قساوت

هم اكنون كه بدني سالم و فضايي وسيع داريد به فكر تأمين سعادت خود باشيد؛ پيش از آن كه به چنگال بيماري و مرگ بيفتيد و به جايگاه تنگ قبر درآييد. بكوشيد قبل از اين كه گردن‌هاي شما در گرو آتش برود خود را از گرفتاري‌هاي بعد از مرگ برهانيد. چشم‌ها را بيدار نگه‌داريد [از شب‌زنده‌داري شب‌هاي دنيا به عبادت بهره برداريد] شكم‌هاي خود را [با روزه گرفتن و كم خوردن] لاغر سازيد. قدم‌ها را در كارهاي خير به كار اندازيد.

شايد بعضي تصوّر كنند كه علّت بي‌پروايي و افراط در بي‌بندوباري زنان امروز، سختگيري‌هاي در امر حجاب است كه اگر مثلاً پوشاندن صورت و دست‌ها بر زن واجب نباشد، تا اين درجه‌ی از بي‌شرمي و گستاخي پيش نمی‌آيد. ولي به‌نظر می‌رسد اين تصوّر، اشتباه است زيرا به طور مسلّم آنچه موجب عصيان و بي‌تقوايي است، نبود ايمان يا لااقل ضعف ايمان اكثر مردم به مبدأ و معاد است.

می‌دانيم كه در شرع مقدّس عدّه‌اي از مردان نزديك سببي و نسبي به عنوان محارم زن معرّفي شده‌اند و زن موظّف به تستّر از آنها نيست. يعني واجب نيست كه خود را از آن‌ها بپوشاند. اصناف محارم عبارتند از: شوهر، پدر، پدرشوهر، پسر،  پسر شوهر، برادر، برادرزاده، خواهرزاده، عمو، دايي، داماد (شوهر دختر).

حالا اگر چه آقايان فقها فتوا به وجوب پوشش در اين مسأله نمی‌دهند بلكه فتوا به كراهت می‌دهند؛ يعني مكشوف بودن زن مسلمان پيش زن غير مسلمان مكروه است ولي منظور، دقّت و باريك‌بيني عميق اسلام است كه چرا زن غيرمسلمان بر زن مسلمان نامحرم است و روا نيست بدن خود را به او بنماياند.

ای بانوان مسلمان! اي معتقدان به حرمت قرآن! اي كساني كه جلد و كاغذ قرآن را می‌بوسيد و روي چشم می‌گذاريد! اي خانم‌هايي كه هنگام پيشامد مشكلات و ناملايمات، دست توسّل به دامن اولياي دين دراز كرده و از مقام اقدسشان انتظار لطف و عنايت داريد و گاهی بار سفر بسته، به زيارت خاك قبرشان می‌رويد و هنگام ذكر مصائبشان ناله سر می‌دهید و اشك تأثّر می‌ريزيد.

در يك كشور اسلامي، زن مسلمان طبق دستور دينش به هنگام خروج از منزل، سراپاي بدن را در حجاب عفّت می‌پوشاند و چشم به مردان بيگانه نمی‌دوزد. از كوچك‌ترين رفتار و گفتار تحريك‌آميز می‌‌پرهیزد و از ورود به محلّ اجتماع مردان خودداري می‌كند. از آن طرف مرد مسلمان نيز طبق دستور دينش از نگاه به زنان نامحرم می‌پرهیزد و بيش از حدّ ضرورت با يك زن نامحرم سخن نمی‌گويد و از ورود به محلّ اجتماع زنان دوري می‌كند.

خانه‌ای كه تا چهل روز صداي ساز و آواز در آن پخش شود، حياء از اهل آن خانه می‌رود و غيرت كم می‌شود و به بي‌عفّتي راغب می‌شوند و تبهكاري در نظرشان سهل و آسان می‌گردد و با اندك تحريكي به سوي گناه كشيده می‌شوند و روز قيامت، كور و كر و لال محشور می‌گردند.

اي مسلماناني كه در خانه‌هاي خود راديو و تلويزيون داريد! امتحان كنيد افراد خانواده‌ی خود را و ببينيد آيا بچّه‌هاي شما با خدا و اولياي خدا بيشتر رابطه دارند يا با خوانندگان راديو؟ آيا محبّت خدا در دلشان نشسته است يا محبّت زنان آوازه‌خوان؟ ببينيد آيا كلام خدا و رسول و امامان در زبانشان بيشتر جريان دارد يا شعر و تصنيف و آهنگ زنان و مردان خواننده‌ی راديو؟

يك ضرر حتمي و قطعي استماع غناء كه از نظر انسان مسلمان معتقد به خدا ضرري فوق‌العاده عظيم و خطري بي‌نهايت موحِش و هراس‌انگيز است، موضوع واژگون گشتن قلب است و از خدا برگشتن دل! كه ناكامی‌ها و محروميّت‌هاي بي‌پايان به دنبال خود می‌آورد. اگر چه ممكن است بسياري از مردم به بزرگي اين خطر پي نبرند و شايد اصلاً از درك اين معني عاجز باشند كه موسيقي قلب و جان آدمي را وارونه می‌كند يعني چه؟

فيلم‌هاي سينمايي و مجلّات منحرف و برنامه‌هاي فسادآموز راديو و تلويزيون و هر وسيله و مؤسسه‌اي كه اثر مشابه آثار اين مؤسسات را از نظر اضلال و اغفال دارا باشد، مصداق لهوالحديث است و وابستگان به آن مؤسسات ـ از هر طريق كه مؤثر باشند و موجب ترويج لهوالحديث گردند ـ در عِداد مشتريان لهوالحديث محسوبند و به حكم قرآن كريم محكوم به عذاب مُهینند.

شما اي دلبستگان به خاندان عصمت و طهارت، خود را از اين‌گونه آلودگي‌ها بر كنار داريد كه لغوكاري‌ها و ياوه‌شنوي‌ها مناسب شأن شما نيست. گوش شما بايد رهگذر آيات آسماني قرآن باشد و نغمه‌هاي حضرت روح‌الامين را در خود جا بدهد. حكم و معارف الهی بايد در مخزن قلب شما بريزد.

يكي از عوامل بسيار مؤثّر در پيدايش قساوت دل كه متأسّفانه همچون ميكربي خطرناك، در پيكر زندگي ما راه يافته و در قيافه‌ی موجودي مهربان، تيشه به ريشه‌ی سلامت روح مردم می‌زند و دامنه‌ی سنگدلي را گسترش می‌دهد، موضوع استماع غناء يعني گوش دادن به موسيقي است كه خدا می‌داند چه دل‌ها را سياه و چه عمرها را تباه و چه سرمايه‌هاي پر ارج انساني را بر باد داده است و می‌دهد.

شايد بعضي توهّم كنند كه اعمال آدمي از سخن گفتن و نگاه كردن و استماع نمودن و افعال ديگري كه از اعضا و جوارح صادر می‌شود يك سلسله حركات زوال‌پذيري هستند كه موجود می‌شوند و معدوم می‌گردند و اثري از آن‌ها در حومه‌ی وجود انسان باقي نمی‌ماند تا عكس‌العمل زشت و زيبايي به‌وجود بياورد.

گاهی كه زلزله‌اي در زمين حادث می‌شود و كوهستان می‌لرزد، سنگ‌هاي زبر و خشن، از آن لرزه و ارتعاش كه نمونه‌اي از قهاريّت پروردگار آسمان و زمين است، صلابت و خشونت خود را از دست می‌دهند و پاره ـ پاره می‌شوند و با خضوع و خشيت تمام كه منبعث از شعور تكويني آن‌هاست، از قلّه‌ی كوه جدا گشته و به دامن درّه‌ها می‌غلتند.

قلب قسی و جان با قساوت آن دل و آن روحی است كه یك نوع صلابت و غلظت و خشونت پیدا كرده و سفت و سخت شده است كه در مقابل عوامل معنوی و مذكّرات روحانی، تكانی نمی‌خورد و به اهتزاز در‌نمی‌آید، هیچ‌گونه لینت و نرمی از خود نشان نمی‌دهد...