حج

اینجا، بقعه‌ی طیّبه‌اى است كه علاوه بر اینكه مدفن هزاران نفر از بزرگان دین و صحابه‌ی پیغمبر اكرم(ص) و همسران و فرزندان آن حضرت می‌باشد، بزرگ‌ترین مایه‌ی شرف و جلالتش آن است كه ابدان طیّب و طاهر چهار امام معصوم و حجج الهیّه را در آغوش گرفته...

آنچه از طريق برهان عقلى، ثابت است و از نظر قرآن كريم مسلّم، اين حقيقت است كه: ارواح منقطعه‌ی از ابدان جسمانى، در عالم بعد از مرگ «زنده»‌اند و هر يك در حدّ سعه‌ی وجودى و قدرت روحى خود، داراى «آثار حياتى» كه أنحاء تصرّفات گوناگون در محيط هستى هر موجود زنده است می‌باشند و اثر در عالم پايين‌تر از عالم خود مى‌گذارند.

حقیقت آنكه رسول خدا(ص) و امامان از عترت او(ع)، بعد از وفاتشان محيط بر احوال شيعه‌ی خود در دنيا می‌باشند و حالات شيعه بر آن بزرگواران مخفى نمى‌ماند. سخنان كسى را كه در مشاهد مشرّفه با ايشان به راز و نياز و مناجات آمده است، مى‌شنوند و از گفته‌هاى دوردستان نيز باخبرند.

اجماع شيعه‌ی اماميّه بر اين است كه صحّت و مقبوليّت اعمال مسلمان در نزد خدا، مشروط به اقرار و اعتقاد به ولايت و امامت اميرالمؤمنين على(ع) و ائمّه‌ی اهل ‌البيت(ع) است و اخبار دالّ بر اين مطلب نيز از طريق شيعه و سنّى، در حدّ تواتر است...

حال، ما هم كه خود را شناخته و فهميده‌ايم خدايى داريم كه ما را براى رساندن به قرب جوار خود كه جنّت‌المأوى و فردوس اعلى است، حركت داده و منزل به منزل جلو مى‌برد، همين سه كار مهم و اساسى را بايد انجام بدهيم تا به بهشت برين و لقاء حضرت ربّ‌العالمين كه «كعبه»‌ی مقصود است، نايل بشويم.

آری! «كره‌ی زمين» با طوع و رغبت از نقطه‌ی محلّ كعبه، شروع ‌به‌ گردش‌ كرده و به‌ سمت «منى و عرفات» رفته و بار ديگر به سمت كعبه برگشته است و دائم در حال «طواف» است و مطيع فرمان خدا و در نتيجه‌ی اين طاعت و فرمانبرى، غرق در نعمت است و تازگى و نضارت.

پس مهيّا و آماده‌‌ی رفتن شو مانند كسى كه اميد بازگشت مجدّد به خانه و اهل و عيال خود را ندارد. با همسران، نيك‌رفتار و خوش‌سفر باش. اوقات نماز را رعايت نما. سنن و دستورات رسول مكرّم(ص) را به كار بند و آنچه را وظيفه است از آداب و رسوم و صبر و تحمّل و شكر و مهربانى و بخشش و ترجيح ديگران بر خود، در همه جا و در همه وقت انجام ده.

حضور در مقام ابراهيم نيابد مگر كسى كه در مقام طاعت و بندگى، ثابت‌قدم بماند. بهره‌اى از حجّ نبرد كسى كه از طريق مستقيم حق به انحراف گرايد. پس رحمت خدا بر مردى كه پيش از سعى در كوه صفا به صفاى قلب خود فزايد و قبل از سرازيرى در مسعى، به آبشخور رضا در آيد.

اوقات حجّ، ماه‌هاى معلوم است [شوّال و ذیقعده و ذیحجّه] هر كس كه فريضه‌ی حجّ را در اوقات خودش انجام بدهد بايد بداند كه شهوترانى و فسق و منازعه در حجّ روا نمى‌باشد و هر كار خوبى كه انجام دهيد، خدا آن را مى‌داند. توشه برداريد كه بهترين توشه، تقوا و پرهيزكارى است.

آن ساعت بسيار عزيز و گرانمايه را كه هر دقيقه و ثانيه‌اش براى انسان‌هاى بصير و بينا، بيش از دنيا و مافيها، ارزش دارد و ديگر تا آخر عمر هم به دستش نخواهد رسيد، در ميان مغازه‌ها و هتل‌هاى مكّه و مدينه و جدّه، قسمتى براى خريد اشياء و قسمتى هم براى خواب و تفريح و غذا تلف مى‌كند و به وطن برمى‌گردد. «و ذلك هوالخسران المبين».

ای عجب! اينها كجا مى‌روند؟ مگر اينها اهل نماز نيستند و آشنايى با نماز ندارند؟ اگر چنینند پس اینجا چه می‌کنند؟ مکّه، چرا آمده‌اند؟ با پیغمبر چه رابطه‌ای دارند و اگر خداشناسند و با پیغمبر مرتبطند، پس چرا از نماز و بندگی خدا گریزانند و از بانگ اذان اسلام، برای چه وحشت‌زده می‌شوند و از صفوف جماعت مسلمانان كنار مى‌روند؟!

مردم ظاهربین که این سو را می‌نگرند و این چهره را می‌بینند، باورشان نمی‌شود که «عصایی»، اژدها گردد و سنگ و درختی، سخن بگوید و کوه مرده‌ای، «شتر» بزاید و «حجرالاسود»، سنگ سیاه منصوب در زاویه‌ی کعبه، موجودی بینا و گویا باشد که هم در دنیا، شاهد اعمال مردم بوده و هم در آخرت، ادای شهادت به ایمان مؤمن و کفر کافر بنماید.

سنگ سياهى كه در زاويه‌ی شرقى كعبه نصب است و مبدأ و نقطه‌ی شروع طواف می‌باشد، در شرافت و جلالت فوق‌العاده عظيمش همين بس كه در لسان پيغمبر اكرم(ص) تعبير به «دست خدا» شده و زيارتگاه تمام انبياء و اولياء و مقرّبين درگاه حضرت ذوالجلال در تمام قرون و اعصار بوده است.

هان ای هوشمندان! سزاوار است که بیش از پیش، به خود آیید و قدر خود بدانید و به شکرانه‌ی این نعمت توفیق الهی که نصیبتان گشته به پا خیزید و در این شب‌های سراسر رحمت و مغفرت، دقایق و ساعاتی، بیدار و با خدا باشید. خواب از دیدگان و کسالت از ابدان، برطرف سازید که بعد از این برای خواب، فرصت طولانی و مهلت بسیار دارید!

یکی از دو کار مهم در منی، ایجاد وسایل ارتباط و تفاهم است با برادران دینی از سایر فرق اسلامی و رفع هرگونه تیرگی و بدبینی که بر اثر تبلیغات سوء بیگانگان در قلوب مسلمانان نسبت به هم بوجود آمده و امّت واحده را تبدیل به امم و اقوام کثیره و متعدّده‌ای نموده...

جامعه‌ی بشر، اگر «سر» خود را و فکر و عزم و تصمیم خود را با طوع و رغبت، در اختیار امام(ع) بگذارد و «تیغ» حکومت حقّه و شمشیر عدالت او را برای «اصلاح» شئون زندگی‌اش بپذیرد، او با آن قدرت عادله‌اش سراسر حیات انسان‌ها را از هرگونه پلیدی و ناپاکی تطهیر می‌نماید.

اگر اصل برنامه‌ی قربانی صحرای منی در عید اَضحی به عذر جلوگیری از اتلاف مال و رعیت اقتصاد تعطیل شود، لطمه به حیثیّت جهانی اسلام وارد آمده و مانند تعطیل گشتن کعبه، منجر به متروکیّت قرآن و بالاخره به قیمت نابودی ملّت اسلام و خارج شدنش از صحنه‌ی سیاست دنیا و هضم گشتنش در معده‌ی سیاست بیگانگان تمام می‌شود.

هرگز گوشت و خون قربانى‌ها به خدا نمى‌رسد بلكه آنچه به خدا مى‌رسد، تقواى شماست [يعنى آن دل‌هاى باتقوا و غرق در حبّ خدا كه با كشتن قربانى، گوشه‌اى از صفا و رمز عبوديّت خود را نشان مى‌دهند، به مقام قرب خدا نايل شده و مشمول عنايات خدا مى‌گردند].

تعداد نماز گزاران به جماعت، وقتی از ده نفر گذشت، اگر تمام آسمان‌ها کاغذ گردد و دریاها مرکّب و درختان قلم و جنّ و انس و فرشتگان نویسنده شوند، قادر به نوشتن ثواب و فضیلت یک رکعت از آن نماز نخواهند بود.

قرآن، شرف و سلامت جامعه را بر شرف و سلامت فرد ترجیح می‌دهد. فرد زناکار، باید تازیانه خورده و آبرو و شرافتش (اگرچه خودش با فعل قبیحش از دست داده است) در مقابل چشم صدها و هزاران نفر کوبیده شود تا مجتمع سالم بماند و آبرو وشرافت اجتماع محفوظ گردد.