت رسید.

شاید بتوان گفت که هیچ یک از امامان(ع) همانند امام حسن عسکری(ع) در فشار طاغوتهای عصر و در زندانها نبوده است، تا آنجا که حتّی در زندان، جاسوسی را بر او گماشته بودند تا گفتار و رفتار او را گزارش دهد...

بعد از رهایی از زندان، از نظر معاش زندگی در مضیقه‌ی سخت بودم، تصمیم گرفتم که در ضمن نامه‌ای، چند دینار از امام حسن(ع) درخواست کنم ولی خجالت کشیدم، طولی نکشید که امام حسن(ع) صد دینار برایم فرستاد...

در عصر امام حسن عسکری(ع) علویان بسیاری بر ضدّ رژیم ستمگر عبّاسیان قیام و شورش کردند مانند قیام‌های: حسین‌بن محمدبن حمزه و علی‌بن زیدبن حسین در کوفه.

موضع سیاسی امام حسن عسکری(ع) در برابر هر سه طاغوت مذکور، قاطع و رودررو بود. آن حضرت آنها را طاغوت می‌دانست و هرگز آنها را تأیید نکرد، بلکه در فرصتهای مناسب با شیوه‌های گوناگون مخالفت خود را با آنها آشکار می‌ساخت.

امام حسن عسکری(ع) به کسانی که برای نابودی بدعت و بدعتگزار تلاش کرده‌اند عنایت و مرحمت خاص داشته و از آنان حمایت جدّی می‌کرده است تا بدعتگزاری در بین مسلمانان وجود نداشته باشد.

امام حسن عسکری(ع) در حوزه‌ی علمیّه خود علاوه بر تدریس فقه و معارف اسلامی درس اخلاق و حقوق را نیز به شاگردانش می‌آموخت و آنها را به آداب حقوق از دیدگاه تشیّع راستین آشنا می‌ساخت.

امام حسن عسکری: پناه می‌برم به خدا که چنین دروغهایی را به ما نسبت می‌دهند؛ فرشتگان مانند پیامبران خدا و رسولان خدایند. آیا در این صورت از پیامبران کفر به خدا سر می‌زند؟

امام حسن عسکری(ع) پس از بیانی در شرح فقهای صالح و ناصالح و هشداردادن به عوام که مراقب باشند و از فقهای صالح تقلید کنند و از فقهای گمراه دوری نمایند، سخنان پرنکته و ژرفی گفتند.

امام حسن عسکری(ع) در کنار کارهای علمی، مجموعه‌هایی از تفسیر، روایات، معارف اسلامی و عقاید را تألیف نمود. بعضی از این مجموعه‌ها به صورت نامه‌های طولانی بود که برای اشخاص می‌فرستاد، به‌علاوه روایات بسیار در ابواب فقه و سایر علوم اسلامی توسّط افراد مختلف، از آن حضرت نقل شده است.

محمّد بن حسن می‌گوید: از امام حسن عسکری(ع) در ضمن نامه‌ای تقاضا کردم: «در مورد شفای درد یکی از چشم‌هایم دعا کن، زیرا یک چشمم کور شده و چشم دیگرم شدیداً درد می‌کند که نزدیک است آن هم کور شود.» امام حسن(ع) در پاسخ نوشت: «خداوند چشمت را برای تو نگهدارد.»

کرامات و گزارش‌های غیبی، از امام حسن عسکری(ع) بسیار بوده و آن حضرت در شرایطی به ‌سر می‌برد که برای حفظ کیان تشیّع، از قدرت‌های ملکوتی استفاده می‌نمود.

یحیی ‌بن یسار قنبری می‌گوید: «چهار ماه قبل از شهادت امام هادی(ع)، آن حضرت وصیّت کرد و من و جمعی از مَوالی (غلامان آزاد شده و رهروان راه تشیّع) را بر آن گواه گرفت. وصیّتش این بود که امام بعد از من و جانشین من، حضرت حسن عسکری(ع) است.

با این که امام حسن(ع) در عصر خلافت متوکل (دهمین خلیفه عبّاسی) کمتر از پانزده سال داشت و به مقام امامت نرسیده بود و هنوز پدرش زنده بود، مطابق پاره‌ای از روایات، به دستور طاغوت وقت متوکّل زندانی شده بود[1] و در همان عصر در نزد دوست و دشمن از مقام ملکوتی و بسیار ارجمند برخوردار بود.

حال امامان در خواب، همان حالشان در بیداری است. خواب چیزی در حال آنها تغییر نمی‌دهد و خداوند اولیای خود را از تماس شیطان حفظ کرده است...