زندگی حضرت امیرالمومنین(ع)

درنتیجه این فرمان، بر ملّت عراق به ‏ویژه کوفیان آنچنان فشاری آمد که احدی از شیعیان از ترس مأموران مخفی معاویه نمی‏توانست راز خود را حتّی به‏ دوستان ابراز کند مگر اینکه قبلاً سوگندش می‏داد که راز او را فاش نسازد.[2] معاویه برای سومین بار به‏نمایندگان سیاسی خود در استان‏های سرزمین اسلامی نوشت که شهادت شیعیان علی(ع) را در هیچ مورد نپذیرند.

اسحاق گفت: علی(ع) نخستین فردی است که به‏پیامبر(ص) ‏ایمان آورد، اما روزی که او ایمان آورد در سنین کودکی به‏سر می‏برد (یا به‏تعبیر دیگر هنوز به ‏سنّ تکلیف نرسیده بود) و نمی‏توان برای ایمان آوردن در سنین کودکی ارزش قائل شد، امّا ابوبکر اگرچه بعدها ایمان آورد، ولی روزی که به ‏صف خداپرستان پیوست فرد کاملی بود و لذا ایمان و اعتقاد او در آن سنّ ارزش دیگری داشت.

آری او از جمله شخصیّت‏های بزرگی است که موضع‏گیری‏های دیگران درباره‏اش متفاوت بلکه گاهی کاملاً متضاد است، دوستانی دارد که در راه او سرازپا نمی‏شناسند و با تمام وجود هستی خویش را فدای او می‏کنند و به‏پاس دوستی او بدترین شماتت‏ها و سخت‏ترین شکنجه‏ها را به‏جان پذیرا می‏شوند و متقابلاً دشمنانی دارد لجوج و کینه‏تور که به‏هیچ وجه حاضر نمی‏شوند از دشمنی دست بردارند و راه صلح و صفا را پیش گیرند.

یکی از امتیازات زندگی درخشان علی(ع) سخنوری و بیانات شیوا و پرمحتوا و عمیق آن حضرت در موارد گوناگون است که به راستی «گنجینه بی‌مانند و ماندگار» و بسیار زیبا در فرهنگ اسلام می‌باشد، انشاء و شیوه‌ی بیان علی(ع) پس از قرآن، عالی‌ترین نمونه‌ی بلاغت و شیوایی است...

حضرت علی(ع) طبق معمول، سحرگاه به سوی مسجد آمد، همین که وارد مسجد شد، ابن ملجم به آن حضرت حمله کرد و ضربتش را بر فرق سر او وارد ساخت.

حضرت علی(ع) خطاب به سپاه خود فرمود: ای مردم! من سزاوارترم که به داوری قرآن، پاسخ مثبت دهم، ولی معاویه، عمروعاص، ابن ابی‌محیط، ابن ابی سرح و ابن مسلمه اهل دین و قرآن نیستند، من کوچک و بزرگ آنها را می‌شناسم که بدترین افراد هستند...

کارشکنی‌ها و استبداد و خودمحوری معاویه در برابر امیر مؤمنان علی(ع) و تجاوز او در شهرها، موجب شد که امیر مؤمنان علی(ع) تصمیم گرفت که مردم را برضدّ معاویه بسیج کند، و به دنبال این تصمیم، ماجرای جنگ طولانی صفّین رخ داد...

هرگز مستضعفان ترس آن را نداشتند که از ناحیه‌ی حکومت علی(ع) به آنها ظلم گردد، و زورمندان راه نفوذی به آن حضرت، برای اهداف شوم خود نداشتند...

در این عصر، حضرت علی(ع) یگانه مرجع فتوا بود، حوادثی رخ داد که برای حلّ آن‌ها از حضرت علی(ع) کمک می‌گرفتند، حضرت علی(ع) نظر خود را ارائه می‌داد...

هنگامی که ابوبکر زمام امور خلافت و رهبری را بعد از پیامبر(ص) به دست گرفت، حضرت علی(ع) با یارانش، به شدّت اعتراض کردند، و در هر فرصتی با احتجاج و استدلال، از حقّ خود دفاع نمودند، اعتراض‌ها و دفاعیّات علی(ع) بسیار است...

خدایا! دوستان او را دوست بدار، و دشمنانش را دشمن بدار، محبوب بدار آن کس که او را محبوب دارد، و مبغوض بدار آن کس که او را مبغوض دارد، و یارانش را یاری کن، و آنانکه او را یاری نکنند، یاری نکن، و حقّ را همواره همراه او بدار، و او را از حقّ جدا نکن

علی(ع) در چند فرسخی مکّه، مردی را فرمانده‌ی لشگر خود کرد، و خود جلوتر به سوی مکّه شتافت و در همان هنگام پیامبر(ص) وارد مکّه شد، علی(ع) نیز وارد گردید، علی(ع) به حضور پیامبر(ص) رفت، و اخبار یمن را به عرض آن حضرت رسانید...

مردی از هوازن که نامش «ابوجَرْوَل» بود، پرچم سیاهی بر سر نیزه بلند بسته بود و در پیشاپیش لشکر کفر سوار بر شتر سرخی به پیش می‌آمد به هر مسلمانی که می‌رسید او را می‌کشت. و سپس پرچم را به علامت پیروزی بلند می‌کرد که کافران می‌دیدند...

در این هنگام، پیامبر(ص) از خانه بیرون آمد، مسلمانان مدینه را در دو صف قرار داد و با هم تا یک فرسخی به استقبال علی(ع) شتافتند، هنگامی که چشم علی(ع) به قامت پیامبر(ص) افتاد، به احترام آن حضرت، از اسب پیاده شد، و به طرف پاهای پیامبر(ص) خم شد تا ببوسد...

حضرت علی(ع) در تدوین صلح حدیبیّه، نقش بسیار داشت، و موادّ آن را خودش نوشت، و پس از پیامبر(ص)، هیچ شخصی مانند علی(ع) در برقراری چنان صلحی، نقش نداشت.

مسلمانان از وحشت، در سکوت فرو رفته بودند، تنها حضرت علی(ع) با شنیدن صداهای پیاپی «عمرو»، مکرّر به پیامبر(ص) التماس می‌کرد تا اجازه رفتن به میدان را به او بدهد.

در جنگ اُحُد، پس از شهادت مصعب، علی(ع) پرچم را به دست گرفت، در این هنگام، سپاه دشمن ۹ نفر از پرچمداران خود را که از قهرمانان خود بودند یکی پس از دیگری به میدان فرستاد، و همه‌ی آنها به دست پرتوان حضرت علی(ع) به هلاکت رسیدند.

شمشیر برّان علی(ع) در میدان نبرد بدر، دشمنان را یکی پس از دیگری کشت، تا سپاه اسلام پیروز گردید، در این هنگام علی(ع) ۲۵ سال داشت.

هنگامی که وقت هجوم فرا رسید، دسته‌جمعی با شمشیرهای کشیده وارد خانه‌ی پیامبر(ص) شدند و کنار بستر آن حضرت آمدند، ناگاه دیدند علی(ع) از بستر برجهید، مشرکان تا چهره‌ی علی(ع) را دیدند، حیران شدند و گفتند: «محمّد کجا است؟

سکوت مجلس را فرا گرفته بود، ناگاه علی(ع) برخاست و قفل سکوت را شکست و گفت: «ای پیامبر خدا! من تو را یاری می‌کنم»، سپس دستش را به سوی پیامبر(ص) دراز کرد تا به عنوان بیعت فداکاری و وفاداری بفشرد.