فروغ ولایت در دعای ندبه

مع ذلك چون مقام، مقام بيان حقيقت است، تذكّر مى‌دهم كه حفظ مركزيت مساجد ـ كه خانه‌ی خدا و خانه‌ی عموم مسلمانان است ـ لازم است و همه بايد با هم در عمران مساجد به جماعات و مجالس دعا و وعظ و تبليغ و قرائت قرآن و غير اينها همكارى كنند تا باشكوه‌ترين اجتماعات دينى در مساجد تشكيل شود و قدر و منزلت مسجد محفوظ بماند. و اگر اين مؤسسات را هم به نام آن حضرت در مسجد قرار دهند...

اين دعا، دعاى ندبه است و در مقام ندبه، مجازاً اين‌گونه خطابات به جا و موافق با ذوق است. گوينده خود را مانند يكى از كسانى كه در دوره غيبت زندگى مى‌كنند و در آتش فِراق و هجران ولى عصر(ع) مى‌سوزند و از ستمگران، ستم و جفا مى‌بينند، فرض مى‌كند و اين خطابات را مى‌نمايد و براى آن دوران و آن روزگار و آن سختى‌ها و امتحانات كه جلو مى‌آيد، ندبه مى‌كند، نه اينكه واقعاً بخواهد جاى امام زمان را پيدا كند.

بدیهی است مسأله اساسى و مهم كه بيشتر در احاديث و اخبار و ادعيه مورد تعرّض قرار مى‌گيرد، مسأله زمامدارى است كه ترك تمسّك به امام منصوب و تعيين شده از آغاز كار و روز اوّل، سنّت سيّئه زمامدارى نااهلان را چون عصر جاهليت جلو آورد، و اجراى برنامه‌هاى نجات‌دهنده و آزادى‌بخش اسلام را به طور يكپارچه و دربست و جهانى تا ظهور حضرت بقية الله صاحب الزمان ـ عجل الله تعالی فرجه ـ به تأخير و تعويق انداخت.

ارتباط آن حضرت با اين دو مكان، مانند ارتباط ايشان با ساير اماكن مقدّسه و متبرّكه ديگر است كه پرستش و عبادت خدا در آن اماكن فضيلت دارد. مثل مسجدالحرام و مسجد مدينه طيّبه و مشهد غروى و حسينى و مسجد كوفه و سهله كه معلوم شده است حضرت در اين اماكن رفت و آمد دارند...

مى‌توان حدس زد خواندن اين دعا، در اعصار نزديك به عصر ائمه(ع) و غيبت صغرى هم، مثل عصر ما، بين شيعه متداول و مرسوم بوده و اين شعارى است كه دست به دست رسيده و اَخلاف از اَسلاف و بازماندگان از گذشتگان آن را گرفته و در محضر و منظر محدّثين و شيوخ آن اعصار كه همه متبحر در علم حديث، و استاد فن بوده و از خواندن دعاهاى بى‌مأخذ و پيروى از روش‌هاى بى‌مدرك به شدّت ممانعت مى‌فرمودند، خوانده مى‌شده و كسى بر اعتبار آن ايرادى نداشته است.

«اى آقاى من! غيبت (دورى) تو خوابم را گرفته و خوابگاهم را بر من تنگ كرده و آرامش و راحت دلم را ربوده است. آقاى من! غيبت تو مصيبتم را به مصيبت‌هاى دردناك ابدى پيوسته، و از دست دادن يكى پس از ديگرى، جمع و عدد را فانى مى‌سازد. پس احساس نمى‌كنم به اشكى كه در چشمم خشك مى‌گردد و ناله‌اى كه در سينه‌ام آرام مى‌گيرد...

حاجت به دعا در ذات بشر موجود است، و در هنگام اضطرار و نااميدى از وسايل متعارف و اسباب و قواى مادّى آشكارتر مى‌شود و انسان بى‌اختيار، با جان ودل به سوى خداوند كريمِ كارساز روى مى‌آورد و از او يارى و مدد مى‌طلبد.