شهدای بنی‌هاشم

جالب است که در تمام مواردی که امام(ع) از شهداء کربلا نام می‌برند معمولاً قاتل او را هم نام می‌برند تا جاودانه شود و همه بدانند کسانی که به سوی این عزیزان تیر افکندند یا با شمشیر آنها را به شهادت رساندند چه افرادی بودند...

شهدای بیت عقیل منحصر به حضرت مسلم(ع) نبود و چندین شهید همچون عبدالله فرزند خود مسلم و برادرانش جعفر و عبدالله و عبدالرّحمان و نیز فرزند یکی دیگر از برادرانش، محمّدبن ابی‌سعید همگی در این راه به شهادت رسیدند...

عبدالله که کودکی بود و در کناره خیمه نظاره‌گر ماجرا بود تا این یورش لشکر را دید، خود را آماده کرد برای یاری عمویش به میدان بیاید، حضرت زینب(س) متوجّه شدند، دستش را گرفتند به این امید که نگذارند به میان آن جمع جنایت‌گر برود ولی هرچه تلاش کردند، نشد...

کیفیت اجازه گرفتن این نوجوان از امام حسین(ع) برای رفتن به میدان و جنگیدن، حاکی از قوّت معرفت و کمال درایت و شهامت و ایمان اوست، شاید به دلیل کمی سنّ، ابتداءً امام(ع) به او اجازه ندادند، امّا قاسم آن قدر دست و پای امام(ع) را بوسید و پافشاری و التماس کرد تا اجازه گرفت و در حالی که اشکهایش بر گونه‌اش می‌غلتید روانه‌ی میدان شد.

جالب این است که امام(ع) به دنبال فرمایش جدّشان حضرت امیرالمؤمنین(ع) که فرمودند این پسرم را همنام برادرم عثمان ابن مظعون قرار دارم. ایشان نیز به این نکته تکیه کرده و فرمودند علّت نامگذاری این شهید بزرگوار به این نام به خاطر زنده نگهداشتن یاد و خاطره‌ی «عثمان بن مظعون» است تا دیگران اشتباه نکنند و این شهید بزرگوار را همنام دیگری ندانند.

امام(ع) به یکی از کودکانش توجه فرمود و دید از شدت تشنگی گریه می‌کند او را برداشت و در برابر لشگر فرمود اگر بمن رحم نمی‌کنید به این کودک رحم کنید، ناگهان تیری آمد و او را سر برید...

حضرت امیرالمؤمنین(ع) نام یکی از فرزندان‌شان را «عثمان» گذاشتند و تصریح کردند که فرزندم را به جهت علاقه به برادرم عثمان ابن مظعون، عثمان نامیدم.

امامان ما شأن‌شان بالاتر از این است که در اینگونه موارد احساسی و با تعصّب نفرت از دیگران برخورد کنند شأن آنها فراتر و والاتر از این است که تنگ‌نظرانه به این چیزها بنگرند چرا که آنان می‌دانند «نامها» به احدی اختصاص ندارد و درگیری بر سر نام‌ها نیست اگر اعتراضی هست بر کارهای آن افراد است...