بیان قرآن

قرآنی كه از جانب خدا نازل شده است، آن كتابی است كه از جمله‌ی محتویات آن در سوره‌های «نحل و واقعه و احزاب»، «حجّیت» و ضرورت «بیان» رسول(ص) و اهل بیت رسول(ع) است؛ و امّا كتابی كه خبر از حجّیت بیان رسول(ص) و اهل بیت(ع) نمی‌دهد، قرآنی نیست كه از جانب خدا نازل شده و نور مبین باشد.

كتابی كه خود تبیان همه چیز است و نسبت به تمام حقایق عالیه‌ی عالم، بینه و دلیل است؛ چگونه ممكن و متصوّر است كه تبیان خود نبوده و در دلالت بر مقاصد خود «دلیل» دیگری بخواهد؟!

خداوند حكیم از طریق رعایت ابهام در قرآن كریم و منحصر ساختن عامل رفع ابهام از قرآن به «بیان امام» امّت اسلامی را شدیداً محتاج و نیازمند به امام معصوم و اهل‌بیت رسول(ص) گردانیده آنان را مضطرّ به عرض حاجت در آستان اقدس حجّت(ع) نموده است.

تمام عقاید حقّه و اخلاق فاضله و اعمال صالحه از هر قبیل كه هست؛ وقتی نافع به حال ما بوده و در نجات و سعادت ما اثر خواهد داشت كه در سایه‌ی «ولایت» امام امیرالمؤمنین علی(ع) و سایر ائمه اهل البیت(ع) به دست آمده و انجام پذیرد.

جدّ و تأكیدی كه خدا و رسول خدا در باب امامت و تعیین ولی و امام مسلمین اعمال فرموده‌اند در هیچ مسأله‌ای از مسائل مربوط به دین نفرموده‌اند و لذا از همان روز اولّی كه موضوع «نبوّت» نبی اكرم(ص) به بشر عرضه شد، دنبال آن، موضوع «ولایت» و امامت نیز اظهار گردید...

رسول خدا(ص) فرمود: ترسناكترین چیز بر امّت من، بعد از من، مردی است كه قرآن را بگیرد و آن را در غیر مواردی كه باید نهاده شود بنهد [یعنی قرآن را با آراء خود تطبیق نموده و از مسیر مرادات واقعیّه‌اش برگرداند].

كتاب خدا عزّوجلّ [مشتمل] بر چهار چیز است: عبارت و اشارت و لطائف و حقایق. عبارت [در سطح فهم] عوام است و اشارت مختصّ به خواصّ؛ لطایف [در خورد درك] اولیاء و حقایق [مربوط] به انبیاست.

لازم است دانسته شود، منظور از ابهام و اجمالی كه ما به آیات قرآن نسبت داده‌ایم و اختلاف انظار مفسّرین را هم شاهد گفتار آورده‌ایم، از نظر تشخیص «مصادیق» و تعیین «مرادات» عالیه است؛ نه از لحاظ «دلالت» لفظ بر مفهوم و درك معنای «لغت» در ظاهر.

اعتقاد عموم مسلمانان به موجب خود آیات قرآن كریم این است كه «قرآن» به عین ‌الفاظش از جانب خداوند تعالی به وسیله‌ی حضرت روحُ‌الاَمین (جبرئیل(ع)) بر رسول اكرم(ص) نازل شده است نه اینكه مانند «احادیث قدسی» معانی از خدا و الفاظ از رسول خدا(ص) باشد.